Ze aarzelde geen seconde om het noodlijdende dierenasiel De Knuffelpootjes ter hulp te schieten, en zou het zo opnieuw doen. Kinderkrak Zita Demasure (13) wist, samen met haar zus, meer dan 800 euro te verzamelen dankzij een schattige actie. Met haar meer dan verdiende titel hoopt ze vooral leeftijdsgenoten tot actie aan te zetten. “Soms moet je eens durven stilstaan en denken.”
Het verhaal van het Rekkems dierenasiel is er eentje waarover al heel wat is gezegd en geschreven. De aftandse gebouwen, die op bepaalde plekken net niet op instorten stonden, gaven de vrijwilligers van de cruciale plek heel wat kopzorgen. Na een emotionele oproep ontstond er een ware golf van solidariteit, waarbij het vooral één actie was die in het oog sprong. Vanuit de Rekkemse Murissonstraat besloot Zita Demasure, samen met haar zus, om niet hulpeloos te staan toekijken. “Dieren in nood? Natuurlijk raakte ons dat. We zijn zelf opgegroeid met dieren rond ons en we kunnen het ons niet voorstellen dat je geen hulp zou gaan bieden.”
Verschillende ideeën
Zita lanceerde daarom één van de schattigste acties die tot op heden het asiel heeft weten te ondersteunen. “We wilden iets doen en hadden verschillende ideeën. Toch is het onze zoektocht naar kerstversiering die bij ons de klik maakte. Hier thuis zijn we nu eenmaal graag creatief bezig en van het één kwam het ander. Er werd besloten om sneeuwmannetjes in elkaar te gaan knutselen, en die te verkopen. Om ervoor te zorgen dat we zoveel mogelijk centen konden verzamelen, plaatsten we ook een oproep op sociale media.
Wie materiaal had liggen, dat we konden gebruiken, mocht ons contacteren. In geen tijd werden we met berichten overspoeld. Het originele idee van enkele popjes te gaan verkopen aan vrienden en familie draaide uit op iets dat heel wat groter was. Samen met mijn zus en mijn ouders zaten we vaak tot in de late uurtjes van die poppetjes te maken.”
Trots
“Het resultaat was er dan ook eentje waar we trots op waren. We konden 850 euro aan het asiel schenken! Ondertussen blijven we de acties op en rond het asiel goed opvolgen. Het doet deugd te zien dat mensen van overal rond de handen uit de mouwen willen steken. Op dit moment hebben we zelf geen nieuwe actie op de planning staan, maar we zeggen nooit nooit natuurlijk. Wanneer men hulp nodig heeft, mag men het hier altijd vragen.” Wie dacht dat Zita hiermee aan haar proefstuk was, zou zich schromelijk vergissen.
“Ook voor De Zonnegloed verkochten we al eens armbandjes”
“In het verleden besloten we al eens actie te ondernemen voor De Zonnegloed. Toen verkochten we zelfgemaakte armbandjes. Jawel, opnieuw voor de dieren. Ik kan er niet echt een verklaring voor geven, maar verhalen over dieren raken ons keer op keer. Ook in mijn hobby’s ga je altijd wel die link terug kunnen vinden. Zo ben ik bijvoorbeeld helemaal gek van paardrijden. Ik had dat vroeger al eens gedaan, zo op van die paardenkampen, maar daar werd het ook met andere sporten gecombineerd. Dat was niet echt mijn ding. Toen ik via een schoolvriend vernam dat er een nieuw seizoen in de manege van Het Leiedal begon, ben ik daar gaan aankloppen en die paardenprikkel was meteen opnieuw aanwezig.”
Dank aan opa
De studente Moderne Talen en Wetenschappen is blij met haar titel en hoopt anderen ook te kunnen stimuleren. “Natuurlijk ben ik trots, wetende dat mijn verhaal de mensen heeft weten te raken. Ik ben ook mijn opa enorm dankbaar. Hij was het die de kranten op de hoogte bracht van onze actie. Zonder hem zou ik dus eigenlijk nooit Kinderkrak hebben kunnen worden.”
“Stiekem hoop ik dat ik leeftijdsgenoten zal kunnen overtuigen om soms ook gewoon eens stil te staan bij de dingen. Even halt houden en nadenken. We kunnen heus allemaal ons wel eens meer gaan inzetten voor een ander, zonder dat daar iets tegenover moet gaan staan. En waarom van tijd tot tijd niet eens gaan nadenken over onze acties en daden? Dat papiertje dat je op de grond gooide, onder het motto ‘toch zo erg niet’? Iemand moet dat oprapen voor je. Het zijn zo van die kleine dingen in het leven die het verschil kunnen maken. Zelfs aan onze leeftijd is dat al van tel.”
Lees hier alle verhalen van de Kinderkrak.
In de beste traditie van de vriendenboeken vroegen we onze Kinderkrak enkele vraagjes in te vullen:
Later word ik …
eigenlijk weet ik dat nog niet. Het is ook niet echt iets waar ik nu al mee bezig ben.
Je mag me altijd wakker maken om …
te dansen.
Ik hou niet van …
wiskunde.
Dit doe ik het liefst in mijn vrije tijd:
Paardrijden, badminton en natuurlijk dansen.
Dit is mijn grootste wens:
Laat ons eerlijk zijn: we hebben nu alles wat we maar wensen. Gezond, een liefdevolle familie en goede vrienden.
The post Zita Demasure (13) is de Kinderkrak van Menen: “Verhalen over dieren raken ons keer op keer” is provided by KW.be.
