In mei 2008 nam ik afscheid van mijn goedbetaalde job bij het Vlaams-Nederlands Huis deBuren in Brussel. Ik wilde zelfstandig worden – meer bepaald wilde ik schrijver worden.
Ik trok naar Iran en mijn eerste boek werd geboren. Vijftien jaar lang schreef ik boeken en columns en gaf ik lezingen, en kon ik leven van mijn pen: ik had de droom die ik altijd gekoesterd had waargemaakt. Ik besefte hoe goed ik het had: geen baas, geen vaste werkuren, alleen doen wat ik graag deed.
Vorig jaar verloor ik mijn column in de krant waarvoor ik twaalf jaar had geschreven, De Morgen. Besparingen, klonk het. Er kwam een einde aan kunnen leven van mijn pen. Mijn wereld stortte in. Van iemand in de krant die graag gelezen werd verdween ik in de anonimiteit. Dat ik het financieel lastig kreeg, vond ik niet het ergste – wel dat ik een stille schrijver was geworden die niet langer tweemaal per week werd gelezen.
Dat ik kort daarna ziek werd, had daar voor een groot deel mee te maken. Ik was een doel kwijt. Een jaar heb ik amper geschreven – ook niet meer voor deze krant. Toen ik beter was, probeerde ik weer een freelance bestaan op te bouwen, maar opnieuw was het niet simpel. Daarom heb ik sinds een maand een tijdelijke job in loondienst. Het is wennen: collega’s, vroeg opstaan, veel meer prikkels. Ik doe het werk graag en heb lieve collega’s, maar in mijn hoofd blijft de droom bestaan. Wie gelooft in zijn dromen, ziet ze werkelijkheid worden: ik zal weer leven van mijn pen.
The post “Wie gelooft in zijn dromen, ziet ze werkelijkheid worden” is provided by KW.be.
