Om Kinderkrak te worden hoef je geen heldendaad te verrichten of een uitzonderlijke sportieve prestatie neer te zetten. Emiel Vandenbroucke uit Snellegem is daarvan het mooiste bewijs. De eerder timide jongeman van veertien werd voorgedragen door zijn papa omdat hij gewoon een heel lieve en behulpzame jongen is die pas echt tevreden is als hij anderen kan helpen.
Emiel zit in het derde jaar secundair onderwijs in het Franciscus-Xaveriusinstituut (De Frères, red.) in Brugge. Hij engageert zich daar al een tijdje in de groep ‘peer support’ van de school. Peer support is een methodiek waarbij leerlingen elkaar ondersteunen en samenwerken. Ze helpen elkaar met behulp van eigen kennis, inzichten en ervaringen, waarbij zowel individueel als in groep ingezet wordt op onderlinge verbinding.
“Toen de werking werd voorgesteld, was Emiel onmiddellijk enthousiast om mee te werken aan het project”, herinnert leerkracht Fabienne Verbanck, die de werking coördineert, zich nog levendig. “Emiel is geen tafelspringer of iemand die het hoge woord opeist, maar wel een jongen op wie je kan rekenen. Zijn motivering om ‘peer supporter’ te worden was zo overtuigend dat ik van meet af aan wist dat ik op hem kon rekenen. De manier waarop hij een tijdje geleden onze ‘peerwerking’ voorstelde aan de ouders van de eerstejaars was ongelooflijk overtuigend.”
Gepest
“Ik werd zelf ooit een tijdje gepest op de lagere school en weet wat het is om uitgesloten te worden en te worstelen met donkere gedachten”, vertelt Emiel. “Toen ik vernam dat er op school vrijwilligers gezocht werden om te luisteren naar medeleerlingen met problemen heb ik niet getwijfeld om me kandidaat te stellen. Ik denk wel dat ik goed kan luisteren en ik ben altijd bereid om mezelf weg te cijferen als ik daar iemand mee kan helpen.”
“Dat is Emiel ten voeten uit”, vult mama Nathalie aan. “Hij staat altijd klaar om bij te springen. In de atletiekvereniging waarvan ik bestuurslid ben, zijn we al een tijdje vruchteloos op zoek naar iemand om de kleedkamers te poetsen. Toen ik dat vertelde aan Emiel, die ook lid is van de club, stelde hij voor om dat te doen zolang we niemand vonden. Hij helpt me ook regelmatig in mijn kinderopvang in Sint-Andries. Als hij hoort dat een begeleidster ontbreekt, hoef ik nooit twee keer te vragen of hij eventjes wil bijspringen.”
Emiel vindt het echt geen grote inspanning of moeilijke opdracht om altijd klaar te staan om anderen te helpen. Het is als het ware zijn tweede aard. “Ik voel me goed als ik anderen kan helpen. Dat zit bij mij diep vanbinnen. Ik moet daar ook geen grote inspanning voor doen. Of ik later in de sociale sector wil werken, weet ik nog niet zo goed. Wetenschappen vind ik ook heel leuk. Ik heb nog alle tijd om te beslissen, maar wat ik later ook doe… ik zal altijd klaarstaan om mensen rondom mij te helpen.”
Nooit jaloers
Wat de ouders van Emiel nog het meest waarderen bij hun zoon is de manier waarop hij omgaat met zijn autistische broer Ward. “Onze oudste zoon is op alle vlakken een heel getalenteerde jongen”, aldus papa Lieven. “Emiel moet vaak zijn meerdere erkennen in Ward en toch is hij nooit jaloers, maar oprecht trots op zijn broer.”
“Hij staat ook altijd klaar voor Ward”, vult mama Nathalie aan. “Eigenlijk zijn onze twee kinderen tegenpolen en toch komen ze heel goed overeen. Dat heeft voor een groot deel te maken met de altruïstische instelling van Emiel. Hij cijfert zichzelf weg voor anderen en al zeker voor zijn broer. Daarom zijn we heel blij dat hij zijn talent om spontaan klaar te staan om anderen te helpen, kan ontwikkelen in het project ‘peer support’ op school.”
Overlegmomenten
“Ik hoop dat ik als ‘peer supporter’ iets kan betekenen voor andere jongens van de school”, besluit Emiel. “Het project staat nog in zijn kinderschoenen, maar we overleggen heel regelmatig om onze werking nog te verbeteren en meer bekend te maken bij alle leerlingen van de school. Ik moet wel een deel van mijn vrije tijd investeren in vergaderingen en overlegmomenten, maar dat doe ik met heel veel plezier.” (PDC)
In de beste traditie van de vriendenboeken vroegen we onze Kinderkrak enkele vraagjes in te vullen:
Later word ik …
Geen idee. Ik hou van wetenschappen en techniek, maar ook een sociaal beroep kan.
Je mag me altijd wakker maken om …
problemen op te lossen en mensen te helpen.
Ik hou niet van …
voetbal. Ik ga wel naar mijn broer Ward kijken. Ik ben fier op hem.
Dit doe ik het liefst in mijn vrije tijd:
Lopen en Lego.
Dit is mijn grootste wens:
Zoveel en zo lang mogelijk andere mensen helpen.
The post Emiel Vandenbroucke (14) is Kinderkrak van Jabbeke: “Ik ben altijd bereid om mezelf weg te cijferen” is provided by KW.be.
