Mochten we de titel van Strafste West-Vlaming van 2023 uitreiken, dan zouden we die netjes in twee helften mogen splitsen. Wat Matthieu Bonne en Karel Sabbe dit jaar hebben gepresteerd, grenst aan het bovenmenselijke. De ene fietste meer dan 3.600 kilometer in zeven dagen en zwom 131 kilometer in open water, de andere liep de westkust van de Verenigde Staten in een recordtijd af en finishte in de loodzware Barkley Marathons. Je leest het: Bonne en Sabbe zijn ónze Sportmannen van het Jaar. Hoog tijd voor een terugblik. “Onze West-Vlaamse roots liggen mee aan de basis van ons doorzettingsvermogen. Deuredoen!”
Bredenaar Matthieu Bonne (29) en zijn Anzegemse confrater Karel Sabbe (34) zijn two of a kind. De ultrasporters hebben allebei een absoluut topjaar achter de rug. Eentje waarin ze zichzelf opnieuw overtroffen hebben en onze monden collectief vol verbazing deden openvallen.
Hallucineert u even mee. Matthieu Bonne, beroepshalve redder in Lago Olympia Brugge, verbrak in maart het wereldrecord afstandsfietsen in zeven dagen tijd. In de Amerikaanse staat Arizona legde hij liefst 3.619 kilometer af, maar daarmee was zijn honger allesbehalve gestild. Een klein half jaar later sprong hij de Griekse zee in om een tweede wereldrecord op zijn naam te schrijven. 60 uur, 55 minuten en 43 seconden later zette hij weer voet aan wal, met 131 zwemkilometers achter de kiezen.
Karel Sabbe kan even mooie adelbrieven voorleggen. De man staat mee aan het roer van een druk beklante tandartsenpraktijk in Ronse, maar vond dit jaar toch nog de tijd om twee onwaarschijnlijke prestaties neer te zetten. In maart liep hij de Barkley Marathons in Tennessee uit. Diep in de States liep Sabbe 160 kilometer en 18.000 hoogtemeters doorheen een bergachtig boslandschap, om amper zeven minuten voor deadline over de finish te stappen. Afgelopen zomer stond een tweede deelname aan de Pacific Crest Trail op zijn programma. In 46 dagen, 12 uur en 50 minuten liep hij de volledige westkust van de Verenigde Staten af en zette hij het wereldrecord met liefst vijf dagen scherper. 94 kilometer per dag, goed voor dik 4.300 kilometer.
“Als je er zo even bij stilstaat, is het best gek wat we neergezet hebben”, mijmeren beide topsporters bij een warme chocolademelk in een stemmige koffiebar in Vichte, deelgemeente van Sabbes woonplaats. “Waar die drang vandaan komt? Het is onze passie. Zoiets kan je gewoon niet verklaren.”
Ik neem aan dat jullie elkaars prestaties wel in de gaten houden. Maar hoe goed kennen jullie mekaar eigenlijk?
Karel: “Dit is de eerste keer dat we elkaar in levende lijve ontmoeten en spreken. Waarvoor dank aan KW om deze afspraak te regelen, dus.” (lacht)
Matthieu: “We zijn natuurlijk geen vreemden. Er is ook een sterke connectie. Op sportief vlak zijn we twee gelijkgestemde zielen. Wat we doen, is best vergelijkbaar. Alleen in een iets andere discipline.”
Hoe blikken jullie terug op 2023? Een topjaar zonder gelijke?
Karel: (zwijgt even) “Ik heb mezelf twee keer overtroffen. Dat begint stilaan wel tot me door te dringen. Ik heb als een bezetene getraind om mijn doelen te bereiken, al kwam er ook een portie geluk bij kijken. En doorzettingsvermogen.”
Matthieu: “Ik hou hetzelfde gevoel aan 2023 over. Dit was mijn beste jaar ooit. Twee wereldrecords in zeven maanden tijd… Had je me dat tien jaar geleden gezegd, ik zou eens smakelijk gelachen hebben. Ik heb mezelf fysiek tot het randje gepusht. Om je een idee te geven: toen ik mijn eerste kilometers in Arizona fietste, woog ik 62 kilo. Bij de start van mijn zwemavontuur in Griekenland was dat 75 kilo. Ik moest vetreserve opbouwen om het koude water te trotseren. En eigenlijk woog ik nog te weinig.”
Karel: “Daar heb je een stevig dieet voor mogen volgen…”
Matthieu: “Doorzettingsvermogen, hé. (knipoogt) Ik ben er trouwens zeker van dat onze West-Vlaamse roots mee aan de basis liggen van onze mentale wilskracht. Deuredoen, vooruit. Dat is de enige weg die we kennen.”
Karel: “Alleen zo kan je je lichaam en geest zo extreem triggeren.”
Waar komt die passie voor ultrasporten vandaan?
Karel: “Ik heb jarenlang gevoetbald, vooral bij Racing Waregem, maar op mijn 24ste hing ik de schoenen aan de haak. Iets te blessuregevoelig en ik was de motivatie ook wat kwijt. Ik ben toen beginnen lopen. Om het eenvoudig uit te drukken: steeds langer en verder. Hoe dieper ik ging, hoe beter ik me voelde. Nu brengt een lange duurloop me volledig tot rust. Ik ga als het ware op in de natuur rondom me. Alles is ook intenser: de ontmoetingen onderweg, je emoties… Ik zou het niet meer kunnen missen.”
Matthieu: “Mijn verhaal is ergens gelijkaardig. Ik heb tien jaar gebasket bij BC Oostende, maar op mijn 18de moest ik door omstandigheden mijn sport vaarwel zeggen. Ik wist toen niet goed welke richting ik aan mijn leven wilde geven en ik besloot om naar Indonesië te trekken. Om te bezinnen… Daar ter plekke kreeg ik Mount Rinjani in het vizier: een vulkaan van 3.726 meter hoog. Ik besloot die te beklimmen, zonder noemenswaardige voorbereiding. Ik heb enorm afgezien onderweg en ben mezelf een paar keer tegengekomen, maar het was het meer dan waard. Sindsdien is de trein niet meer gestopt. Ik stond al op de top van de Mont Blanc, Mount Fuji in Japan, werkte de Marathon des Sables in Marokko af… Het is een niet te stillen honger.”
Bonne en Sabbe zijn ónze Sportmannen van het Jaar. © Christophe De Muynck
Hebben jullie je nog nooit de vraag gesteld waarom jullie dit doen?
Karel: “Neen. Het is gewoon een passie. Die alleen maar naar meer smaakt.”
Matthieu: “Ik wil telkens bigger and higher gaan.”
Hebben jullie bewondering voor elkaars palmares?
Karel: “Het zal wel zijn. (blaast even) Wat Matthieu doet, is gewoon zot. Hij kan ook alles. Zwemmen, fietsen… Het lijkt zó makkelijk als hij het doet, maar dat is het allesbehalve.”
Matthieu: “Hetzelfde geldt in de omgekeerde richting. Ik zou nooit kunnen wat Karel presteert.”
Karel: “Ik word er zelfs wat gelukkig van om Matthieu bezig te zien. De drive en goesting druipt ervan af. Maar gooi mij alsjeblieft niet in volle zee met de opdracht om meer dan honderd kilometer te zwemmen. Een dichtbegroeid bos is meer mijn habitat.”
Op welke eigenschap van de ander ben je gezond jaloers?
Karel: “Matthieus toewijding. Ultrasport staat volledig centraal in zijn leven. Dat is bij mij net iets minder het geval.”
Matthieu: “Maar jij beschikt over een uitzonderlijke dosis talent. Daar doe ik dan weer mijn hoedje voor af. En ook voor hoe nuchter jij in de wereld staat. Je bent de eerste om je prestaties te relativeren. Terwijl ze van een andere wereld zijn.”
Hoe slagen jullie erin om alles met jullie job en gezin te combineren?
Karel: “Dat is niet altijd even makkelijk. Ik zou het zelfs complex durven noemen. Gelukkig kan ik op de volle steun van mijn echtgenote Emma en ons driejarige zoontje rekenen, zonder hen was dit allemaal niet mogelijk. Maar het is puzzelen. Wanneer ik aan het werk ben, kan een profsporter de nodige rust nemen.”
“Ik heb de ambitie om volgend jaar fulltime van mijn sport te leven” – Matthieu Bonne
Matthieu: “Ik ben vrijgezel, dat is een parameter minder om rekening mee te houden. Ik heb trouwens de ambitie om volgend jaar fulltime van mijn sport te kunnen leven. Die droom koester ik al zes jaar, nu wil ik die in realiteit omzetten. Goat niet, bestoat niet, zeg ik al die tijd al. Het moet en zal me lukken.”
Iets wat ook bij jou leeft, Karel?
Karel: “Neen, absoluut niet. Op dat vlak bevinden we ons in een volledig andere situatie. Ik heb mijn gezin en ben ook ondernemer. Soms dagdroom ik daar wel van. Wat als ik enkel bij wijze van spreken zou moeten slapen, sporten en eten? Maar de realiteit is anders. Ik fiets of jog naar mijn werk, daar haal ik ook voldoening uit. 2024 wordt trouwens een sabbatjaar. Even geen concrete doelen voor ogen.”
Hoe zit dat bij jou, Matthieu?
Matthieu: “2024 wordt opnieuw druk. Prof worden, dus. Maar er staan ook twee nieuwe wereldrecordpogingen op de agenda én in juni waag ik me aan een WK. In welke discipline hou ik nog even voor mezelf. (glimlacht) Maar het zal bekend in de oren klinken. Ik wil ook Adventure Quest op punt zetten. In november heb ik op Lanzarote voor het eerst een week georganiseerd waar ik deelnemers volledig in mijn wereld onderdompel: lange fietsritten, duurlopen, hiken, 24 uur vasten en wakker blijven… Die eerste keer was top. Ik wil dit verhaal verder structureel uitbouwen. Twee mensen die mee waren, hebben zelfs plannen om het Adventure Quest-logo en mijn handtekening op hun lichaam te laten tatoeëren.”
Excuseer?
Matthieu: “Ik moest ook wel even met mijn ogen knipperen…”
Bestaan er dagen waarop jullie niet sporten?
Karel: “Zeker. Ik kan mijn loopschoenen perfect even in de kast laten staan. Alleen niet te lang. Het is de yin die mijn yang in evenwicht houdt.”
Matthieu: “Ik kan wel genieten van een dag niets doen. Netflix & chill, ik ken het concept. Al kan het evengoed een goeie natuurwandeling of saunabeurt zijn. Maar net zoals bij Karel: liefst niet te lang stilzitten. Dan word ik nerveus.”
Jullie hebben ultrasport in Vlaanderen op de kaart gezet. Trots?
Matthieu: “Ik vind het cool dat onze prestaties door het grote publiek opgepikt worden. Dat ze niet langer als curiosum beschouwd worden, wel als volwaardige topsport. Want dat ís het ook.”
Karel: (knikt) “We doen alles voor onze passie. Het feit dat we resultaten boeken, speelt ook een rol. Het grote verschil blijft wel dat wij geen massasporten beoefenen. Bij ons staat er geen groot peloton aan de start.”
Matthieu: “Weet je wat nog het meest deugd doet? Berichten van mensen die me zeggen dat ik ze geïnspireerd heb en aan het sporten heb gezet. Dat hoeft heus niet op ons niveau te zijn, zolang ze maar in beweging komen.”
Karel: “En ze te laten dromen.”
Jullie eigen dromen kunnen we nu ook op het grote scherm bekijken, want er is een film gemaakt over jullie avonturen. Ooit gedacht dat je nog een acteercarrière zou uitbouwen?
Karel: (schatert het uit) “Een leuk extraatje, zeker? Pacing the Pacific (documentaire over de Pacific Crest Trail, red.) is in première gegaan in het cultureel centrum van mijn geboortestad Waregem. Een fantastische ervaring. En van de Barkley Marathons lanceren we in februari een filmproject. Zo kunnen mensen ook zíen wat ik gedaan heb.”
Matthieu: “8 Islands, de docu over de acht triatlons die ik op evenveel dagen tijd en evenveel Canarische Eilanden heb afgewerkt, wordt voor het eerst op het Filmfestival van Oostende vertoond. Dat maakt me toch gezond zenuwachtig, want dat is met een rode loper en zo. Toch wat buiten mijn comfortzone. Maar het is de max. Het zijn tijdsdocumenten om later aan onze eventuele kleinkinderen te tonen.”
Hebben jullie nog een ultieme ambitie?
Karel: “In mijn stoutste dromen loop ik de Chinese Muur af. 8.800 kilometer. Wie weet komt het er ooit van…”
Matthieu: “Ik wil me eens aan big wave surfen wagen. Golven van vijftien à twintig meter bedwingen. Maar eerst de doelen van 2024 afvinken.”
“Mijn stoutste droom is de Chinese Muur aflopen, 8.800 kilometer lang” – Karel Sabbe
Tot slot: hoe ziet jullie oudejaarsavond eruit?
Karel: “Typisch West-Vlaams. Met vrienden lekker tafelen, met alles erop en eraan. Een lekker aperitiefje, goeie wijn aan tafel en afsluiten met een goeie trappist. Meer hoeft dat niet te zijn.”
Matthieu: (grijnst) “Ik durf mijn plannen bijna niet verklappen… Ik wilde eerst gaan wildkamperen in de Ardennen, maar heb nu een looptraining van 160 kilometer geprogrammeerd op 1 januari. Oudejaarsavond wordt dus vroeg onder de wol.”
Karel: “Ik zal er eentje kraken op je gezondheid. En duimen dat je een toptraining mag hebben.” (knipoogt)
The post “Hoe ik straks vier? Niet! Op Nieuwjaar ga ik160 kilometer lopen”: stuntmannen Karel Sabbe en Matthieu Bonne blikken terug op hun topjaar is provided by KW.be.
