Hij was 26 jaar en de wereld lag aan zijn voeten. Net een huis gekocht met zijn vriendin en ook professioneel ging het Thibaud Vanherck uit Knokke-Heist voor de wind. Hij was al acht jaar het gezicht van de Carlton en zou de brasserie binnen enkele jaren overnemen. Tot een skiongeval begin dit jaar veel te vroeg een einde maakte aan zijn leven. Als eerbetoon openen zijn ouders opnieuw de deuren van hun winterbar. Al zal dat zonder mama Marleen zijn. Sinds het ongeval kan ze niet meer in de buurt van de zaak komen. Te confronterend, klinkt het. “Thibaud was een pracht van een zoon. Ons leven zal nooit nog hetzelfde zijn.”
Ruim negen maanden is het ondertussen geleden dat Thibaud Vanherck om het leven kwam bij een noodlottig ski-ongeval. Al even lang ligt het leven van Hugues Vanherck (57) en Marleen Ide (58) compleet overhoop. “Niks is nog hetzelfde. Thibaudje was alles voor ons”, zal het koppel tijdens het gesprek diverse keren herhalen. En toch moeten ze voort. Noodgedwongen. Maar voor wie? En waarom? Het zijn vragen die dagelijks door hun hoofd spoken. “Hij was onze enige zoon. Alles zijn we kwijt …”
We spreken Hugues en Marleen in hun woning in Knokke-Heist. In de woonkamer vormen grote foto’s een blijvende herinnering aan Thibaud. Ze willen niks liever dan naar hun zoon kijken, maar tegelijkertijd doet het telkens opnieuw pijn. “Zou er iemand zijn die iets slechts kan zeggen over Thibaud? Ik ben zeker van niet”, richt Marleen zich tot haar echtgenoot. Hugues krijgt het zichtbaar moeilijk. “Op zijn begrafenis waren er 1.000 mensen en online volgden nog eens 1.500 mensen de uitvaart. Aan alles voelen we dat Thibaud enorm geliefd was. Is dat een troost? Ergens wel. Maar dat neemt het verdriet natuurlijk niet weg. Sinds het ongeval is het voor ons overleven. Anders kan ik het niet verwoorden.”
Zware val in afdaling
We keren terug naar 7 februari dit jaar. Thibaud was twee dagen voordien met vrienden op skireis vertrokken naar Rohrberg, in het skigebied Zillertal Arena in Oostenrijk. Een traditie van vele jaren was het. De negenkoppige bende vormde een hechte vriendengroep en had er al enkele zorgeloze momenten opzitten. Tot die 7 februari rond het middaguur het noodlot toesloeg. Thibaud maakte in een afdaling een zware val en bleef vervolgens naast de piste liggen. Niemand zag het ongeval zelf gebeuren. De hulpdiensten zetten nog een reddingsactie op poten, maar de 26-jarige man overleed ter plaatse. Een ongelukkige val met vreselijke gevolgen. Van roekeloos gedrag was geen sprake. Thibaud was ook een ervaren skiër én droeg zijn helm.
“Wij waren die dag aan het werk in de Carlton”, doet Hugues het verhaal. “Vlak voor de middag hadden we Thibaud nog aan de lijn. Zoals dat vaak gebeurde. ‘Mama’tje, ik ga je moeten laten. We gaan naar beneden skiën”, rondde hij het gesprek af. Hij klonk gelukkig. Skiën was het liefste wat hij deed. Nog geen halfuur later zou hij de fatale val maken. Het zouden zijn laatste woorden tegen ons zijn…”
“De eerste uren wisten wij van niks. Wisten we ook helemaal niet dat er iets met Thibaud was gebeurd. Zijn vrienden mochten dat niet over de telefoon vertellen, hoorden we achteraf. Tot er om 18 uur zes politiemensen de zaak binnen wandelden samen met slachtofferhulp. Er is een accident gebeurd met jullie zoon, vertelden ze. Op dat moment zakt de grond onder je voeten weg. Marleen vroeg nog ‘wat heeft hij’ – tegen beter weten in. Als slachtofferhulp daar staat, wéét je dat het slecht is. En dat was het helaas.”
Verschrikkelijke dagen
“Nog dezelfde avond vertrokken we met het vliegtuig naar Oostenrijk, samen met zijn vriendin Mary-Beth”, vertellen Marleen en Hugues moedig. “Je hoopt op dat moment vooral dat het niet waar is. Dat ze zich vergissen en het Thibaud niet is. Maar het was wél zo. We willen zelfs niet proberen uitleggen hoe je je op zo’n moment als ouder voelt. Niemand zou dat mogen meemaken.”
“Het waren verschrikkelijk moeilijke dagen. Moeilijk ook om ze te reconstrueren. Heel veel weten we er niet meer over. Je wordt eigenlijk geleefd”, gaat Hugues verder. “Voor ons was het belangrijkste om onze zoon zo snel mogelijk terug thuis te krijgen en een mooi afscheid te bezorgen. Dat is gelukt. Pas de periode nadien komt het besef dubbel zo hard binnen. Thibaudje was alles hé voor ons. Hij woonde nog thuis. De band die we met hem hadden, was echt ongelofelijk. Zeker met zijn mama was Thibaud twee handen op één buik. Zoals ik zei: ons leven, dat wás Thibaud. Iedereen wist dat. We leefden voor hem.”
Hugues krijgt het zichtbaar moeilijk. Uit alles blijkt zijn verdriet. Thibaud was zijn trots en dat kan de man niet genoeg benadrukken. “Je staat ermee op en gaat ermee slapen. Zo simpel is het. Iedere ochtend hoop je dat het een slechte droom was. Dat hij gewoon terug komt binnengewandeld. De realiteit is helaas bikkelhard. Nooit gaan we nog samen lachen, nooit gaan we nog samen in de zetel zitten.”
Nooit meer hetzelfde
Thibaud Vanherck met zijn vriendin Mary-Beth en ouders Hugues en Marleen: “Het is voor ons enorm moeilijk om nog aan de toekomst te denken.” © MM
Troost vinden Hugues en Marleen bij elkaar, maar ook bij de vrienden van Thibaud. “Ze zijn hem absoluut niet vergeten. Hoe die mannen ons blijven steunen: dat is fantastisch. We zien of horen ze nog regelmatig. Net zoals Mary-Beth, de vriendin van Thibaud. Ze waren al acht jaar een prachtig koppel, woonden bij ons, maar hadden samen een huis gekocht. De verhuizing was al deels gebeurd. Meteen na zijn skivakantie zouden ze gaan samenwonen in hun huis … (krijgt het moeilijk). Waarom? Waarom moest dat met Thibaud gebeuren? Die vraag blijft maar door ons hoofd spoken.”
Voor Marleen en Hugues voelt het alsof hun leven is gestopt, al beseffen ze: we moeten verder. “Maar dat is moeilijk”, zegt Hugues. “Na het ongeval ben ik drie maanden weggebleven uit de Carlton. Ik kón het niet. Thibaud stond daar al acht jaar achter de bar. Iedereen kende hem. Hij zou de zaak binnen een paar jaar overnemen. Op een bepaald moment ben ik toch opnieuw begonnen. Al zal dat nooit meer hetzelfde zijn. Nooit. Marleen is er al negen maanden niet geweest. Ze kan zelfs niet in de buurt van het plein komen. Het is emotioneel té zwaar en confronterend. Zelfs op zijn kamer komen, lukt haar niet. Het is voor ons gewoon enorm moeilijk om nog aan de toekomst te denken.”
Icebar XL
Dat het voor de ouders moeilijk is om hun werkleven terug op te vatten, hoeft niet te verbazen. Samen met hun zoon vormden ze het succes achter de Carlton, een bekende horecazaak op het Van Bunnenplein. Tijdens de eindejaarperiode komt daar traditioneel de Icebar XL bij op het plein. “De laatste jaren hield Thibaud zich daar steeds meer mee bezig. Het was zijn leven hé, de horeca. Sinds dit jaar was hij medeaandeelhouder geworden van de Icebar. En of hij daar trots op was. Thibaud was een harde werker. Enorm graag gezien bij de klanten ook. Je kan je voorstellen dat het voor ons héél moeilijk is om de Icebar weer vorm te zien krijgen. Het is de eerste keer zonder Thibaud. Zoals er de voorbije tijd al zoveel ‘eerste keren’ zijn geweest en er nog zullen volgen. Stuk voor stuk verschrikkelijk moeilijke momenten”, zegt Hugues.
En toch besloot het koppel – samen met vennoot Anthony Varilone – om de Icebar XL dit jaar opnieuw te openen. Vrijdag ontvangt de winterbar de eerste klanten. Omdat ze sowieso een concessie hebben enerzijds, maar vooral als eerbetoon aan Thibaud. “Hij zou niks anders gewild hebben”, besluiten mama Marleen en papa Hugues. “Maar dat het nooit meer hetzelfde zal zijn? Dat staat vast. Een prachtige, lieve, goedlachse jongen en een droom van een zoon: zo gaan we ons Thibaudje voor altijd herinneren.”
(Mathias Mariën)
The post Ouders heropenen winterbar ter ere van overleden zoon: “Thibaud was alles voor ons” is provided by KW.be.
