Michel Vanhoucke (80) uit Krombeke startte in de vorige eeuw al z’n eigen Strava. Meer dan 53.000 km houdt de 80-jarige wandelaar bij in boekjes, een hobby die hij 30 jaar terug begon met zijn eerste vrouw. “M’n tweede vrouw stierf recent en ik kreeg een pacemaker, maar ik blijf stappen.”
Van een miniatuurmuseum met zelfgemaakte schipjes aan de kust tot een middeleeuwse kasteel in Wallonië: in ons land ontdekt Michel Vanhoucke al 30 jaar kleine en grotere bezienswaardigheden. Op wandeltempo krabbelt hij alles systematisch neer met de data, plaatsnamen, persoonlijke opmerkingen en afgelegde kilometers.
“Ik zit nu aan mijn twintigste boekje en een totaal van 53.433 kilometers”, toont de kranige 80-jarige uit Krombeke. Zijn eerste wandeling: 12 kilometer in Ettelgem op 6 februari 1994. “Mijn eerste vrouw en ik verloren 30 jaar geleden aan beide zijden onze laatste ouder. De zorg viel weg en we kregen een zee van vrije tijd. We sloten ons aan bij de lokale Witsoonestappers en begonnen samen met wandelen.”
“Het leven begint pas op je 50ste, lazen we op een wandelshirt tijdens een van onze tochten. Spijtig genoeg kon ze er niet lang van genieten. Ze kreeg iets aan haar hart in onze afgelegen woning op het platteland en is voor mijn ogen gestorven. Amper 52. Ik troost me met de gedachte dat ik niks meer kon doen en dat ik de voorbije jaar 25 jaar geen schuldgevoel hoefde mee te dragen.”
Tweede vrouw
“Ik bleef wandelen en had het geluk zo m’n tweede vrouw te leren kennen, een weduwe die ouder was dan ik. We deelden nog twintig jaar lief en leed, tot zij vorig jaar overleed. Ik kreeg enorm veel reacties van andere wandelaars. De laatste jaren kon ze niet meer wandelen, maar ze bleef zitten aan de start en babbelde er graag met mensen terwijl ik de tocht afwerkte. Na het overlijden van mijn tweede vrouw wou ik verder wandelen om onder de mensen te blijven, maar ik kreeg last van mijn hart. Ik kon geen tien minuten meer stappen.”
“Dankzij een nieuwe pacemaker die een half jaar geleden werd geplaatst, heb ik mijn adem en hobby terug. Bij mooi weer ga ik nog tot tien kilometer stappen, bij slecht weer de helft. Ik blijf wandelen zolang de benen meewillen.”
Michel zwiert gezwind zijn benen in de lucht tot buikhoogte. “En ik heb nooit blaren. Met mijn voeten ga ik nooit in bad, omdat mijn vel dan te zacht wordt. Wat ik wel doe: ze eens in lauw water steken om overtollig eelt los te weken en af te wrijven.”
“Ondanks onverwachte tegenslagen heb ik telkens mijn leven heropgebouwd. Hoe kan je dat, vroegen velen na de dood van mijn tweede vrouw. Ik besta zo en zal niet meer veranderen. Ongeluk mag je niet zwart bekijken. Courage en chance kan je niet kopen. Het leven gaat verder en je moet proberen om zo optimistisch mogelijk te blijven.”
Boekjes
Ook zijn wandeltochten zonder vrouw houdt Michel nog zorgvuldig bij. “De kust laat ik achter mij, het zand is te lastig, maar ik hoop het nog lang te mogen doen. De nieuwe plekjes en herinneringen schrijf ik neer in mijn boekjes. Ik haal ze later weer boven als ik in een rolstoel zit in een zorgflat of in het rusthuis. Hele dagen zitten, dat zijn lange dagen. Met mijn boekjes kan ik dan mijn tochten herbeleven. En de mensen die mijn pad kruisten.” (TP)
The post Krombekenaar Michel (80) zag zijn twee vrouwen sterven en wandelt nu alleen verder: “Ik herinner onze tochten in mijn boekjes” is provided by KW.be.
