Het belangrijkste thema van de begrotingsbesprekingen die dezer dagen starten, kennen we al een tijdje: de kinderopvang. Na veel gespin en getouwtrek zal er wel extra geld komen, maar allicht niet het extra miljard dat voorzitter Sammy Mahdi (cd&v) vraagt. Op deze vraag – die Mahdi zondag nog eens voor alle duidelijkheid herhaalde bij VTM – heeft N-VA vorige week uitgebreid geanticipeerd. Zowel Vlaams minister van Begroting Matthias Diependaele als Vlaams minister van Leefmilieu Zuhal Demir communiceerden tegelijk dat meer geld niet de oplossing is, en dat er ook een hervorming nodig is. Het stond zelfs zwart op wit gedrukt in het boek van de Genkse politica. Demir en Diependaele verwijzen naar de verschillen in subsidies voor enerzijds een onthaalouder of anderzijds voor groepsopvang, terwijl “een kind een kind is”. Volgens Demir is de financiering van de groepsopvang uitgewerkt “op maat van de zuilen”. Die verschillen zijn inderdaad groot. Meer geven aan de ene is vanzelfsprekend, maar minder aan de andere zoals N-VA insinueert? Onaanvaardbaar.
Het recht op een kind is een dwaalgedachte, een baby is geen product
Draagmoederschap is mensonwaardige slavernij, schrijft Joris Van Cauter. Het doet hem denken aan ‘The handmaid’s tale’.
De Standaard