Waar je vandaan komt, blijft aan je trekken. Simon Vandendriessche (27) neemt afscheid van de Avelgemse politiek, maar niet van Avelgem. “Ik was nog graag járen doorgegaan, ik deed dit heel graag”, klinkt hij gepassioneerd. De liefde besliste er echter anders over en leidde hem naar Zulte.
Simon Vandendriessche volgde de liefde naar Zulte, waar hij ondertussen voet aan de grond zette. Hij omschrijft zichzelf als een zorgzame hyperkineet, Gezegend met een motor die draait op nieuwsgierigheid en een onverzadigbare honger naar betekenis.
“Geboren en getogen in Avelgem, met een kleine omweg via Waregem sinds het moederhuis daar niet meer staat, groeide ik op tussen mensen en verhalen in mijn parochie, zoals ik Avelgem graag noem”, zegt hij.
De Zestien
In de lagere school keek hij al naar De Zevende Dag, zag hij kopstukken uit De Zestien wegrijden, begreep hij misschien nog niet alles, maar wel de dynamiek. In het middelbaar volgde hij het nieuws en geopolitiek. Aan de universiteit, in de aula’s van Carl Devos – terwijl hij handelswetenschappen studeerde – zat hij gewoon uit goesting, omdat politiek geen vak was, maar een fascinatie. Die fascinatie kreeg een gezicht in de zomer van 2019, zes weken voor de verkiezingen.
“Tijdens de tweede zit zat ik te blokken in de Avelgemse Bib met mijn goeie maat Henri. We waren de laatsten die nog examens hadden, tijdens De Braderie nog wel.” Hoogdagen die hand in hand gingen met het oldtimer-event Brasserie Historics. “Ik werkte al jaren bij Benoni van De Brasserie, en besloot even mijn blokfocus te breken en binnen te springen in wat mijn tweede thuis was geworden. Daar sprak ik Lut (Lut Deseyn, toenmalig gemeenteraadslid en huidig burgemeester), mijn politieke moeder. Ik overtuigde haar dat ik last-minute op haar lijst een plaats verdiende.”
Allesbepalend
De kans die hij toen als 20-jarige kreeg, samen met het vertrouwen van Avelgem en de stemmen van de kiezers, waren allesbepalend.” Hij werd de jongst verkozene ooit in Avelgem. Kort daarna zetelde hij in de bovengemeentelijke politieraad en werd hij politiek medewerker van Vincent Van Quickenborne, Jasper Pillen en Kathleen Verhelst.
“Van politiek genees je niet”
“De kansen van Lut en Avelgem bepaalden de aftrap van mijn carrière, in combinatie met het nest waarin ik opgroeide. Een omgeving die je het estafettestokje aanreikt, is allesbepalend. Daarna moet je zelf lopen.”
Hij was graag nog járen gebleven, maar naast de politiek kwam de liefde: Ulrike. Samen besloten ze te bouwen in Zulte, op een plek waar zij opgroeide en waar haar oma woonde. Uit die liefde kwam Louie, zijn grootste hartendief, die zijn tweede naam Jacques draagt, die van zijn grootvader, als symbool van het belang van generaties. Het lot speelt zachtjes mee: Ulrike’s oma heette Jacqueline. “Je ziet dus al welke richting de tweede naam van een eventuele dochter uit zal gaan.” Blijven zetelen kon wettelijk niet. “Mocht het wel kunnen, ik was gebleven. Kiezen werd verliezen.”
Wielersport als tweede liefde
Inspiratie vond hij niet alleen bij grote namen, maar vooral bij gewone mensen. Ulrike noemde hem ooit een volksmens. Naast de politiek vindt hij rust en vuur in de wielersport, vooral in de geschiedenis: truitjes en fietsen uit de jaren 60, 70 en 80. “Als jonge West-Vlaming eer ik mijn flandriens: Freddy Maertens, Pol Verschuere uit Tiegem en onze eigen Marc Demeyer uit Outrijve. Die laatste heeft nog steeds een fanclub in Avelgem. Die Belgische wielervedetten, dat zijn de helden die ons leven kleur geven: van driekleur tot regenboog.”
Vandaag werkt hij als consultant in strategische communicatie en beleid bij Growth Inc. van econoom Peter De Keyzer, waar hij bruggen bouwt, stakeholders verbindt en welvaart mogelijk maakt. “Beleid verdwijnt nooit uit mijn leven”, zegt hij. “Van politiek genees je niet.” Avelgem draag hij altijd mee, in zijn erte. Hij zal altijd opnemen als je belt, want iemand is altijd van ergens. En hij zal altijd van Avelgem zijn.
The post “Kiezen is verliezen”: Simon Vandendriessche stopt in de politiek is provided by KW.be.
