Zondag 21 september in centrum Roeselare. Mohammad K. (47) vermoordt eerst zijn ex-partner en zet daarna zijn bloedige raid verder. Daarna slaat hij even verderop toe en steekt hij een kennis, Hussain (45), neer. Later op de avond doodt hij ook zijn voormalige buur. Uiteindelijk kan hij pas ‘s avonds geklist worden aan het station in Izegem. Drie families blijven verweesd achter. Benyamin (17), die nu de rol van zijn vader binnen het gezin met drie jongere broers overneemt, getuigt.
Drie maanden na de feiten blijft het onwezenlijk. Het onderzoek loopt nog en de politie kan en wil niet veel kwijt. Maar drie gezinnen werden uiteengereten door de onverklaarbare daden van Mohammad K. Die was eerder veroordeeld voor partnergeweld. Eerst doodde hij zijn (ex-)partner, vier kinderen bleven daar achter. Daarna trok hij naar de Kleine Weg even verderop, hij belde aan bij het gezin van kennis Hussain en stak hem neer aan de voordeur. ‘s Avonds sloeg hij nog eens toe en vermoordde hij Jan Lanssens, uiteindelijk werd hij in Izegem gestuit. “Als families hebben we veel aan elkaar”, zegt Benyamin (17) die aan de zijde van zijn mama Raiza (38) de moed had om even terug te blikken.
“Ik kan het nog niet aan om hier mensen te ontvangen, zeker omdat het hier ook allemaal gebeurd is”
Haar kap- en schoonheidssalon dat zich vooraan de woning bevindt, blijft nog gesloten. “Ik kan het nog niet aan om hier mensen te ontvangen, zeker omdat het hier ook allemaal gebeurd is. Ik hoop straks een andere job te vinden, ik begin later misschien met het salon.”
Trauma opgelopen
Ze staat er nu met oudste zoon Benyamin alleen voor, er zijn nog drie jongere broertjes Yusuf (13), Daniel (7) en Aiden (5). “We hebben het allemaal moeilijk, maar Daniel heeft het het hardst te verduren”, vertelt Benyamin. “Bij mij is het vooral ‘s avonds, bij het in slaap geraken, dat het weer heel de tijd door mijn hoofd maalt. Maar Daniel kan het niet van zich afzetten, hij kan er ook niet over praten. Zijn schoolresultaten lijden er ook onder. Op school – de jongste twee zitten in De Sprankel – doen ze hun uiterste best om mijn broertjes bij te staan. En ook van Slachtofferhulp krijgen we ondersteuning. Maar het is natuurlijk een trauma dat we als gezin hebben opgelopen. Iedere keer als de bel gaat, zijn we bang.”
“We weten nog altijd niet wat door die man zijn hoofd gespeeld heeft”
Dader Mohammad K. had die middag gewoon aangebeld, Hussain was de deur gaan open doen, had hem nog vriendelijk begroet, maar werd meteen aangevallen. “Hij werd met een mes gestoken, duidelijk om te doden”, zegt Benyamin. De kleinsten waren aan het spelen in het salon, Benyamin had zijn papa horen roepen en liep naar buiten. “Mijn papa strompelde nog wat verder, maar zakte ineen. De dader zag ik nog net wegrijden. Hulp kon uiteindelijk niet meer baten.”
Overal graag gezien
Afghaan Hussain, die ondertussen ook trots was op zijn Belgische nationaliteit, was overal waar hij kwam een graag gezien figuur. “Mijn man ging overal helpen waar hij kon”, zegt zijn echtgenote. “We wonen nu al een tiental jaar in België, eerst in Oostende, later in Lichtervelde en nu hier in Roeselare. Hij leerde meteen de taal. Eerst ging hij in een chocoladefabriek in Oostende werken, later deed hij tot zijn overlijden de vaste nacht bij Novaya, het vroegere Latexco in Tielt. Ook onder zijn collega’s was hij graag gezien, ook zij leven nog steeds met ons mee.”
Maar Hussain had ooit ook Mohammad K. geholpen. “Eigenlijk was hij niet meer dan een kennis, maar mijn man moest zelfs niet iemand écht kennen om hem te helpen.” Maar uiteindelijk moet het fout gelopen zijn, de man begon doodsbedreigingen te sturen naar Hussain. “Online. Mijn papa is daarmee naar de politie gestapt. Meer weten we daar ook niet over, maar dat leek verleden tijd.”
Rust vinden
Tot hij hier die bewuste middag voor de deur stond. “We weten nog altijd niet wat door die man zijn hoofd gespeeld heeft, drie mensen doden. Waarom? Drie families zijn het slachtoffer, zelfs zijn eigen kinderen.” Benyamin zit, net als zijn broertje Yusuf, in de Broederschool in zijn laatste jaar wetenschappen-wiskunde, met acht uur wiskunde en heeft er net de examens op zitten. “Die zijn vrij goed gegaan. Ik hoop mijn diploma te halen, daarna wil ik graag voor piloot studeren. Maar dat is een erg dure opleiding”, klinkt het realistisch. “Maar ik zou mijn papa graag fier maken. Hij was ook iemand die sportief was, gezond wilde leven. Na zijn nachtshift ging hij nog vaak naar de gym, ook daar had hij al vrienden gemaakt.”
“Ik wil graag voor piloot studeren. Ik wil mijn papa fier maken”
De eindejaarsdagen komen er aan. “Papa organiseerde dan altijd een groot feest voor een groep van zijn vrienden, dat zal allicht niet doorgaan. Kerst is een periode van vrede, hopelijk vinden mijn broertjes dan wat rust”, besluit Benyamin. “En wij moeten verder met ons leven, zonder onze papa.”
The post “Ik ben nog altijd bang als de deurbel gaat”: gezin blijft verweesd achter nadat drievoudige moordenaar vader Hussain (45) koelbloedig doodsteekt is provided by KW.be.
