Na bijna twee jaar leven in het teken van ziekenhuizen, chemotherapie en isolatie, is het gezin aan het aftellen naar het einde van zijn behandeling tegen leukemie. “In maart ronden we alles af. We tellen echt de dagen af tot ons leven weer een beetje normaal kan worden”, vertelt mama Mindy. Zaterdag 27 december viert Maurice Doornaert uit Heule zijn vijfde verjaardag. Wie wil, kan hem een verjaardagskaartje toesturen.
Begin februari 2024 stortte de wereld van het gezin Doornaert in. Driejarige Maurice kreeg de windpokken en de koorts wilde maar niet zakken. “In az groeninge zagen ze afwijkingen in zijn bloed en werden we na een week doorgestuurd naar UZ Gent”, blikt Mindy terug. “Op 6 februari kregen we het verdict: leukemie. Je leven wordt plots helemaal omgegooid.” Zes weken verbleef hij meteen na de diagnose in UZ Gent.
Er volgde een intense en zware behandeling. “Het traject duurt minstens twee jaar. De eerste negen maanden waren de zwaarste. Van februari tot november leefden we in volledige isolatie, thuis of in het ziekenhuis. Maurice mocht niet naar school, niet naar de winkel, geen vriendjes zien. Dat vond hij heel moeilijk. Hij heeft heel vaak naar zijn vriendjes gevraagd, en vaak geweend”, vertelt papa Tom.
“Maurice mocht niet naar school, niet naar de winkel, geen vriendjes zien. Dat vond hij heel moeilijk”
Ook daarna bleef de angst constant aanwezig. “Zijn witte bloedcellen waren soms te laag, hij is ook een periode allergisch gereageerd op de chemo. Dan mocht hij geen baxters meer krijgen en kreeg hij gedurende 2,5 maanden om de twee dagen een inspuiting in UZ Gent. In totaal 41.”
Vandaag is Maurice in een latere fase van de behandeling beland, maar ook die weegt nog steeds door. “Elke avond krijgt hij minstens twee siroopjes met chemo, per week zeven pilletjes, en één keer per maand vijf dagen cortisone. Dat heeft een enorme impact op hem: stemmingswisselingen van heel vrolijk naar boos of verdrietig.” Daarnaast krijgt hij regelmatig chemo via baxters. “De dagen erna is hij doodop. Dan gaat hij een halve dag naar school en moet hij ’s namiddags thuis slapen.”
“Wat misschien het meest schrijnende is: voor Maurice is dit zijn normaal. Hij was drie toen hij ziek werd. Voor hem is het vanzelfsprekend dat hij elke week naar het ziekenhuis moet. Hij is er zelfs niet bang van. Integendeel, hij kijkt er soms naar uit”, zegt Mindy. In het ziekenhuis wordt sterk ingezet op kindvriendelijkheid. “De Sint komt langs, er zijn activiteiten, speelruimtes, en de Cliniclowns zorgen voor lichtpuntjes. Dat maakt zo’n wereld van verschil.”
“Hij was drie toen hij ziek werd. Voor hem is het vanzelfsprekend dat hij elke week naar het ziekenhuis moet”
Toch beseft Maurice dat zijn leven anders is dan dat van andere kinderen. “Hij weet dat andere kindjes niet zo vaak naar het ziekenhuis moeten. Maar hij gaat er gewoon in mee. Dat is goed voor ons als ouders, omdat hij niet getraumatiseerd lijkt, maar tegelijk is het zo wrang. Dit zou nooit normaal mogen zijn voor een kind”, vult Tom aan.
In november vorig jaar kon Maurice halftijds terug naar school. “Hij was nog te vermoeid om volle dagen aan te kunnen. VBS De Watermolen was enorm begripvol.” Sinds februari gaat hij meestal opnieuw voltijds, al blijft flexibiliteit nodig. “Als het te zwaar is, blijft hij thuis. Daar is veel begrip voor.” Zijn klas speelt een belangrijke rol in zijn herstel. “De kleuters zijn zo zorgzaam. Knuffels, aandacht… ze zorgen echt voor hem. De juffen hielden hem tijdens de thuisperiode ook aanwezig door foto’s te tonen en te vertellen dat ze bij Maurice thuis waren geweest. Hij kwam niet terug als een ‘vreemd’ kindje. Dat was hartverwarmend.”
Voor het gezin zelf blijft de impact groot. “Bij de diagnose word je gekatapulteerd in een leven dat je niet kent. Alles wordt omgegooid”, zegt Tom. De grootste angst blijft herval. “In oktober 2024 was er een beenmergpunctie en toen werden er geen leukemiecellen meer gevonden. Dat gaf hoop, maar die angst blijft.” Mindy gebruikt een metafoor die ze hoorde van andere ouders. “Het is alsof je op een trein stapt. Je moet mee, of je wil of niet. Soms gaat het bergaf, soms razendsnel. Maar afstappen kan niet.”
“Het is alsof je op een trein stapt. Je moet mee, of je wil of niet. Soms gaat het bergaf, soms razendsnel. Maar afstappen kan niet”
Steun van familie en vrienden bleek cruciaal. “Onze ouders, vrienden, iedereen sprong bij waar nodig. Van oppas tot maaltijden.” Ook een Make-A-Wish-dag in september gaf het gezin onvergetelijke herinneringen. Maurice, zot van auto’s en voertuigen, werd opgehaald met een limousine, reed met Land Rover Defenders over het strand in De Panne en maakte zelfs een helikoptervlucht. “Hij was doodop, het was 32 graden, maar hij praat er nog altijd met veel enthousiasme over.”
Verjaardagskaartjes
Rond zijn verjaardag hoopt het gezin opnieuw op een golf van warmte. Vorig jaar plaatste een oudtante een oproep voor verjaardagskaartjes. “Meer dan 700 kaartjes kregen we. Pakken van tien à twintig tegelijk in de brievenbus. Maurice was zo enthousiast: ‘Nog een kaartje voor mij!’ Vooral die met auto’s of lichtjes vond hij geweldig.” Ook dit jaar hoopt Mindy op kaartjes. “Hij heeft er al eentje gekregen van mensen uit Waarschoot die we niet kennen, maar die ons adres nog hadden.”
Wie Maurice een kaartje wil sturen, kan dat naar Emiel Hullebroecklaan 69, 8501 Heule. “Het zijn kleine dingen”, besluit Mindy, “maar voor Maurice betekent het veel.”
The post “Voor Maurice is dit zijn normaal”: Vijfjarige uit Heule telt af naar het einde van zijn leukemiebehandeling is provided by KW.be.
