De regen slaat tegen de ramen en de wind rukt resterende bladeren onverbiddelijk los, terwijl ik schrijf. Rond 6 uur ’s avonds gaat mijn brein automatisch in avondmodus. ’t is donker, de dag is voorbij. Ik heb de luxe mij aan dat natuurlijk ritme te kunnen houden en mijn hol klaar te maken om er de komende maanden zoveel mogelijk in te verdwijnen. Het hol moet gezellig en uitnodigend zijn. En daar horen lichtjes bij. Veel lichtjes. Mijn kaarsenvoorraad is aangevuld en daarnaast liggen de wollige plaids gestapeld klaar en de soep pruttelt dagelijks.
En dan begint het te kriebelen. Ik ben erin geslaagd twee weken aan het gekriebel te weerstaan, maar dit weekend ben ik gezwicht. De boom. De kerstboom. De plastieken Chinese kerstboom. En oh, wat was het weer een plezier om dat ding in elkaar te puzzelen, met de Prehistorie op de achtergrond. De lichtjesslinger is het moeilijkste en tegelijk belangrijkste werkje. Toen ik nog veel kleiner was, keek ik toe hoe mijn vader zich secuur en plichtsbewust aan die bijna heilige taak wijdde. Eens ik mijn gevecht met die lichtendraad gewonnen heb, rest me alleen nog herten, pinguins en bollen op te hangen. Ik denk dat ik werkelijk een traan voelde opwellen toen hij weer trots, versierd en kaarsrecht oprees in de woonkamer.
“Kan me niet schelen, Sinterklaas komt hier niet langs”
Maar dat is toch veel te vroeg!? Kan me niet schelen, Sinterklaas komt hier niet langs. Bovendien, in de orthodoxe kerk start de advent op 15 november. Dat lijkt me voldoende legitimatie om te zeggen: hij staat er!
The post Hij staat er! is provided by KW.be.
