2403. Dat is het aantal kilometer dat West-Vlaamse renner Victor Vercouillie (22) dit jaar in de vlucht reed tijdens wielerwedstrijden. Niemand deed beter en daarmee mag hij zich met recht en rede de ontsnappingskoning noemen van het wielerjaar 2025.
Hij woont in Beveren-Leie, maar is tegenwoordig soms vaker terug te vinden in Ruddervoorde. Daar woont zijn vriendin, haar vader heeft een fietsenzaak en dat komt de 22-jarige Victor Vercouillie goed uit. “Na training kan ik hier mijn fiets kuisen of er wat aan sleutelen, de ideale ontspanning.” Het seizoen zit er net op, een dag eerder reed Victor nog zijn laatste wedstrijd in de Tour of Holland, maar vandaag blikt hij graag terug met ons op zijn wielerjaar.
Misschien eerst een traditonele vraag. Hoe kijk je terug op dit seizoen?
“Ik ben wel echt tevreden. Er is een serieuze stap gezet in vergelijking met vorig jaar. Toen probeerde ik vooral sterker te worden, terwijl ik dit jaar wel vaker overschot had om in de juiste ontsnapping te geraken. En daarnaast ook enkele resultaten gereden: tweemaal een top tien en twee bergklassementen gewonnen dit jaar, dat geeft wel voldoening.”
Hoe trots ben je op die twee bergtruien?
“Het is wel echt iets speciaals. Je krijgt plots meer aandacht, mag op het podium staan, en dat doet wel iets met je. Bovendien zorgt het ook voor wat naambekendheid, en dat is belangrijk als je als renner een stapje hoger wil zetten.”
Maar die naamsbekendheid kreeg je dit seizoen ook vooral op een andere manier?
“Ja, dat klopt. Ik ben de ontsnappingskoning van 2025 geworden.”
Weet je het exacte aantal kilometers in de ontsnapping?
“Ongeveer, ik heb het vorige week nog opgezocht, omdat ze er achter vroegen. Het was rond de 2400 zeker?”
Ja klopt, 2403 om exact te zijn. Trots op de titel?
“Het was op voorhand eigenlijk niet echt mijn bedoeling, maar achteraf zien ben ik er wel echt trots op. Zeker als je ziet welke renners er daar de voorbije jaren ook bij stonden, dan is dat wel iets om fier op te zijn. Al is iedereen dat over enkele maanden alweer vergeten, ik zou al die kilometers meteen inleveren voor één overwinning.”
“Ik moet aanvallen. Als ik wacht tot de koers openbreekt in het peloton, weet ik dat ik tekort kom”
Vanwaar komt die goesting om telkens mee te zitten in de ontsnapping?
“Dat is voor mij de beste manier om ergens te geraken, zeker in het voorjaar. Als ik wacht tot de koers openbreekt in het peloton, weet ik dat ik tekort kom. Maar als je er dan nog voor zit, overleef je de eerste schifting en heb je iets meer kans om nog een finale te rijden, maar het is ook geen garantie.”
In de GP Monsére rijden jullie wel finale en uiteindelijk zelfs mee voor de overwinning?
“Daar ben ik toch enkele dagen ontgoocheld over geweest. We rijden 198 kilometer in de aanval en dan versnelde er een medevluchter, waarop ik niet kon reageren. Hij rijdt naar de winst, maar daarachter bleef ik samen Michiel Coppens vol voor het podium gaan. Uiteindelijk komt het peloton er op de streep nog over en word ik zesde, dat was echt heel zuur.”
Je zat dit jaar een op de vier koersen mee in de ontsnapping, niet evident. Wat is je tactiek?
“Het is vooral aanvoelen, maar soms ook wat geluk. Ik ben niet de grootste motor, maar ik heb wel redelijk wat koersinzicht en dat helpt wel om het juiste moment te kiezen.”
Je vader, Kristof, heeft ook nog gekoerst, komt dat koersinzicht van hem?
“Hij was geen explosieve renner die het moest hebben van de sprint, dus hij probeerde het ook via de aanval. Toen ik begon met koersen merkte ik redelijk snel dat het bij mij hetzelfde verhaal was. Dus misschien zit het toch wel in de genen.”
Welke rol speelt hij in je carrière?
“Wel een belangrijke rol. Hij weet waarover hij praat en kan me veel nuttige tips geven. Soms is dat wel frustrerend, want meestal heeft hij gelijk, maar ik geef dat niet altijd graag toe (lacht). In mijn eerste seizoen moest ik gewoon uitrijden. Eens ik mee kon, mocht ik een kieken zonder kop rijden, tot ik sterk genoeg was. Dan verplichtte hij me om slim te koersen. Het is fijn om te weten dat hij zo hard meeleeft, dat geeft wel rust en vertrouwen.”
17 keer in de vlucht dit jaar, welke was de leukste?
“Toch wel de Ronde van Vlaanderen, dat was echt een speciale beleving. Qua gevoel in de benen misschien de minste, omdat ik heel de dag op mijn limiet zat. Maar de supporters langs het parcours: vrienden van vroeger met een spandoek, jew naam horen wanneer je door je thuisregio rijdt, dat doet wel iets met een renner.”
Was dat dan ook je droomkoers om in de vlucht te zitten?
“Nee, ik zet Parijs-Roubaix daar toch nog boven. Dat is een koers die me echt ligt en op het lijf is geschreven. Er is minder explosiviteit nodig, je moet gewoon een hele dag rijden. En het is al vaker bewezen dat je daar vanuit de vlucht heel ver kan geraken. Het is dus wel een echte droomkoers.”
Wil je dan op de aanvallende manier blijven koersen?
“Het doel is altijd om de koers te winnen en ik weet dat ik het op deze manier moet proberen, dus ik denk dat ik het nog vaak ga proberen. Deze winter ga ik nog wat op het volume werken, waardoor ik iets langer kan overleven. Zo kan ik in de klassiekers op die manier misschien eens meedoen voor een mooi resultaat.”
En als je naar een grotere ploeg zou gaan in de toekomst?
“Dan zal ik wellicht het aanvallen wat moeten minderen. Ik weet dat ik geen kopman zal zijn en zou ik mezelf helemaal opofferen om in dienst te rijden. Ik ben geen veelwinnaar, maar misschien krijg ik hier en daar toch eens kans om mee te schuiven in de ontsnapping of mijn eigen kans te gaan.”
Heb je dan al een ploeg op het oog?
“Niet echt, ik probeer me nu in de kijker te rijden en wat af te wachten. Op zich zou ik liefst in een Belgische ploeg terechtkomen, maar er is nu die fusie tussen Lotto en Intermarché en dat is wel ergens jammer voor ons, als jonge renners. Dus we zullen wel zien wat de toekomst brengt.”
Ik wens je het allerbeste toe, Victor!
The post Ontsnappingskoning Victor Vercouillie blikt terug op zijn wielerseizoen: “Ik zou al die kilometers meteen inleveren voor één overwinning” is provided by KW.be.
