Al jaren is ze op de theaterplanken een onmiskenbaar talent, maar Lucie Plasschaert waagt zich steeds vaker aan tv. Zo kruipt de 27-jarige Brugse straks in de huid van kassierster Kiyaara in de fictiereeks ‘Kassa Kassa’ op VRT 1 en zal ze ook te zien zijn in het nieuwe seizoen van ‘De Twaalf’. Hoog tijd voor een kennismaking met niet alleen een van de meest grappige maar ook een van de meest veelzijdige actrices van haar generatie. “Het engste vind ik géén groeimarge hebben.”
We zijn een uur ver in ons gesprek – op het meest toeristische terrasje van Brugge – als naast ons onverwacht een papegaai begint te krijsen. Het symboliseert wat al na vijf minuten duidelijk was: dat zelfs een gewone babbel met Lucie nooit saai is. Ze staat gulzig in het leven, lacht na vrijwel elke zin en in haar hoofd lijkt het soms wel een pretpark. Lucie is energiek. Grappig. Luid. Véél. En je zou het niet anders willen.
Dat idee had ook Tom Lenaerts toen hij haar aan het werk zag met het theatercollectief Werktoneel waar ze deel van uit maakt, en hij haar de rol aanbood van de naïeve kassierster Kiyaara in Kassa Kassa over een verlieslatende superette. Al moet het gezegd dat zelfs doorgewinterde acteurs als Wim Opbrouck en Wim Willaert al jaren de loftrompet over Lucie afsteken. Het televisiekijkend publiek kan haar misschien kennen van Onder Vuur en een sporadische passage in WinWin.
Lucie zit duidelijk goed in haar vel blijkt al snel, zeker sinds ze naar eigen zeggen “niet meer de industriële revolutie bij elkaar rookt” en ook omdat ze net terug is van een deugddoende vakantie op het Italiaans eiland Salina. “Echt niks doen, héérlijk. Als kind gingen we daar heel vaak.”
Ik had eerder een klassieker als Frankrijk verwacht.
“Mijn ouders waren globetrotters. De nicht van mijn moeder werkte voor de Trotter-gids en wij mochten een maand lang door het Atlasgebergte trekken op ezels om te zien of ze dat konden aanbevelen. Ik was een jaar of acht, negen en ik herinner me nog altijd onze gids zonder tanden. Ik heb nog een oudere zus, maar ik was vroeger als de dood voor haar. Ik ben vaak op de spoed beland. Wij vochten hárd. Toen we op reis gingen naar India, had ik mijn arm gebroken en duwde ze die onder water in het zwembad. Maar in dat vochtig klimaat droogde dat gips maar niet. Na twee weken stonk dat als de hél. (lacht) Vandaag komen we supergoed overeen. Nu is zij de liefste – ze werkt als architecte – en ben ik de rare, haha. Love you, zus!”
Hadden je ouders iets met cultuur?
“Mijn vader werkt in de houtbusiness, is een grote geschiedenis- en muziekliefhebber, en mijn mama is mode-ontwerpster. Zij had veel vrienden in dat wereldje. Het grappige is dat mijn allereerste rol in Clan er kwam omdat een vriendin van mijn mama iemand zocht voor die productie, maar het was niet zo dat ik toen al actrice wilde worden. Ze hebben thuis wel altijd dat creatieve gestimuleerd. Mama leerde ons breien, tekenen, haken, tuften… We hebben echt geen seconde tv gekeken.”
(lees verder onder de foto)
“Toen ik naar de academie trok, wilde ik schilder worden, maar toen ik in het derde jaar toneelles kreeg, had ik door dat dit iets voor mij was. Daar heb ik geleerd dat acteren echt wel een metier is. Ik was altijd al een soort luid kind dat opera speelde en mensen imiteerde. Dat theatraal kantje heb ik altijd gehad. Toen ik later gepest werd omdat ik opvallende kleren aan had, dan goot ik daar een saus van humor over. Ik droeg graag veel kleur of een olifantenmuts. In een school waar iedereen een uniform moest dragen, valt zo’n jas of muts wel op natuurlijk.”
Dat klinkt als een kind waar ze vandaag veel labels zouden op plakken.
“Ik heb het ook vaak gedacht. Ik heb ook een periode gehad waar ik een echte tomboy (een meisje dat dingen doet die eerder aan jongens worden toegeschreven, red.) was. Een kind kent nu eenmaal veel fases. Ik wou vooral veel ontdekken, en dat heb ik nu nog. Net daarom hou ik nog steeds niet van labels, ook niet in mijn werk.”
Het lijkt niet makkelijk om jezelf vorm te geven als actrice als je alles wil zijn.
“Ik heb vaak het gevoel dat regisseurs snel willen dat je weet wie of wat je bent. Soms vind ik ook dat de filmsector een beetje te snel kiest voor iemand van wie ze weten dat ze iets specifieks kunnen. Terwijl ik vijf jaar naar school ben gegaan om zo goed mogelijk te kunnen transformeren in alles. Net om rollen aan te nemen die niet zijn wie Lucie is. Al heb ik daar niet zo veel last van. Ik ben best kneedbaar qua uiterlijk en je kan mij ook heel veel vragen. Op school had ik een brede waaier aan vakken, van dans tot performance, en dat hielp wel.”
Was de stap van theater naar fictie een bewuste keuze?
“Ik deed veel audities die op niets uitdraaiden, en op den duur geloofde ik het ook dat het niets voor mij was. Tot Tom belde. Ik vind het wel leuk om die stap nu te zetten, net omdat ik al lang theater doe en me heel zelfzeker voel in die speeltuin. Nu is het cool om iets nieuws te ontdekken. Al merk ik ook dat het een heel ander vak is. Ik vind het ook grappig dat we doen alsof dat hetzelfde is, maar bij fictie is wat je krijgt op papier vaak ook datgene dat je moet spelen. Veel ruimte voor aanpassen is er niet altijd, wat ik ook snap, in tegenstelling tot theater waar er veel meer knoeimarge is. En nodig is. Soms dacht ik zelfs op de set als ik snel naar het toilet ging: Shit, dit kost de productie weer 70 euro.” (lacht)
Dit is een van je meest publieke rollen. Geen schrik om dan getypecast te worden als het domme blondje?
“Ze zeggen altijd dat je iemand zeven keer moet ontmoeten vooraleer je van die eerste indruk af bent. Dus ik moet nu nog zeven keer bewijzen aan Vlaanderen dat ik geen Kiyaara ben. Tuurlijk is die angst er, maar ik zie tegelijkertijd ook veel mensen die dat ontgroeien. Mijn rolletje in De Twaalf is een pak serieuzer. Maar ik vind het wel leuk om geen verwachtingen te hebben. Toen de opnames begonnen voor Kassa Kassa stond er een figurant aan de kassa, die zei: ‘Eerste keer dat je figureert? Bedoeling is dat je vooral je mond houdt.’ Ik speelde dat gewoon mee, want ik vind het leuk om die underdog te zijn. Ik had een week eerder een acteerprijs van De Acteursgilde op het TheaterFestival gewonnen en dan zegt een figurant dat je je mond moet houden. (haalt schouders op) Als acteur hoor je zoveel rare dingen, maar ik kan dat supergoed relativeren. Ooit zei een regisseur tijdens een auditie dat ik een te heftig gezicht had ofzo. Toen was ik onzeker over fictie, dus dan komt dat wat harder binnen. Maar het voordeel aan theater is dat het supertransparant is. Als iets niet goed is, dan weet je het meteen en dan leer je daar uit. Dus als een figurant goedbedoeld zegt dat je je mond moet houden, dan denk ik dat het veel erger is als niemand feedback geeft. Het engste vind ik géén groeimarge hebben. Oscar Wilde zei ooit dat er twee tragedies zijn in het leven, en dat is iets niet krijgen en iets wél krijgen. Dat is met spelen ook zo. Soms is de weg ernaartoe mooier. Daarom ben ik dankbaar voor al mijn werk in theater. Ik wil dat ook nooit lossen, dat is echt mijn grote liefde.”
Het is ook nooit saai, denk ik.
“Hoe grappig is dat niet als je voor een voorstelling in je bloot gat door een museum loopt en je mensen ziet denken: ‘huh, zag ik je gisterenavond niet opWinWin?’. Dat kan allemaal. Op school moesten we niet afkomen met ‘ons personage kan dat niet’. Mensen kunnen alles, zeiden ze. De ene dag ben je smoorverliefd, de andere dag vermoord je iemand. Dat is hoe het leven in elkaar zit. Niemand is één iets, ook al pretendeert iedereen dat wel te zijn.”
Je vindt niet zo zot veel actrices die voor alle soorten rollen gaan.
“Ik kan heel veel uiteenlopende namen opsommen, maar bijvoorbeeld Maaike (Cafmeyer, red.) vind ik fantastisch. Ze is supergrappig en speelt fantastisch in Chantal. En bij De Twaalf deed ze ieders mond openvallen. Of iemand als Veerle Baetens, ooit begonnen met een telenovelle en nu een carrière… (blaast) Het bewijs dat je die angst om je te verbranden ook kan gebruiken als tool.”
Nochtans is Maaike er naar eigen zeggen ook nog altijd niet, en moet ze zich nog altijd bewijzen.
“Anciënniteit bestaat niet in ons vak. In farmaceutische bedrijven krijg je promotie om je kennis te delen met de jonge garde. Anderzijds begrijp ik het ook. We zijn freelancers, nomaden als het ware.”
Het lijkt niet makkelijk optimistisch te zijn in een sector die al jaren in de hoek zit waar er klappen vallen.
“Die wordt echt doodgeknepen, of zo voelt het toch soms. Ik ben gestart tijdens die befaamde subsidiecut van 60 procent (eind 2019, red.) net op het moment toen ik er aan kwam: ‘Hallo, wereld!’ en dan meteen ‘Oh my God!’ Ik denk dat ik de grootste schok toen al heb ervaren. Kunst, en zeker theater maken, is een soort gesprek met je publiek of personage. In een maatschappij waar dat gesprek wegebt, is het net goed om te investeren in cultuur en het in gang steken van die conversaties. Maar wat je ook ziet, is dat we soms beginnen bijten naar elkaar. Dat zie je in veel sectoren die zoveel moeten doen met zo weinig middelen, maar dan denk ik: we zijn al met zo weinig, en het is al zo moeilijk. Maar dat zit in de mens, denk ik, dat als we in het nauw gedreven worden eerst uithalen naar de mensen die het dichtst bij ons staan.”
Je bent iemand die heel erg aanwezig is, was dat altijd al zo?
“Met humor durfde ik ruimte nemen. Ik werd vaak leuk gevonden omdat ik luid, onbeleefd of anders was. Ik had gelukkig ook ouders die dat ook koesterden. Ze maakten me nooit kleiner, mijn vader is ook de grootste feminist die ik ken. Op school was dat moeilijker, wat ik ook begrijp als er 24 kinderen in een klas zitten. Ik heb vaak de grenzen afgetast, maar ben nooit te ver gegaan. Ook in de academie vond ik het spannend om daarmee te spelen, al besef ik dat ik ook vast mensen het leven zuur heb gemaakt.”
“In een school waar iedereen een uniform draagt, valt een olifantenmuts extra hard op”
Heb je het gevoel dat je nog genoeg ‘raar’ kan zijn vandaag?
“Raar zijn is een troef, maar je hebt tegelijk ook een norm nodig om dat ergens tegen te verhouden. In de sector kan dat ook nog altijd, maar je moet gewoon op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Dat was bij mij eigenlijk ook zo. Toen ik vorig jaar die prijs kreeg, wilde ik vooral het toeval bedanken, want dat ís het vaak ook.”
Waar leidt het toeval je straks naartoe?
“In januari en februari werk ik aan een solo, en in de zomer kruip ik in de huid van Marie-Antoinette. Volgende maand trek ik naar Azië. Ik heb gewoon een ticket geboekt, voor de rest zien we wel. Mijn mama gaat mee. Ze is ziek, een zeldzame kanker. We weten niet hoeveel tijd er nog is, hopelijk heel veel. We willen gewoon samen zijn. Zie, het is ook niet altijd ‘hihihi’. Toen ik verhuisde naar Brussel, dreigde ik verzuurd te worden. Tot een vriendin me zei dat er twee soorten mensen naar het rusthuis gaan: zij die mokken en zij die nog blij zijn met het leven. Ik weet bij welke ik wil horen.”
‘Kassa Kassa’, vanaf woensdag op VRT 1 en VRT MAX. De reeks is al integraal te bekijken op Streamz.
The post Actrice Lucie Plasschaert verovert ook ons scherm: “Met humor durfde ik ruimte innemen” is provided by KW.be.
