Tien jaar geleden lokte de liefde hem van Oostrozebeke naar het verre Peru. Daar runt Matthias Lecluyse (43) intussen een succesvolle wafel- en koffiebar en stichtte hij een mooi gezin. “Ik beschouw mezelf als een ambassadeur van mijn geboorteland. Want hoe hard ik ook verknocht ben aan mijn nieuwe thuis, ik zal ook altijd Belg blijven.”
Vandaag bakt hij, samen met zijn echtgenote Julisa ‘Julie’ Piana (40) en hun team, heerlijke Belgische wafels, maar had je Matthias Lecluyse (43) een dikke twintig jaar geleden gezegd dat zijn toekomst in het uiterste westen van Zuid-Amerika zou liggen, dan had de getogen Oostrozebekenaar eens smakelijk gelachen.
“Het leven verloopt soms via vreemde wegen”, glimlacht Lecluyse wanneer we hem videobellen. Het is dan 16 uur in West-Vlaanderen, maar 9 uur ‘s ochtends in Chiclayo, de ruim 600.000 zielen tellende Peruviaanse stad waar Matthias woont, werkt en leeft. “De vierde grootste stad van Peru”, legt hij uit. “Eigenlijk een zeer uitgestrekt dorp, want hoogbouw is er amper. Wijzelf wonen in de rand van stad.”
Land rondgereisd
‘Wij’, dat zijn Matthias, Julie en hun twee dochters Lucia (12) en Sofia (7). Matthias en Julie leerden elkaar rond 2005 online kennen. “Na ontelbaar veel lange chatsessies stelde Julie me voor om naar Peru af te zakken en samen het land rond te reizen”, vervolgt Matthias. “Een jaar later trokken we met de rugzak door Peru. De hoofdstad Lima, Machu Picchu… En onderweg sprong ook de vonk tussen ons over.”
“Het begon allemaal met een klein wafelijzer en leveringen per fiets. Onze typische vanillewafeltjes waren een instant hit”
In 2007 maakte Matthias nogmaals de oversteek en toen beslisten de twee om in België te gaan samenwonen. Kortrijk werd zeven jaar lang hun uitvalsbasis. “Julie pikte het Nederlands razendsnel op, vond hier werk en ook onze eerste dochter werd in West-Vlaanderen geboren.” Het gezin leek volledig gesetteld, maar toch kriebelde het om naar Peru te verhuizen.
“Gek genoeg niet bij Julie, maar bij mij”, glimlacht Matthias. “Ik werkte toen als magazijnier en stelde me luidop de vraag of ik die job de rest van mijn leven wilde doen. Na heel wat wikken en wegen besloot het koppel in Chiclayo een lapje grond te kopen – waar ze nu op gebouwd hebben en wonen – en in 2015 namen ze het vliegtuig richting Julies geboorteland.
“Om niet meer terug te keren”, zegt hij. “We hebben eerst bij mijn schoonfamilie gewoond en ik ging er aan de slag bij een bedrijf dat exotisch fruit en koffie exporteert. Zo leerde ik de cultuur en werkmentaliteit kennen, want die is toch net iets anders dan bij ons. Vlamingen zijn veel gedisciplineerder en ook als we niet voor een eigen bedrijf werken, tonen we veel verantwoordelijkheidszin. Hier is alles wat losser, waardoor het aantal werkuren ook flink kan oplopen.”
Leveren per fiets
Eind 2018 besloot Matthias in zijn eigen keuken Belgische wafels te maken en die aan familie en vrienden te verkopen. “Het contract bij mijn werkgever liep af en ik stelde me dezelfde vraag als in België: wilde ik dit de rest van mijn leven doen? Het wafelverhaal is eigenlijk toevallig ontstaan: met een klein wafelijzertje bakte ik van die typische vanillewafeltjes en die waren een instant hit. Via Facebook brachten we ze aan de man en vrouw en het afleveren, deed ik met de fiets. Gaandeweg had ik door dat er misschien wel iets meer in dit verhaal kon zitten.”
Matthias en Julie besloten om een klein pand in het stadscentrum te huren en hun keukenactiviteiten verder uit te breiden. “Belwa was geboren: een samentrekking van Belgisch en wafels. We namen de Brusselse wafel, met zijn bekende hokjes, als basis en gingen met verschillende toppings aan de slag. Daarnaast boden we ook koffies en een frappuccino aan.”
“Alles aan Belwa ademt Belgie: de muren zijn beschilderd met historische gevels en er zijn ook afbeeldingen van het Atomium en Manneke Pis”
De start liep niet van een leien dakje, geeft Matthias toe. “De ene dag kregen we veel volk over de vloer, de andere zagen we niemand. Maar gaandeweg groeide onze naambekendheid en deed onze kwaliteit en service haar werk. Acht maanden later zijn we al verhuisd naar een groter onderkomen. Daar, in de Calle San José in hartje Chiclayo, zijn we nog altijd te vinden.”
Alles aan Belwa ademt België. “De muren zijn beschilderd met typische historische gevels zoals je ze in Brugge, Kortrijk en Gent vindt en er zijn tal van verwijzingen naar Belgische steden – waaronder ook Kortrijk, het Atomium en zelfs Manneke Pis. “Klanten moeten echt het gevoel hebben dat ze hier een beetje op reis in België zijn”, klinkt het.
‘Frezen in de kotjes’
Zeven jaar na de start lopen de zaken goed, stelt Matthias. Het Belwa-team is vandaag zes mensen sterk en de Peruviaan vindt vlot zijn weg naar de Belgische wafel. “Tachtig procent van onze klanten is jonger dan veertig jaar. We krijgen ook vooral de locals over de vloer, want Chiclayo is niet meteen een toeristische trekpleister.”
“Belgen? Die hebben we hier nog maar amper gezien. Of het zou onze eigen familie moeten zijn, wanneer ze op bezoek zijn”, glimlacht hij. “De populairste wafel is dan weer de Dulce Pecado (zoete zonde in het Spaans, red.): met frezen en brownies in elk kotje van de wafel. Héérlijk. Ik vind het fantastisch om zien dat de Peruvianen zo enthousiast zijn over een van onze Belgische uithangborden. Ik beschouw mezelf dan ook wat als een ambassadeur van mijn geboorteland.”
Het contact met dat thuisfront is dankzij sociale media en het internet sterker dan ooit. “Mijn ouders en zus hoor en zie ik regelmatig via WhatsApp”, zegt Matthias. “En hoe hard ik ook verknocht ben aan mijn nieuwe thuis, ik zal ook altijd Belg blijven. Zo ben ik perfect op de hoogte van wat er in mijn geboorteland gebeurt. En SV Zulte Waregem, mijn favoriete voetbalclub, volg ik nog op de voet. Bij het lokale nieuws in Chiclayo ben ik toch iets minder intensief betrokken.”
Wat ik mis aan België? Naast familie en vrienden onze chocolade een charcuterie. Préparé vind je hier écht niet”
Fysiek even snel terugkeren, is minder evident. “Je bent al snel 24 uur onderweg, alle overstappen tussen de verschillende vluchten meegerekend. In december vorig jaar zijn we een eerste keer voor langere tijd teruggekeerd: toen zijn we zes weken opnieuw in België geweest. Het blijft thuiskomen, maar tegelijk besefte ik dat mijn leven in Peru ligt. Hier runnen we onze zaak, groeien onze kinderen op én heb je ook iets meer ruimte om te ondernemen. Laat ik het zo stellen: in Peru ben je aan iets minder regeltjes gebonden dan Belgen gewoon zijn.”
“Het enige wat ik écht mis, is om met mijn vrienden last minute te kunnen afspreken en op café een goeie pint te gaan drinken. Belgisch bier vinden we hier wel, maar het is best duur. Ook onze charcuterie – préparé! – en chocolade zijn hier niet voorhanden. Maar daartegenover staat dat we van supervers fruit en vis kunnen genieten. Wie weet keren we ooit wel terug naar België, maar die piste ligt vooralsnog niet op tafel. Ik ben nu vooral een trotse Belg in Peru.”
The post Deze West-Vlaming (43) leert Peru wafels eten: “Onze klanten moeten het gevoel hebben dat ze hier op reis zijn in België” is provided by KW.be.
