Damesvolley Wielsbeke bestaat 60 jaar en dat wordt op zondag 19 oktober gevierd met een groot eetfestijn in OC Leieland. De club, die sinds 1962 bestaat, heeft een rijke geschiedenis opgebouwd in de regio en bracht generaties volleyballers voort. Caroline De Vriese (65) speelde jarenlang in de damesploeg en herinnert zich nog goed hoe haar vader, Gomar De Vriese (92), vanaf het ontstaan van de club de meisjes de toen nog relatief onbekende sport volleybal aanleerde.
Het eetfestijn ter ere van het 60-jarig bestaan vindt plaats op zondag 19 oktober in OC Leieland in Ooigem. Het wordt een gezellig samenzijn met huidige spelers, maar de club hoopt ook zoveel mogelijk oud-leden terug te zien om bij te praten en herinneringen op te halen. Wie ooit deel uitmaakte van de club is van harte welkom om aan te schuiven.
De club werd in 1962 opgericht, met Pierre Benoit als voorzitter, en bestaat dus eigenlijk al 63 jaar. Gomar De Vriese was de eerste tien jaar trainer van de damesploeg en sprong later nog af en toe bij. Zelf had hij leren volleyballen in het leger als beroepsmilitair en bouwde hij een indrukwekkende spelerscarrière uit.
Spelerscarrière
“Ik ben begonnen met volleyballen in competitie in Gavere, bij de militaire ploeg”, vertelt Gomar. “Er waren twee ploegen en na een jaar of drie werden we gesponsord door de luchtmacht. In 1963 ben ik bij Kortrijk, KVBC, gaan spelen. Ze zaten toen in derde nationale en er was geen sportzaal in Kortrijk, dus we speelden in de overdekte veemarkt. Later verhuisden we naar de gymnastiekzaal van het Sint-Jozefscollege. Op de Veemarkt werden we kampioen en promoveerden we naar tweede nationale, waar we zonder een match te verliezen opnieuw kampioen werden. In eerste nationale zijn we met dezelfde ploeg vicekampioen van België geworden, na Brabo Antwerpen.”
(Lees verder onder de foto)
Van 1962 tot 1972 was Gomar trainer van de damesploeg. “Volleybal bestond hier nog niet. Ik moest de meisjes alles leren. Ik heb alle ploegen in de omtrek getraind, want er waren hier geen andere trainers. We zijn met Wielsbeke naar de hoogste reeks gegaan, terwijl we vanaf nul begonnen. We hebben slechts één jaar op het hoogste niveau gespeeld. Onze ploeg bleek te klein, waardoor we onmiddellijk terugzakten, en daarna ben ik gestopt als trainer wegens tijdsgebrek.”
Ook in Wielsbeke was er tijdens het eerste competitiejaar geen sportzaal. “We speelden in openlucht op de markt, op de betonnen kasseien. Vanuit het café konden mensen de matchen volgen door de grote ramen. Ik herinner me nog dat er ijs verwijderd moest worden alvorens we konden spelen”, aldus Gomar.
Stank als voordeel
De eerste sportieve toevlucht was een vlasfabriek, waar in een hangar een terrein werd ingericht, naast de rootputten. Het vlas moest er in rotten en na vrijdagavond werd het eruit gehaald, wat een enorme stank veroorzaakte. “Wij speelden onze matchen vlak naast die putten”, vertelt Caroline. “De stank was ons thuisvoordeel en we hebben daar nog lang gespeeld, tot het gemeentebestuur van Wielsbeke besloot een sportzaal te bouwen, een van de eerste in de wijde omtrek.”
“Ik had nooit gedacht dat de club na zo veel jaar nog zo zou leven” – Gomar De Vriese
“Het was een magnifieke zaal om te volleyballen. We konden er alleen volleyballen, geen andere sporten. Het was een periode van enorme successen, met een ongeziene spionkop. Niemand kwam graag naar Wielsbeke spelen. Er waren telkens 400 tot 500 jonge supporters aanwezig.”
Vol huis
“Ik herinner me de laatste match die we moesten spelen om te promoveren naar nationaal volleybal, in 1980. De laatste competitiewedstrijd tegen Volley De Haan was beslissend voor de titel in eerste provinciale. De winnaar werd kampioen. We speelden die match voor 1.200 mensen. Het zat propvol en we speelden de tegenstander volledig weg. We wonnen thuis met 3-0 voor een vol huis.”
Na verloop van tijd verkasten de talentvolle dames naar andere clubs. Na een bestuurswissel besloot de club opnieuw te beginnen in de laagste afdeling, derde provinciale, met spelers van eigen bodem. Wielsbeke klom geleidelijk weer omhoog. “Ik had nooit gedacht dat de club na zoveel jaar nog zo zou leven”, besluit Gomar. (RV)
The post “Volleybal was hier nieuw, ik moest de meisjes alles aanleren”: Damesvolley Wielsbeke viert 60-jarig bestaan met eetfestijn is provided by KW.be.
