Hij ligt mee aan de basis van het huidige succes van de Belgian Cats, heeft twee bronzen EK-medailles in de kast hangen en kaapte vorig seizoen nog de Poolse landstitel weg. Philip Mestdagh, een van dé iconen van het (inter)nationale damesbasket, is terug thuis in Ieper. Bij ‘zijn’ SKT Ieper is hij nu aan de slag als damescoördinator en leert hij ook de allerkleinsten hun allereerste basketstapjes zetten. “Niets mooier dan bij kinderen de passie voor onze sport te zien ontluiken.”
Tweevoudig Coach van het Jaar in België, landstitel en beker met Blue Cats Ieper, twee keer derde op het Europees kampioenschap met de Belgian Cats, vierde op het WK en in april nog kampioen van Polen met Gdynia: Philip Mestdagh (62) is een monument van ons vaderlands (dames)basketbal. Op zijn veertigste ging hij bij zijn geliefde Blue Cats Ieper als trainer aan de slag, 22 jaar later is hij opnieuw thuis.
Bij SKT Ieper, zeg maar de opvolger van de Blue Cats, is de Ieperling als coördinator bij de dameswerking aan de slag. Én neemt hij ook mee de FUN-groep onder zijn vleugels: vier- tot achtjarigen spelenderwijs hun allereerste stapjes in het basketbal laten starten. “Fantastisch leuk om doen”, glundert Philip, die met zijn echtgenote Jo Baert (65) op een boogscheut van de Menenpoort woont. “Op het hoogste niveau was het altijd van moeten. Nu staat mogen en plezier maken weer centraal.”
Je glundert, Philip.
“Ik voel me ook zeer goed. In Polen heb ik twee prachtige jaren van mijn actieve coachcarrière beleefd. Met de landstitel kon ik afscheid nemen door de grote poort. Veel mensen vroegen zich af wat ik in Gdynia ging zoeken, maar ik kwam er in een topomgeving terecht: een mooie stad en een erg professionele club. Maar toch heb ik zeer bewust beslist om er te stoppen. Samen met mijn vrouw heb ik de knoop doorgehakt. Er lag een contractverlenging van nog eens twee jaar op me te wachten, maar de lokroep van Ieper klonk alleen maar luider. Ik begon steeds meer momenten met de (klein)kinderen te missen. Onze zoon Robin (37) heeft ons Felix (7) en Remus (4) geschonken, Kim (35) – die in Italië bij Familia Schio speelt, is de trotse mama van Ellis (1). En Hanne (32) woont hier om de hoek. Ik wilde weer thuis zijn. Al deed het afscheid best pijn. Het verstand zei ja, het hart spartelde wat tegen. Maar nu, een half jaar later, blijk ik de juiste weg te hebben ingeslagen.”
Je bent ook op basketvlak weer helemaal thuis, met het logo van SKT op je borst.
“Toen voorzitter Bart Bauters me vroeg om de damescoördinatie – zowel bij de jeugd als de eerste ploeg – op mij te nemen, heb ik geen seconde getwijfeld. Dit is gewoon een mooi project en er speelt ook een stukje sentiment mee. SKT is de opvolger van de Blue Cats, hé. Hier liggen mijn roots. Bij de Blue Cats is mijn coachcarrière gestart, nu is het tijd om iets terug te doen.”
“Die kinderen herkennen me niet, maar veel ouders wel. En dan zeggen ze hun kroost ‘preus’ dat ik nog de coach van de Cats ben geweest”
Je staat er onder andere met de allerkleinsten op het court. Hoe voelt dat?
“Echt de max. We hebben liefst vijftig jonge kinderen die willen leren basketten. Verwacht geen doorgedreven tactische trainingen. We keren terug naar de basis: het ABC van basketbal en balgevoel tout court. We laten hen ook een ballon hoog houden en met een tennisbal eenvoudige oefeningen uitoefenen. Ik kan ook goed om met kinderen van die leeftijd. Het is mijn doel om hen verliefd te laten worden op basketbal en hun passie te zien ontluiken.”
Die kindjes weten waarschijnlijk niet welk palmares er in je achterzak zit.
(lacht) “Dat lijkt me sterk, ja. Maar veel ouders herkennen me wél en zeggen hun kroost dan preus dat ik nog de coach van de Cats ben geweest. En dan gebeurt het al eens dat ik op de foto moet. Top, toch? Ik verzorg ook individuele trainingen, val al eens in voor een coach die ziek of verhinderd is, begeleid onze trainersgroep en heb ook heel veel meetings. Ik zit er echt op mijn plaats. Ik ben zo goed als elke dag in onze sporthal te vinden.”
Kriebelt het dan niet om terug te keren naar het profcircuit?
“Ik heb Lot Wielfaert (Mestdaghs agent en partner van Ann Wauters, red.) gezegd dat ze me interessante opportuniteiten altijd mag voorleggen. Iets wat ze bij SKT ook weten. Ik ben met basketpensioen, maar ik weet niet of dit tijdelijk of definitief is. Een last dance behoort nog tot de mogelijkheden, maar voor hetzelfde geld blijf ik gewoon bij SKT. Ik volg het internationale damesbasket nog altijd op de voet. Ik ben op de hoogte van alle uitslagen en zie op televisie heel veel wedstrijden. Dan zit ik in mijn zetel mee te coachen. De aard van het beestje, zeker?”
Je hebt eigenhandig het damesbasket in ons land op de kaart gezet. Trots?
“Natuurlijk. Ik zat letterlijk op de eerste rij. Toen we met het Cats-project van start gingen, zag ik meteen het potentieel bij de speelsters. Maar dat we zó’n hoge vlucht zouden nemen, had ik nooit durven dromen. Dit is het resultaat van de combinatie van veel talent met keihard werken. En nooit je kop te laten hangen na een tegenslag. Ik herinner me de dagen dat er amper toeschouwers voor onze wedstrijden waren, nu vullen de Cats moeiteloos het Sportpaleis. Het grote voordeel was dat ik veel van de speelsters al in de jeugdreeksen had gecoacht. Emma, Julie, mijn eigen dochters Kim en Hanne… Dat zorgde ervoor dat ik ze makkelijker kon overtuigen om mee op trainingsstage te trekken en we een hechte ploeg konden smeden. De basis die we tien jaar geleden gelegd hebben, is vandaag nog steeds te zien.”
“Ik ben er nog niet uit of dit basketpensioen definitief of tijdelijk is. Interessante opportuniteiten wil ik altijd bekijken, maar voor hetzelfde geld blijf ik gewoon bij SKT”
Hoe was het om je beide dochters te coachen?
“Ik heb altijd een duidelijk onderscheid gemaakt tussen Philip de papa en Philip de coach. Dat waren twee verschillende petjes. Wanneer we met de Cats op weg waren, spraken Hanne en Kim me met coach aan. En kwamen ze me ‘s ochtends aan de ontbijttafel een hand geven, net als alle andere speelsters. Toen ik bij Basket Namur Capital coach was en Hanne er ook speelde, maakte ik een grappig moment mee. Na een wedstrijd kwam mijn vrouw me goeiedag kussen, waarop een Amerikaanse speelster tegen Hanne verwonderd zei dat haar mama de coach zoende. Ze had dus totaal niet door dat Hanne mijn dochter was. Mission accomplished.”
Kijk eens achterom: je bent van een eenvoudige metselaar uit Beselare verveld tot een ronkende naam in de internationale basketbalwereld. Sta je daar zelf soms nog bij stil?
“Mijn levensloop leest als een jongensboek, daarvan ben ik me al te goed bewust, ja. Ik groeide op in het kleine Beselare, ging er naar de jongensschool en trok later naar het VTI in Ieper. Ik deed de liefde voor basketbal op, maar ging als metselaar aan de slag. Die werd praktijkleerkracht en die begon op zijn beurt een basketteam te coachen. Alles is heel organisch gegroeid, met enkele ogenschijnlijk kleine toevalligheden die een zeer grote impact hebben gehad. Dat is het leven, hé.”
Wat is de eerste herinnering die je straks zal opdiepen wanneer je kleinkinderen je vragen om over vroeger te vertellen?
(schatert) “Daar mag ik me stilaan op beginnen voorbereiden… Och, het zijn er zoveel. De dubbel met de Blue Cats in 2012 zal ik nooit vergeten, omdat het mijn eerste grote succes was. Maar ook het eerste WK met de Belgian Cats, in 2018 in Tenerife, blijft speciaal. We eindigden vierde, maar wonnen onder andere van toplanden als Spanje en Frankrijk. Het was de eerste keer dat we zo nadrukkelijk op de deur van de absolute top klopten. En ook de Olympische Spelen van Tokio in 2021, waar we de kwartfinale haalden, blijft uniek. Opa zal héél lang moeten vertellen, vrees ik.”
“Mijn levensloop leest als een jongensboek, daarvan ben ik me al te goed bewust. Enkele kleine toevalligheden hadden een zeer grote impact. Dat is het leven, hé”
Op welke momenten heb je gevloekt?
“Eerlijk? Ik heb van niets spijt. Al zou ik misschien iets vroeger coach geworden zijn, mocht ik opnieuw de kans krijgen. Aan de andere kant: had ik dan die uitzonderlijke lichting Belgische toppers onder mijn hoede gehad? Ik ben een gelukkig man, laat het ons daar op houden.”
Eentje die met veel voldoening naar de Cats kijkt, veronderstellen we.
(knikt) “We moeten er niet flauw over doen: België is – en blijft – een topland in het damesbasket. Ik ben blij dat ik aan dit verhaal mocht meebouwen én dat het tot een consistent geheel is uitgegroeid. De Oympische Spelen van 2028 worden het laatste exploot van de huidige gouden generatie. We moeten opnieuw voor het hoogste gaan.”
Met Mestdagh als coach?
(lacht) “Neen. Met Mike Thibault hebben ze een wereldtopper in huis. Ik zal als supporter nummer één vurig meeleven, dat wel. Net zoals ik vorig weekend als een apetrotse opa langs de zijlijn stond tijdens de eerste basketmatch van mijn kleinzoon Felix. Dáár draait het toch allemaal om?”
The post “Ik wil kinderen verliefd laten worden op basket”: Philip Mestdagh, succescoach van de Belgian Cats, traint nu de allerkleinsten is provided by KW.be.
