Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Isaac Kimeli, die op het WK atletiek in Tokio geschiedenis schreef door zilver te pakken. De atleet mag altijd antwoorden: [email protected].
Ik heb zondag 21 september 2025 vanmorgen ingekaderd en aan de muur gehangen. Boven mijn desktop. Om er voortdurend aan herinnerd te worden. Om diverse redenen is het een unieke dag geworden. Het begon met ochtendlijk geluk. Voor ik naar Brussel vertrok om de presentatie van de omkadering van het WK tijdrijden te doen, gingen we met de kinderen nog even naar de rommelmarkt in Vladslo, een aanpalende gemeente van Beerst waar we wonen. Mijn jongste zoontje Luís Achile, net geen 2 jaar, lonkte begerig naar een aantal poppen die naar hem staarden vanop een uitgerold tapijt. Hij mocht er eentje kiezen. Er lagen twee witte poppen en een zwarte. Hij koos de laatste. Een warme gloed maakte zich van me meester. En die gloed zwol nog verder aan toen ik hem dartel over straat zag lopen met de zwarte pop liefdevol op zijn arm. Ik nam er een foto van. Meer symboliek en vertedering kon één beeld niet bevatten.
“Je moeder Jackline liet je in Kenia achter toen je 5 jaar was, met als doel ook jou een beter leven te bezorgen. Het duurde verdorie tien jaar om je naar België te krijgen”
Wist ik veel wat er op die zondag nog allemaal zou volgen, Isaac. Bij aankomst in Brussel was jij aan de beurt in Japan. Toen je op dik 800 meter van het einde naast Jakob Ingebrigtsen op kop opdook, maakte ons hart een eerste sprongetje. Toen je de laatste rechte lijn als eerste opliep, kruisten we de vingers en schreeuwden we de boel bij mekaar. Je eindspurt was verschroeiend, een ontgoocheling voor de concurrenten die dachten dat je bij de laatste bocht je kruit had verschoten. Alleen Cole Hocker had dat tikkeltje meer, een fractie, net genoeg om je van het goud te houden. David Naert en Eline Berings kregen synchroon een orgasme. Begrijpelijk. Dit zilver voelt aan als goud. Je liep de 5.000 meter van je leven. Als een man die wist dat dit zijn kans op eeuwigheid was. De verzoening met en de beloning voor een traject waarin hartverscheurende keuzes moesten worden gemaakt. Je moeder Jackline liet je in Kenia achter toen je 5 jaar was, met als doel ook jou een beter leven te bezorgen. Het duurde verdorie tien jaar om je naar België te krijgen. Tranen springen in de ogen bij de gedachte.
“De hemel effende het pad. De druppels voorspelden de tranen die later rolden”
We hebben al een tijdje contact, Isaac. Je bent een geweldige vent. Je prestatie van zondag prent zich niet zomaar in mijn geheugen, ze nestelt zich in lijf en hart. Het regende in Tokio en je had je al laten ontvallen dat je Rainman bent. De hemel effende het pad. De druppels voorspelden de tranen die later rolden. Na een korte omhelzing met interviewer Bert Sterckx kwam een lawine van emoties. Een boodschap van trots, blijdschap en pijn. Wat je daar zei, was minstens even belangrijk als die bijna dertien minuten op de piste. Je woorden, rauw en ongefilterd, uit een hart dat littekens draagt. Je vertelde over racisme, over de pijn van geweigerd te worden. Je had het over deuren die dichtgeslagen werden, over de eenzaamheid die dat met zich brengt.
En tegelijk stond je daar, wereldtop, met de Belgische vlag over je schouder gedrapeerd. De boodschap universeel: ‘we zijn allemaal mensen, laat ons van elkaar houden, laat ons elkaar respecteren’. En dan gaat het lang niet alleen over zwart of wit. Russen vermoorden Oekraïners en omgekeerd. Om nog te zwijgen over wat in de Gazastrook gebeurt. Er zat veel schoonheid in het contrast: de trotse atleet en de gekwetste mens die om respect vraagt. Het maakte je interview wankel en chaotisch, maar net daardoor authentiek. Geen mediatraining, geen ingestudeerde zinnen. Het was echt. Sport is groter dan tijden, records en medailles. Sport legt niet enkel lichamen, maar ook zielen bloot. Zondag gaf je duizenden mensen een stem, Isaac.
En die zondag was nog lang niet afgelopen. De Red Dragons droogden Finland af op het WK volleybal en Remco Evenepoel haalde Tadej Pogacar in om voor de derde keer op rij wereldkampioen tijdrijden te worden. Om maar te zeggen dat zondag 21 september 2025 geen zondag als een ander was. Ik kroop in bed en zag nog één beeld voor me: dat van een peuter met een zwarte pop. Bedankt voor alles wat je al hebt gebracht en voor alles wat nog komen gaat, Rainman.
Met bewondering en genegenheid van een van je grootste fans,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar atleet Isaac Kimeli: “Dit zilver voelt aan als goud. Je liep de 5.000 meter van je leven” is provided by KW.be.
