Zaterdag werd ik een beetje nostalgisch toen ik met een vriendin naar Kruisem reed. Toen ik Kruisem nog als Kruishoutem kende, was het voor mij een oord van feesten! Schuurfeesten, Eifeesten,… Niet dat ik er zoveel kwam, maar ik had er vriendinnen wonen die me soms op sleeptouw namen in die contreien. Mijn eerste echte stuntelige slow, waarbij er toch wel iets in de lucht hing, danste ik trouwens op die bodem.
Nu kwamen wij er voor iets anders. Ik mocht na twee jaar nog eens optreden bij de post-metal band KA’UNA op het festival ‘Zingem Beeft’. Ook een feest! Na het optreden, hoorde ik dat ik nog maar de tweede vrouw ooit was die dat festivalpodium heeft betreden. De eerste editie vond in 2017 plaats. Ik vond dat toch bijzonder om te horen. Ook al stond ik maar voor één nummer op het podium. Maar ik stond er dan wel weer stevig en headbangde alsof mijn leven ervan afhing. Dat was nogal eens wat anders dan die schurende slow van meer dan 25 jaar geleden. De Tine van toen, had toen geen flauw idee dat ze ooit in netkousen en in lederen rok op een podium zou staan. En de Tine van nu mist het soms om wat verlegen en onhandig in de armen van een ander over de dansvloer te schuiven.
Het moge duidelijk zijn voor wie dit leest: beide avonturen in deze ei-gemeente verliepen uiterst zedig. En voor mijn moeder en alle nieuwsgierige fans in het bijzonder: telkens ging ik als vrijgezel naar huis. Wat natuurlijk fijner is dan met een gebroken hart of als een geklutst ei. Blij eitje dus. (Tine Moniek)
The post Blij eitje is provided by KW.be.
