Na een lang en bewogen fertiliteitstraject kwam de droom van Fobe Knockaert uit: mama worden. Maar dan kwam die ‘rare plek’ op haar bil. “Als er uitzaaiingen waren, zou behandeling niet meer mogelijk zijn, zei de dokter”, vertelt Fobe. “Ik kon alleen maar denken aan Oke, toen amper vier maanden oud.”
Fobe Knockaert (31) uit Elverdinge droomde van mama worden, deed dat bewust alleen, maar onderging een moeilijk fertiliteitstraject. Bij elke mislukte poging rouwde ze om het kind dat in haar hoofd al bestond. Na vier keer proberen werd ze mama van Oke. “Mijn leven veranderde voorgoed. Vanaf dat moment stond mijn dochter op de eerste plaats. Maar enkele maanden later stond mijn wereld op haar kop.”
“Op een warme zomeravond bemerkte ik een vreemde bult op mijn heup. Ik liet deze rare plek bekijken door een kinesist in het centrum waar ik na mijn zwangerschap begon met sporten. Een interne bloeding, vermoedelijk, maar de bult verdween niet. Na enkele weken besloot ik toch naar de huisarts te gaan. Ik vreesde een reactie als ‘amai, komt ze daarvoor naar hier’, maar hij nam het serieus en verwees me door naar het ziekenhuis voor een echo. Omdat dit geen duidelijkheid bracht, volgde een MRI-scan.”
Mokerslag
“Tijdens het wachten op de resultaten dacht ik voortdurend: ‘ik zal die afspraak nog moeten annuleren, die bult verdwijnt vanzelf wel’. Ik maakte me geen zorgen en vond het vooral zonde van de tijd om met zoiets kleins onder een drukbezette scanner te liggen. Tot de huisarts me belde met de uitslag. ‘Ik heb geen goed nieuws.’ Zijn woorden troffen me als een mokerslag. Hij maakte meteen een afspraak met een specialist in het ziekenhuis. In paniek belde ik mijn moeder. Diezelfde middag had ik al een afspraak. Ik kon het niet laten om de dokter te zoeken op internet. Toen ik zag dat ze op de afdeling oncologie werkte, wist ik hoe laat het was. Mijn gedachten schoten alle kanten op.”
Liposarcoom
“Tijdens de afspraak kreeg ik te horen dat ik hoogstwaarschijnlijk een liposarcoom had. De dokter legde uit wat dat precies is en schetste de volgende stappen. Daarna vroeg ze of ze eerlijk mocht zijn. Ik knikte. Ze vertelde me dat, als er uitzaaiingen waren, behandeling niet meer mogelijk zou zijn. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik kon alleen maar denken aan Oke, toen amper vier maanden oud. Na de afspraak belde ik mijn moeder in tranen. Ik reed naar mijn werk, maar daar stortte ik opnieuw in. Vervolgens ging ik naar mijn ouders. Ik vroeg mijn moeder om Oke op te halen. Ik wilde haar in mijn armen houden en knuffelen.”
“Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Mijn wereld stond stil. Toch verloor ik geen seconde mijn hoop of moed. Ik wist dat mijn dochter me nodig had. Haar zien opgroeien werd mijn grootste drijfveer om vol te houden, dag na dag. Zij rekende op mij. Op moeilijke momenten was het haar knuffel die me erdoor hielp.”
Rollercoaster
Een liposarcoom is een kwaadaardige tumor in het vetweefsel. “Ook wekedelentumor genoemd, een zeldzame vorm van kanker”, aldus Fobe. “De week erna was een ware rollercoaster: maandag een PET-scan in Kortrijk, dinsdag een afspraak bij de oncoloog in Ieper, woensdag naar een gespecialiseerde arts in UZ Gent, donderdag een biopsie onder narcose… Na zenuwslopende weken van wachten volgde de bevestiging: de biopsie wees op een kwaadaardige tumor in mijn bil. Het goede nieuws: hij was niet uitgezaaid.”
“Door mijn ziekte voelde ik me vaak tekortschieten als moeder”
“Ik moest naar een universitair ziekenhuis waar ik behandeld werd door een gespecialiseerd team. Chemo werkt meestal niet bij zulke tumoren. Ik moest 25 bestralingen ondergaan in de hoop de tumor kleiner te maken. Een MRI liet zien dat de radiotherapie had gewerkt: de tumor was gekrompen. Daarna volgde een operatie. Na vijf dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Het lastigste was mijn dochter moeten missen. Gelukkig kan ik rekenen op mijn ouders. Oke en ik gingen een poos bij hen logeren. Geen evidentie. Niet iedereen heeft het geluk om zo’n goed netwerk te hebben. Ook de belangengroep vzw Cum Cura heeft me goed ondersteund.”
“Er doken bijkomende problemen op. Er moest een tweede operatie gebeuren en een aantal maanden later nog een derde en vierde. Een pittig traject, zeker voor een alleenstaande mama. Na bepaalde operaties was ik bijna niet meer te been. Voorlopig ziet het er redelijk goed uit na een eerste controlescan. Om de zes maanden moet ik opnieuw op controle. Het is een traag groeiende tumor. Of er een erfelijke oorzaak is? Nee, gewoon pech. Nu heb ik heel wat bewondering voor mensen die chronisch ziek zijn.”
Borduren
“Het is zwaar geweest. Door mijn ziekte voelde ik me vaak tekortschieten als moeder. Ik was er niet altijd voor mijn dochtertje. Door de pijn ontbrak het me soms aan geduld. Zoals toen ik haar in slaap wou wiegen terwijl ze huilde. Oke geeft me wel de kracht om door te gaan.” Net als een hobby die leidde tot een nieuw bijberoep en eigen webshop. “Na een intense periode vond ik rust, ontspanning en mezelf terug in borduren. Wat begon als therapie, groeide uit tot iets moois.”
“Borduren gaf me rust, kracht en een manier om mijn dankbaarheid te uiten. Het was een kans om de mensen die me in die zware periode gesteund hebben op een persoonlijke en unieke manier te bedanken. Een erg leuke, creatieve uitlaatklep vol liefde en betekenis.” Fobe maakt gepersonaliseerde kledij, knuffels en badponcho’s voor kindjes. “Ideaal voor wie op zoek is naar een warm cadeau, met liefde gemaakt om vol liefde te geven.” Op naar de volgende droom: “een eigen borduurstudio.”
De webshop van Fobe vind je hier.
The post Na lijdensweg kon Fobe (31) eindelijk mama worden, maar dan werd “een rare plek” gevonden: “Oke geeft me de kracht om door te gaan” is provided by KW.be.
