Met ‘Leve Willem!’ pakte het Schippersweekend in Lauwe uit met een hartverwarmend eerbetoon aan Willem Vermandere, met dank aan een hele straffe line-up met onder meer Wannes Cappelle, Brihang, Geike Arnaert, Frank Vander linden en Klaas Delrue. Goed voor twee uur kippenvel.
“Mo gieder ziet artiesten”, glunderde Freddy Desmedt toen hij van het podium stapte, samen met Pol Depoorter en Bart Caron. Jarenlang waren ze de ‘trouwe trawanten’ van Willem Vermandere, zoals Wannes Cappelle hen op het podium omschreef. Het zijn woorden die de meester hemzelve straks ongetwijfeld ook zal vezelen als hij het volledige optreden thuis bekijkt. Want net als in Dranouter vorig jaar was hij ook niet aanwezig op dit muzikaal eerbetoon tijdens het Schippersweekend in Lauwe. Want het liefst wil Vermandere wat hij zelf meer dan een halve eeuw heeft gedaan: de muziek laten spreken. En dat deed het, in alle mogelijke vormen, met dank aan een indrukwekkende line-up, waarvoor de organisatie van het Schippersweekend ging aankloppen bij CC De Steiger, die op hun beurt de hulp van Wannes Cappelle inriep.
Reclame hoefden ze niet te maken. De bijna 1.000 zitplaatsen waren in zes minuten verkocht, de overige staanplaatsen in amper een paar uur. “Eigenlijk hadden we hier gerust dertig artiesten kunnen zetten”, aldus Wannes. “We hebben de vraag gesteld aan onder meer Wim Opbrouck, Stef Bos en Dijf Sanders, die heel enthousiast waren maar hun agenda liet het niet toe. Ik ben heel blij met deze affiche, ik voel me als een kind in een speelgoedwinkel. Hoe die hiphoppers de nummers hebben aangepakt, en hoe Geike Arnaert als een vrouw die de wereld heeft gezien het nummer Tante Madeleine zingt in dat diepdonker Westouters… fenomenaal.”
Zelf opende Wannes met de nummers ‘De Schepping’ en ‘Als ‘t ie zingt’ en werd het publiek verrast met een videoboodschap van Willem zelf. Het werd een als vanouds heerlijk vertellingsje over Guido Gezelle. Krakende stem, maar op zijn 85ste duidelijk nog het vuur in zijn ogen. Zijn zoon Augustijn bracht daarna ‘Mijn land’, een nummer dat hij wel vaker zingt, maar waar hij het halfweg het nummer toch even lastig kreeg. Roos Rebergen, beter bekend als Roosbeef, bracht het nummer Rosy. Wie het nog droog had gehouden, brak ongetwijfeld bij het nummer ‘Voor Marie Louise’ dat Riet – in een vorig leven bekend als Jackobond – op het publiek losliet. Haar zoetgevooisde stem blijft een van de mooiste die we hebben in Vlaanderen.
Voor de nodige ambiance zorgde Luc Dufourmont, ex-IDIOTS en zanger van Riptunes. Altijd goed voor anekdotes, zo ook over Willem. “Ik was een jaar of negen toen we met school naar Willem moesten gaan kijken, in een organisatie van het Davidsfonds van Rekkem. Ik zat vooraan en babbelde de hele tijd, tot Willem plots zei: ‘pakt die jongen ne keer weg’. Toen ik 16 jaar was, trad hij op in zaal Germana. Ik viel die avond op zijn voeten en hij heeft me niet opgeraapt.” Maar van wrok was geen sprake, want Luc richtte een tributeband op. “Tijdens een interview voor Radio 1 hing hij plots ook aan de lijn. ‘Tja, dat is de jeugd, hé’, zei Willem. ‘Maar ze gaan de beuter van mijn brood niet pakken.’ Ja, tarara, we hebben toch een keer of 70 opgetreden.” (lacht) “Ooit stond zijn mama blijkbaar in het publiek en ze zei dat ze precies Willem hoorde. Mooiste compliment van mijn léven.”
De eerste echte muzikale verrassing van de avond kwam van Low G. De Kortrijkse rapper, waarbij Lowie d’Haeseleer op zijn paspoort staat, bracht Den Overkant. Een nummer waar hij nog een extra maatschappijkritisch sausje had overgegoten. Het was meteen het bewijs dat de nummers van Willem na al die jaren nog steeds overeind blijven. Omdat ze brutaal eerlijk zijn en komen uit een tijd waar er tegelijkertijd vanalles werd opgekropt en tegelijkertijd ook rechttoe rechtaan benoemd werden, nog voor meningen onderverdeeld werden in een richting: links of rechts. Want dat had de muziek van Willem niet. Het was achteruit kijken en vooruit gaan. Ju, gelijk Blanche en zijn peird. Nog meer jong talent zagen we bij Michiel Libberecht van Mooneye. Hij is volop bezig aan eigen muziek, in het West-Vlaams. En aan zijn warme stem te horen – bij momenten deed het denken aan een piepjonge Cappelle – zou dit wel eens op zijn lijf geschreven kunnen zijn. “Ik heb ‘Onderweg’ een paar jaar geleden voor het eerst gehoord, en die tekst zat zo goed. Bovendien zou je hier zo een popnummer kunnen van maken.”
Een rocknummer van ‘Pierre de beeste’ maakte Frank Vander linden niet, maar ook hij leverde vakwerk af. “Als tiener was Willem een van de grote drie regionaal getinte kleinkunstenaars, samen met Wannes Van de Velde en Walter De Buck”, aldus Frank. “Wat opvalt dat het allemaal mooie vertellingen zijn. Het is een compleet andere wereld dan ik gewoon ben, maar het is wel fijn om daar eens in te stappen.”
Maaike Cafmeyer vertrouwde ons op voorhand toe dat ‘Blanche en zijn peird’ een moeilijker nummer is dan veel mensen denken, maar toch kreeg ze met het grootste publiek het publiek op haar hand. Ook Lennert Coorevits stapte even buiten zijn comfortzone. “Ik kom uit een familie die heel hard vasthing aan morele, filosofische denkpistes en Willem Vermandere had veel fans bij mijn tantes en nonkels. Toen ik weer begon te luisteren naar zijn muziek, was ik onder de indruk van zijn straffe teksten. Muzikaal is het een uitdaging, want ik zong nog nooit in het West-Vlaams.” Van Geike Arnaert zijn we het allerminst ook gewoon, maar zij wist evenzeer het publiek te betoveren met Tante Madeleine, en daarna ‘Kasteel van schelpjes en zand’ in een intrigerend duet met Flip Kowlier. Hij pakte ook nog uit met ‘Mijn gazette’. “Heel straf nummer. Ik heb de tekst onveranderd gelaten, qua structuur en rijmschema’s leunt dat opvallend nauw aan bij hiphop.”
Daarna ging het eventjes richting Vrankrik, met Klaas Delrue, frontman van Yevgueni. Hij speelde niet alleen een thuismatch, maar bleek ook een persoonlijke band te hebben met Willem. “Enfin, mijn vader was een persoonlijke kennis en hij is nog bij ons thuis geweest. Zijn muziek zorgt nog steeds voor kippenvel, ook al omdat het doet denken aan lang vervlogen tijden.” Klaas bracht ‘La Belle Rosselle’ dat bij wijlen romantisch maar vooral hartverwarmend aanvoelde.
Iets minder romantisch, maar stééngoed: Die Laatste Dag, gebracht door Brihang. “Als je die teksten bekijkt, was hij echt wel een rapper avant la lettre”, aldus Brihang. “Zowel het nummer als de tekst past volledig bij mij.”
Vloeide er ook vlot uit: ‘Voila c’est ca’ van Wannes Cappelle, die om af te sluiten alle muzikanten op het podium duwde. Samen brachten ze nog een wervelende versie van ‘Laat mie maar lopen’. ‘Leve Willem!’ smaakte naar meer, ook bij de artiesten die nadien nog bedankt werden met een linosnede van Willem, uit de handen van Wannes. Een standbeeld of Sportpaleisconcerten zoals bij Will Tura wil Vermandere ongetwijfeld niet, maar toch is nog maar eens duidelijk geworden hoe groot de invloed was bij collega’s en hoe groot de liefde van het publiek is.
The post Indrukwekkend muzikaal eerbetoon aan Willem Vermandere laat niemand onberoerd is provided by KW.be.
