Soms doen kinderen uitspraken waarvan je even met je mond vol tanden staat of je geniet van hun simpele logica. Beeld je in: we maken een rit van meer dan tien uur richting Zuid-Frankrijk. Mijn man leidt ons veilig naar warmere oorden, ik zat naast hem met een boek. Voor het eerst in mijn leven duik ik in de wereld van Harry Potter.
Op de achterbank zit onze zoon geïnstalleerd met een film. Zonder koptelefoon, zo kan zus ook meeluisteren, al heeft zij voorlopig haar handen vol met het uitproberen van haar hele speelgoedarsenaal – bedoeld voor de hele vakantie, maar nu al in gebruik nog voor we er zijn.
Ondertussen klinkt om de paar seconden ‘mama!’ of ‘papa!’ vanop de achterbank. Alsof we onderweg plots zouden verdwijnen uit de auto. En om de twintig minuten gooit zoonlief de klassieker in de mix: “Zijn we er bijna?”
Onze zoon probeerde ik al drie keer om te kopen met een snoepje om de tijd te doden, want in file gaat alleen de tijd vooruit, maar verder absoluut niets.
“Misschien moet je even rusten?” zegt mijn man. Waarop onze zoon ernstig antwoordt: “Ik bén aan het rusten. Ik rust met mijn ogen open…”
We moeten lachen. Voor kinderen betekent rust blijkbaar: blijven praten, blijven vragen stellen… Terwijl wij, volwassenen, een fortuin zouden geven om ongestoord te mogen rusten… met onze ogen gesloten.
The post “Rusten betekent blijkbaar blijven praten, blijven vragen stellen…” is provided by KW.be.
