Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Alain Remue, oprichter van de Cel Vermiste Personen, die nu van een welverdiend pensioen mag genieten. Alain mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Alain,
Pensioen. Het lijkt een woord dat niet bij een energieke mens als jij past. En toch. Pensioen is geen synoniem van niets doen. Je traject van de komende maanden is voorspelbaar. Van lezing naar lezing, mensen die aan je lippen hangen. Dertig jaar Cel Vermiste Personen. 32.683 dossiers. Een indrukwekkend cijfer. Elk dossier een verhaal. Jullie vonden net iets meer dan 28.000 mensen levend terug. 31.926 zaken opgelost. Dat betekent ook wel dat er nog 757 open staan. Zaken die als een schaduw boven schitterend werk hangen, dossiers die vreten aan een warmhartige ziel. Want het wringt dat veel mensen al heel lang wachten op de laatste paragrafen om een juist verhaal te kunnen vertellen. Ontreddering, verdriet, verborgen gebleven geheimen. Beter slecht nieuws dan geen nieuws, is door de jaren heen je devies geworden. De empathische realist in je heeft van het oplossen van verdwijningszaken zijn levenswerk gemaakt. En of je dat goed hebt gedaan, Alain. Het kan niet anders dan een roeping zijn geweest. De zaak Dutroux als aanleiding, jij als deeltjesversneller van een waardevol instrument in onze maatschappij. Je naam blijft voor altijd verbonden met de Cel Vermiste Personen. Maar ook met namen als Michel Fourniret, Ronald Janssen, Abdallah Ait-Out en Steve Bakelmans. En zelfs in de zaak Andras Pandy kwam je met de oplossing. Hoe luguber die laatste zin ook mag klinken.
“Beter slecht nieuws dan geen nieuws, is door de jaren heen je devies geworden”
Het begon dus in de jaren negentig. Marc Dutroux liet onze samenleving wankelen onder de last van ongeloof, woede en verdriet. In die context werd dé Cel Vermiste Personen opgericht. Met mensen die zichzelf niet tot helden maar tot dienaars gingen verheffen. Om te zoeken, te luisteren, te begeleiden. Om de leegte van het verlies op te vullen en niet zelden om gezinnen te herenigen. De ultieme voldoening van de speurder. Je hebt je roeping op een onnavolgbare manier ingevuld. Ik had de eer je de voorbije jaren persoonlijk te mogen leren kennen, Alain. Je was te gast in Vive le Vélo. Jammer dat het een korte aflevering was. We gaan dat eens moeten overdoen. Maar je kwam ook al twee keer naar het Gala van de jeugdacademie van KV Diksmuide Oostende. Samen met je partner was je aan de verschillende tafels een geprezen gast. Achteraf klonken de echo’s unisono: wat is die Alain Remue een aangename mens. Dat ben je honderd procent. Intelligent, aimabel, bescheiden en dankbaar. Het is een verrijking om je beter te hebben leren kennen.
Je persoonlijke verhaal begon in Merelbeke, Alain. Een gewone jongen in een Oost-Vlaams dorp. In het Paus Johannes College deed je je algemene kennis op. Tot de Rijkswacht je riep. Je leerde eerst en doceerde later dat discipline en empathie geen tegenpolen moeten zijn, maar twee handen die mekaar kunnen vinden. In de loop der jaren groeide je uit tot dé houvast voor ouders, vrienden en families die hun kind, hun broer, hun geliefde kwijt waren. De zachte man met de warme stem. Het juiste woord en accent op het juiste moment, een hand op de schouder zonder loze beloftes te maken. Maar je was meer. Je werd ook het menselijke gezicht van de politie. Zonder uniform, zonder afstand. Beste Alain, het mag duidelijk zijn dat je carrière veel meer was dan een opsomming van functies en graden. Je was een vertrouwenspersoon van een land dat soms twijfelde aan zichzelf. Je gaf ons een les in volharding en in menselijkheid. Je hebt de last van veel verliezen gedragen. Misschien is dat wel het zwaarste uniform dat iemand ooit kan aantrekken. Wie jou ooit nodig had, weet dat je een verschil maakte. Waarvoor grote dank, Alain. En nu komt het moment van loslaten. Het pensioen. Voor veel mensen een periode waarin de zon nog nauwelijks opkomt. Voor jou zonder twijfel een nieuw begin met aandacht voor het belang van de overlevering. Verhalen vertellen en opschrijven. En vooral, veel genieten. Het is je gegund. Ten volle!
Warme groeten,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Alain Remue: “Je was een vertrouwenspersoon van een land dat soms twijfelde aan zichzelf” is provided by KW.be.
