Het leven vieren met een zeventigtal vrienden. Dat is wat Freddy Fockenoy (63) en zijn vrouw Kathleen Lefebvre (62) op zaterdag 30 augustus gaan doen. Het is een opmerkelijk en mooi initiatief, want Freddy heeft al tien jaar uitgezaaide nierkanker en leeft dus al zolang in reservetijd.
Freddy Fockenoy was 48 toen hij voor het eerst te horen kreeg dat hij kanker had. Al leek alles opgelost nadat een niertumor verwijderd werd. Zes jaar later stelden de artsen vast dat de ziekte terug was en dit keer met uitzaaiingen. Het zag er plots heel slecht uit voor Freddy. Zo was de situatie in 2015. We zijn nu tien jaar verder en hij is er nog altijd. Hij heeft zijn ups en downs, er zijn telkens weer nieuwe uitzaaiingen, maar verder gaat het vrij goed met Freddy.
Levenslopers
“Dat ik er nog ben, is toch wel een klein wonder”, zegt hij. “Het heeft een stuk met chance te maken, maar het is ook een stukje mijn verdienste. Kathleen en ik vonden dat we dat moesten vieren met de mensen die ons na aan het hart liggen. Er gaan vooral veel Levenslopers van de partij zijn. Zo noemen we de vijftien leerkrachten en directies van de vrije basisscholen van Harelbeke die altijd present tekenen wanneer Levensloop plaatsvindt, een initiatief van de stichting tegen kanker. Al betekenen ze veel meer voor mij, want ik kan het hele jaar door op hen rekenen. Mocht een voetbalclub even goede supporters hebben als ik, ze zouden geen match verliezen.”
Kobe Sercu, de West-Vlaamse zanger, zal speciaal voor jou komen optreden. Welke band heb je met hem?
“Zijn teksten spreken me enorm aan en ik kom tot rust bij zijn liedjes. Hij zingt vaak over afscheid nemen of over mensen die met een ziekte moeten leren leven. Kobe weet waarover hij zingt als hoofdverpleegkundige op de palliatieve dienst van het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. Zijn band bestaat uit zijn broers. Ook Mathias (de bekende acteur en regisseur, red.) is een broer van hem en speelt vaak mee. Mathias leerden we ook persoonlijk kennen als peter van Levensloop Zuidwest.”
Je leeft al tien jaar in reservetijd, zoals dat heet. Houdt dat in dat er geen behandeling meer is?
“Die is er inderdaad niet echt meer. Ik ga om de drie maanden op controle om te kijken of alles stabiel blijft. Telkens opnieuw is het met een bang hart afwachten hoe ik er voor sta. Verder waren er de voorbije jaren wel opnames in het ziekenhuis onder meer voor een behandeling tegen Covid en voor een longembolie. Af en toe waren er ook bestralingen bij nieuwe uitzaaiingen, zoals ook de voorbije weken het geval was. Ik word daarbij onwaarschijnlijk goed begeleid door de dokters van AZ Groeninge.”
Heeft de ziekte veel impact op sociaal vlak?
“Ja toch wel. Er zijn in de loop der jaren mensen achterwege gebleven. Zelf zijn Kathleen en ik ook selectiever geworden in wie we toelaten in ons leven. Mensen die energie afnemen, houden we op afstand. Ik kan hierbij niet genoeg onderstrepen hoe belangrijk Kathleen bij dat alles is.”
“Mocht een voetbalclub even goede supporters hebben als ik, ze zouden geen match verliezen”
“Als ik mentaal nu een stuk sterker sta dan vroeger, dan komt dat voor een groot stuk door haar. We proberen er samen ook voor te zorgen om kanker zoveel als mogelijk bespreekbaar te stellen. Dat blijft nodig, zelfs al is het taboe minder groot dan vroeger.”
Eigenlijk is het aan jou niet te zien dat je ziek bent.
“Dat hoor ik wel meer. In mijn vriendenkring sta ik ook bekend als den beir. Op zich doet dat plezier, al kunnen mensen wel niet naar de binnenkant kijken. Ze zien het niet als ik me niet goed voel. Maar als mijn uitstraling positief is, dan ben ik daar blij om. Verder probeer ik niet te kijken naar wat ik niet meer kan, maar naar wat wel nog mogelijk is.”
Dat was de voorbije jaren toch nog behoorlijk wat, afgaande op de avontuurlijke tochten die je ondernomen hebt.
“Ja en ik wil hierbij toch eens U/Turn vermelden, die reizen organiseert voor mensen met een beperking onder begeleiding van verpleegkundigen en kinesisten. Dankzij die organisatie kon ik dat dus allemaal doen. Ik kwam in contact met U/Turn nadat ik vijf jaar geleden een trombose kreeg en nadien opnieuw moest leren stappen.”
Hoe moet ik me die reizen voorstellen?
“Wel, op de zwaarste, die in Tenerife, deden we dagelijks tochten van acht kilometer op een moeilijk en heuvelachtig parcours. De opdracht was altijd duidelijk: maak dat je met de hele groep samen de bestemming bereikt. Er waren ook rolstoelgebruikers bij die we moesten vooruitduwen. We sliepen ook in tenten buiten en één keer zelfs onder de blote hemel. Er was een paar jaar nadien ook nog een expeditie in het hoge noorden waar we uitstappen deden met de husky’s in temperaturen die soms ver onder nul terugzakten.”
Dino, jullie border collie, ligt nu al het hele gesprek lang braafjes aan mijn voeten. Ik zie dat de hond er heel hard bij hoort.
“Dat is zo. We hebben Dino nu vier jaar en hij is onze onafscheidelijke vriend. Bovendien haalt een hond je naar buiten. We gaan er verschillende keren per week mee naar de hondenschool en dat heeft er voor gezorgd dat ons sociaal leven verder is uitgebreid.”
Freddy en Kathleen werken mee met Levensloop ZuidWest dat elk jaar plaatsvindt in het Kortrijkse. Voor het tweede opeenvolgende jaar vindt dit evenement plaats in provinciedomein De Gavers in Harelbeke, dit op zaterdag 27 en zondag 28 september vanaf 15 uur.
The post “Samen met de mensen die ons gesteund hebben”: Freddy leeft al tien jaar in reservetijd na kankerdiagnose en viert samen met 70 vrienden het leven is provided by KW.be.
