Fernand Debaenst is terminaal en bezocht recent de site waar z’n stamcafé is gesloopt. Hij bracht er vele jaren door met z’n geliefde Ceciel, de uitbaatster die overleed door ziekte. Ze krijgt een eerbetoon op het groen rustpunt dat er wordt ingericht. “Dat zou ik graag nog zien voor ik ga.”
Fernand Debaenst viert vrijdagmiddag z’n 72ste verjaardag met een biertje. “Een goeie aperitief.” Hij spoelt een van de pillen door die bij hem liggen op de keukentafel. “Vorig jaar werd kanker vastgesteld ter hoogte van mijn dunne darm. Uit een controle van enkele maanden geleden blijkt dat de kanker is uitgezaaid. Ik zou mij intensiever kunnen laten behandelen met chemo en zo, maar dat zou me niet meer genezen. Ze kunnen het alleen nog wat rekken, dus kies ik om te genieten van de dagen die me resten.”
Dansen en kussen
Verjaardagen vierde Fernand vroeger in stamcafé De Zon, samen met zijn geliefde Ceciel die de kroeg uitbaatte aan de drukke gewestweg N8 middenin het dorpje Woesten. “Of we een relatie hadden? We deden het goed samen.” De zeventiger heeft pretoogjes en haalt enkele oude foto’s boven van een jongere Fernand die Ceciel passioneel op de mond kust en met haar danst in het volkscafé.
“Cecilia Catteeuw, zo stond het op haar paspoort, maar iedereen noemde haar Ceciel. Ze was de derde generatie achter de toog van De Zon.” Fernand kwam er een kwarteeuw geleden voor het eerst binnen. “Ik ging ‘poestern’ bij een boer uit de buurt en na het werk sprongen we daar nog eens binnen. Ik was toen aan het scheiden en wat doe je dan? Eén drinken hé. Sindsdien ging ik er vrijwel elke dag. De Zon, dat werd mij plek.”
Tende
“Doorheen de jaren begon ik Ceciel te helpen omdat ze niet meer zo goed te been was. Uiteindelijk werd ze ook nog zwaar ziek. Ik maakte haar eten klaar en we keken graag samen naar tv ‘s avonds.” Het café sloot vroeger dan normaal, tot de deuren voorgoed dichtgingen. “Op een bepaald moment kreeg Ceciel geen eten meer binnen. ‘Ik ben tende’, klonk het. Ze wou euthanasie doen, maar zover kwam het niet: ze stierf twee jaar geleden.”
Het café ging onlangs tegen de vlakte. De site moet het eerste echte groene plekje worden in de dorpskern van Woesten. “Anno 2025 een nieuw dorpscafé bouwen is niet meer rendabel”, aldus Katrien Sampers. Ze is medezaakvoerder van Brouwerij Deca, de eigenaar en dichtste buur van De Zon. “Het was een typisch volkscafé van vroeger en Ceciel had heel wat vaste klanten. We dachten lang na over wat we zouden doen met de site, zaten met verschillende mensen rond tafel en beslisten het café af te breken.”
Rustpunt
“We gaan er een groen rustpunt creëren met picknickbanken, een meerwaarde voor het dorp en de gemeente is het idee genegen van wat extra groen ”, vervolgt Sampers. “We kunnen beroep doen op Leader-steun, Europese subsidies in het kader van plattelandsontwikkeling. De nieuwe site blijft onze eigendom, maar wordt publiek toegankelijk. De sloop doet wel iets met mensen uit het dorp. We gaan er een eerbetoon realiseren voor Ceciel en dat wordt enorm gewaardeerd. Wat het wordt? Daar kan ik nog niet veel over zeggen. We hebben al een idee, maar we moeten eerst aftoetsen of het er te realiseren is.”
Thuisverpleegster
“Ik zou graag nog zien wat ze van die plek zullen maken”, zegt Fernand die enkele kilometer verder woont in het Ieperse dorp Elverdinge . “Ik ging onlangs kijken na de sloopwerken. Het doet dom hé: zoveel herinneringen komen naar boven uit al die jaren dat ik er was. Na het afscheid van Ceciel en De Zon ga ik niet meer op café. Ik moet altijd thuis zijn voor de thuisverpleegster die drie keer per dag langskomt.”
Fernand schenkt zich nog een biertje in. Aan de muur hangt een ingekaderde foto van de stamgast aan de toog van De Zon. “Een vroeger verjaardagscadeau van Ceciel. Natuurlijk mis ik haar. Het zijn zware dagen. Ik heb veel pijn en slaap rechtop in de zetel, anders zou ik niet meer recht geraken, vrees ik. Er ligt een papier klaar voor een ‘stek’ van de dokter. Van zodra ik er mijn handtekening zet, is het binnen de drie weken voorbij.” (TP)
The post Fernand (72) is terminaal nadat hij afscheid moest nemen van z’n geliefde Ceciel en haar café: “Ik zou graag nog zien wat ze van die plek zullen maken” is provided by KW.be.
