Hoezo, twee verschillende werelden? Beiden zijn toch topsportvrouwen? Emma Meesseman (32): aanvoerder en hét boegbeeld van de Belgian Cats, net voor de tweede opeenvolgende keer Europees kampioen geworden en hotter dan ooit? ‘Onze’ Emma from Ypres: een van de beste basketbalsters ter wereld. Daartegenover Imke Courtois (37). Was ‘in haar tijd’ ook Belgische top: zeven landstitels en twee bekers, 21 caps voor de Red Flames en nu voetbalanaliste en Sporza-gezicht. En alleenstaande moeder. Het leverde een boeiende ontmoeting op. Onder meer op tafel: geld in de vrouwentopsporten, schilderen met bleekwater en de kinderwens van Emma…
Vijf zomers langontmoetten wij in Thermae Palace vijftig prestigieuze gasten voor lange, boeiende gesprekken. Voor deze laatste reeks Midzomernachten nodigden we uit die vijf jaar drie keer twee gasten uit. Zelfde plaats en zelfde gasten maar twee werelden en dubbel boeiend.
Over dat laatste: Emma tegenover Imke, sinds twee jaar alleenstaande moeder: “Dat is voor mijn tweede leven. Zolang ik basketbal, is er geen tijd voor een partner of kinderen.” Meer daarover is voor straks.
Ze hadden elkaar nooit eerder ontmoet, maar het respect was wederzijds groot: ze keken allebei echt uit naar de avond in Oostende. Al was die onverwacht winderig en koud – zie de foto’s. Maar het kon de pret niet bederven: zie ook hoe ze meteen op het strand schaterend achter elkaar aan hollen. En Emma zou even later voor een geboeide Imke in het zand wat basketbaltermen uittekenen: het klikte van de eerste minuut. La Imke, de speelvogel en vlotte babbelaar en la Emma, de uitzonderlijk bescheiden en immer rustige basketbalster. Wij kwamen zo weinig mogelijk tussen. Het spreekt voor zich dat Imke opent.
Imke: “Ik denk dat je ons hebt geselecteerd omdat we twee nuchtere vrouwen zijn die op niveau hebben gesport of nog sporten en kunnen weten wat de uitdagingen zijn in de sportwereld. En misschien wel impact kunnen hebben. (blaast) Dat palmares van Emma: met verschillende clubs Europees kampioen, kampioen in de WNBA, twee keer Europees kampioen met de Cats…”
Weet je zelf hoeveel prijzen jij in je carrière al hebt gewonnen, Emma?
Emma: “Geen idee!”
Echt…?! 30, geloof ik!
Is Imke jou bekend als ex-topvoetbalster, als voetbalanaliste op televisie, of als Sporza-presentatrice tijdens de Olympische Spelen?
Emma: “Ik volg het voetbal niet veel, maar ik kende Imke toch al van haar voetbalcarrière.”
Imke: “Ik heb nog maar één keer live een basketmatch gezien. Als ik voor de eerste keer naar een sport ga kijken, is dat meestal een toegangspoort voor mij. Ik moet eerst die beleving hebben meegemaakt. Almaar dat geroep: Defense…! Defense…! Tof! En dan zou ik roepen wat ik daarnet van Emma heb geleerd “Kijk, een pop up!”
Emma (lacht).
Wie is Emma Meeseman?
Emma Meeseman was in 2020 al wereldtop in het vrouwenbasket, in de volgende vijf jaar zijn haar faam en palmares alleen maar groter geworden. Nog in 2020 Sportvrouw van het Jaar, drie keer winnaar en drie keer MVP van de EuroLeague, met de Cats vierde op de Olympische Spelen 2024 in Parijs en zowel in 2023 als in 2025 Europees kampioen en MVP van het tornooi… Vooral op het laatste EK in juni, meteen na haar ontmoeting met Imke in Thermae Palace, was de immer bescheiden Ieperse aanvoerder van de Cats outstanding: “Komt zij van een andere planeet?”
Emma baskette bij clubs in Frankrijk, Rusland, Amerika en Turkije waar ze zich telkens onderdompelde in de verschillende culturen. Imke, ik ken je als best avontuurlijk: nooit spijt gehad dat jij nooit in het buitenland hebt gevoetbald?
Imke: “In het basketbal zijn buitenlandse avonturen sowieso evidenter. En ik voetbalde in een ander tijdperk. Op mijn 16de speelde ik bij Rapide Wezemaal, dat was in mijn ogen in België Champions League. En ik wilde in elk geval mijn diploma’s halen, van voetbal kon je niet leven, we kregen nauwelijks een onkostenvergoeding. Bovendien had ik dat dubbele leven nodig: alleen voetballen had ik nooit leuk gevonden.”
(lees verder onder de foto)
Emma: “Het waren en zijn nog steeds heel fijne ervaringen. Maar tegelijk ben ik zeer aan familie en Ieper gehecht. Indien Blue Cats Ieper een Europese topclub was, was ik er nooit vertrokken, denk ik. Zonder het geld dat ik kon verdienen in het buitenland had ik wellicht van mijn ouders niet mogen vertrekken. Dan was een diploma halen logischer. Maar romantiseer het buitenland ook niet te veel: elke dag van de week staat helemaal in het teken van die 40 minuten wedstrijd.”
Imke: “Ik ken het. Je zit dan met de hele ploeg op hotel en op een groot bord staat dan: 9 uur: ontbijt – 9.30 uur: kledij ophalen – 10.30 uur:. teambespreking – 11 uur: training… En dan ’s avonds in het hotel allen samen naar F.C. De Kampioenen kijken. Ik vond dat verschrikkelijk. Ik kreeg daar bij de nationale ploeg, soms twee weken samen, een beklemmend gevoel van. Het gevoel dat ik gecontroleerd werd. Dat ik vastzat in dat strakke schema.”
“Ik begrijp waarom je zo goed opschiet met Jan Mulder, Imke” – Emma Meesseman
Emma: “Ik heb zo’n structuur nodig. Het gebeurt niet zo vaak dat ik eens een paar weken na elkaar vrij heb, maar als dat zo is, mis ik zo’n schema’s. Ik ga ook niet zo makkelijk op mijn eentje mijn conditie onderhouden en zo, er moet altijd iemand mee zijn.”
Emma, in onze Midzomernacht van vijf jaar geleden zei je al: “Ik heb twee levens. Dit is nu mijn leven maar daarna begin ik een ander leven.” Klonk bijna als: dan pas kan ik echt beginnen te leven.
Emma: “Ik heb dat momenteel nog nodig: álles op het basket. Maar tegelijk ben je altijd ver weg van thuis, van je familie, van je vrienden… Ik wil dat na mijn carrière allemaal goedmaken.”
Imke: “Ik heb met plezier veel offers gebracht voor het voetbal. Maar na een tijdje was ik té nieuwsgierig naar wat er nog allemaal in de wereld bestond. Reizen, muziek… Bovendien had ik het gevoel dat ik na die landstitels en Champions Leaguedeelnames het meeste wel gezien had. Emma, heb jij momenteel voor jezelf een parcours voor na je carrière uitgestippeld?”
Emma: “Eigenlijk denk ik al van de eerste dag van mijn basketbalcarrière: wat ga ik erna doen?”
Imke: “Echt?”
Emma: “Ik dacht vooral: ik moet toch eerst een diploma halen? Maar het is er niet van gekomen.”
Imke: “Ik kom nog uit een tijdperk van: eerst studeren. Rekenen op professioneel voetballen, was toch een risico.”
Emma: “Ik ging niet trainen als ik naar school moest.”
Imke: “Ik ging één keer niet naar de les omdat ik weg moest met de nationale ploeg. Waarop ik een 0 kreeg op mijn rapport.”
Wie is Imke Courtois?
Of het leven van Imke Courtois sinds die zomer van 2023 er anders is gaan uitzien! De Brabantse was in juni zeven maanden zwanger – poseerde trots met haar bolle buikje, met haar mama even trots naast haar – en beviel in augustus van een wolk van een dochter, Max. Imke is dus sedert twee jaar in eerste instantie alleenstaande moeder maar bleef wel in de mate van het mogelijke haar televisiewerk doen. Wat wil zeggen: vooral voetbal analyseren voor Sporza en Play Sports en tijdens de Olympische Spelen in 2024 dagelijks een omkadering presenteren.
Mag ik even tussenkomen? Kunnen jullie eerst even kiezen uit de menukaart?
Imke: “Ik lust heel graag oesters. Negen, aub?”
Emma: “Lust ik ook wel. Zes, aub?”
Imke: “Ik had nooit gedacht dat ik een bepaalde rol zou blijven spelen in de sportwereld. Ik zie en voel ondertussen wel de uitdagingen. Hoe sport, business, maatschappij en politiek kunnen samenwerken, maar elkaar ook kunnen tegenwerken, is best interessant.”
Imke vond na haar carrière haar weg in de media, maar ging ook creatieve wegen op: schilderen, pianospelen… Emma, wil jij je in jouw ‘tweede leven’ ook toeleggen op jouw tekentalent?
Emma: “Ik ben daar eigenlijk al vaak mee bezig. Vandaag heb ik nog met bleekwater op een doek geschilderd.”
Met bleekwater?!
Emma: “Ik had dat eens gezien van een ploegmaat.”
Imke: “Cool!”
Emma: “Ik heb als kind lang tekenacademie gevolgd.”
Imke: “Ik ook! Twee lessen! Ik dacht dat het vrij tekenen was. Niet dus: teken eens een cirkel.” (lacht)
Emma: “Ik teken of schilder nu ook mijn eigen ding. Vooral om mijn gedachten te verzetten. Dat komt van een periode dat het basket efkes wat minder ging en de coach mijn aanraadde eens mijn gedachten te verzetten. Pas toen ging ik beseffen dat ik wel eens iets anders nodig had dan basketbal.”
Imke: “Ik snap dat wel. Goeie tip van je coach. Ik denk dat mensen onderschatten hoeveel plaats topsport in je leven inneemt. En nu teken ik veel voor mijn dochter. Leuk hoor, zo samen tekenen. (denkt na) Nu vind ik het jammer dat ik daar als kind zo weinig tijd voor had.”
(lees verder onder de foto)
Emma: “Tot mijn zeventiende viel dat wel mee: een paar keer trainen in Ieper en dan een match. Vanaf mijn transfer naar Villeneuve-d’Ascq stond alles in het teken van het basketbal. Ik merk nu in het buitenland dat talenten – nog kinderen die in mijn ogen maar 1 procent kans hebben op een profcarrière – zomaar wegblijven van school.”
Imke: “Dat lijkt mij wel zeer risicovol! Iemand nog een oestertje?”
Emma: “Imke, je volgde Topsportschool, hé? Maar vond je toen behalve voetbal nog andere sporten leuk?”
Imke: “Alle balsporten. Al bleken mijn voeten meer getalenteerd dan mijn handen. Toen ik nog voetbalde, had ik wel een hekel aan lopen of andere uithoudingssporten. Nu zijn dat mijn uitlaatkleppen. Niets zo heerlijk als brandende benen.” (lacht)
Imke studeerde wel keigoed, haalde nog drie universitaire diploma’s. Emma zei in 2020: “misschien ga ik na mijn carrière weer kinesitherapie studeren”.
Emma: “Ik weet het niet, hoor. Ik heb heel mijn leven gedaan wat ik wilde. Om dan weer van 9 tot 17uur op de schoolbanken te gaan zitten… Ik heb indertijd het eerste jaar nog volbracht. Maar dan speelde ik in Rijsel, moest ik heen en weer. En toen ik werd gedraft in de WNBA (geselecteerd voor de Amerikaanse topcompetitie, red.) maakte ik de keuze om drie weken naar Amerika, waar ik nog nooit was geweest, te trekken. Mijn examens konden wel even worden uitgesteld. Maar ik ben er gebleven. En mijn studies bleven on hold. (peinzend) En ik had daarna te weinig discipline voor afstandsonderwijs, vrees ik. Ik heb megaveel respect voor diegenen die het wel kunnen combineren: topsport in het buitenland én studeren.”
“Wat men onthoudt van jou als mens is veel belangrijker dan je palmares” – Imke Courtois
Intussen ga je toch nog zeker door tot en met de Spelen van 2028 waar de Cats een medaille willen pakken?
Emma: “Dat zal wel, zeker? Ook omdat ik nog steeds niet weet wanneer je best stopt met je carrière.”
Als het tijd wordt voor kinderen? Je zei al vaker dat je nog een kinderwens hebt. Maar geen tijd voor een partner. Kan Imke als bewust alleenstaande moeder raad geven?
Imke: “Zo’n keuze moet iedereen voor zichzelf uitmaken, natuurlijk. (denkt diep na) Het enige waar ik misschien een beetje spijt van heb, is dat ik er niet wat vroeger ben aan begonnen. (gehaast) Wat niet wil zeggen dat ik daarmee Emma de raad geef zo vroeg mogelijk mama te worden. Ik heb al die tijd nodig gehad om niet meer geprikkeld te worden om dit of dat te doen. En dan word je ineens 35 jaar, hé. En nu ben ik al 37! En een zwangerschap heeft toch nogal impact op je lijf. Als topsporter deed je lijf altijd wat je ervan verwachtte, maar plots is dat over. Gaat het duidelijk in een andere richting. Het heeft anderhalf jaar geduurd voor ik mijn lichaam weer in wat normaliteit kreeg.”
(lees verder onder de foto)
Mag ik vragen, Emma, overwoog je al om alleenstaande moeder te worden?
Emma: “Ja… Als ik rondkijk in de sportwereld, zie ik bijvoorbeeld vriendinnen van mama (ex-international Sonja Tankrey, red.) waar het er niet van gekomen is en waar ze dan toch spijt van hebben. Het blijft een moeilijke beslissing.”
Imke: “En vooral: wanneer ga je ervoor? Op het einde van je carrière of op een leeftijd dat je achteraf nog kan terugkeren?”
Emma: “Op een gegeven moment moet je wel kunnen zeggen dat je tevreden bent over de carrière die je hebt gehad. En nu ben ik daar zeker nog niet klaar voor. Ik kan het mij niet voorstellen: niet even een balletje gaan sjotten. Ik geniet er nu nog te veel van. Toen mijn mama zwanger was, is ze niet meer in een basketzaal geweest tot ze bevallen is. Ik denk dat ik ook zo zou zijn.”
Intussen is jouw moeder in de tribune natuurlijk jouw eerste supporter? Maar ze heeft maar één keer commentaar gegeven….
Emma: “Ik heb haar toen gezegd: je bent mijn mama, niet mijn coach. En we hebben een afspraak gemaakt: na elke match gooien we er drie minuten alles uit, maar dan zwijgen we.” (lacht)
Hoe denkt jouw mama eigenlijk over de kinderwens van haar alleenstaande dochter?
Emma: “Ze zegt wel eens: ik zou toch ooit wel eens kleinkinderen willen. (lacht) Zoals de meeste mama’s zeker? Ze ziet mij ook bezig met mijn metekindje. En ze zou mij ook wel in alles bijstaan. Want dat zou toch een twijfel zijn: kan ik het alleen aan?”
Imke: “Als je een kind krijgt, moet je ontegensprekelijk op zoek naar een nieuw evenwicht. Maar ik vind dat een even grote uitdaging voor een koppel als voor een alleenstaande. Ik moet Imke blijven en ik moet mama zijn.”
Emma is in elk geval al altijd Emma gebleven. Vijf jaar geleden zei je: “ik zou het héél erg vinden als mensen zouden zeggen dat ik ben veranderd. Niet langer gewoon Emma van Ieper.”
Imke: “Ik merk dat aan Emma. Zoveel aandacht is nochtans een valkuil voor elke topsporter.”
Emma: “Ik heb genoeg voorbeelden gezien van hoe het niet moet, het vraagt geen enkele inspanning te blijven wie ik ben.”
Soms ook een beetje activiste zelfs. Als WNBA-kampioen met Washington Mystics een ontvangst door de Amerikaanse president Trump geweigerd, al eens laten horen dat de vrouwen in het Amerikaanse topbasketbal onderbetaald zijn tegenover de mannen…
Emma: “De lonen in Amerika worden bepaald door de inkomsten van de NBA en dat percentage revenue is veel groter bij de mannen dan bij de vrouwen. We vragen niet hetzelfde, maar de kloof blijft geschift groot. Bij de vrouwen is een contract van 70.000 dollar al snel 10 miljoen dollar of zo bij de mannen. En we mogen ook niet verwachten dat je van de nationale ploeg rijk gaat worden. Maar er is wél nog veel mogelijk, denk ik.”
Imke: “Je speelt bij de nationale ploeg voor de eer, het geld van de bond wordt dan beter geïnvesteerd in de breedte, op clubniveau. De verloning van de Red Flames is intussen wel al enorm gestegen in vergelijking met vroeger, maar we moeten het blijven benoemen. Al genereert vrouwenvoetbal nauwelijks inkomsten en clubvoetbal is nu eenmaal business. Eerst maar eens een stadion proberen vol te krijgen.”
Om af te sluiten: bij de voorstelling van Emma bij Washington stond een vrouw in het publiek recht die zei: “ik heb drie zoons maar ik had graag een dochter gewild als Emma.” Wat vindt mama Courtois daarvan?
Emma lacht bescheiden.
Imke: “Dat is het mooiste compliment dat je in je sportcarrière kan krijgen! Ik kénde Emma niet, vind het heerlijk iemand te ontmoeten die wereldtop basketbal is én die daarnaast verrassend bescheiden is, het liefst rustig wat anoniemer blijft. Uiteraard moet je fier zijn op je sportprestaties, maar wat men onthoudt van jou als mens is nog veel belangrijker.”
Emma: “Een sportcarrière mag je als mens niet veranderen. Ik vind deze avond ook heel leuk trouwens. Ik kende Imke wel als voetballer maar ontdekte vanavond ook hoe speels ze is. Soms plagerig ook. Ik begrijp waarom je zo goed opschiet met Jan Mulder, Imke. (lacht) Sport houdt je jong van geest, hé.”
Imke: (schatert) “Ik was altijd diegene die op training het meest onnozel deed.”
Emma: “Ik lijk dan misschien wat ernstiger maar ik hou heel erg van spelletjes op training. Dat houdt de ploeg samen!”
Top! Merci! En nu tijd voor een dame blanche!
In koor: “Ja!”
The post “Wannéér je kiest voor een kind moet je zelf uitmaken, Emma”: Emma Meesseman en Imke Courtois over het leven tijdens en na de topsport is provided by KW.be.
