Het was groot feest onlangs in ‘Au Faubourg d’Armentières’, want de zaak bestaat 40 jaar. Doris Salembier (66) is er hét gezicht van en beleeft nog altijd duidelijk plezier aan het horecaleven, ook al is het hard werken. “Maar zonder mijn man Dany zou het hier nooit gelukt zijn”, zegt ze. Twee jaar geleden overleed hij na een ongeval. “Ja, ik mis mijn compagnon de route nog altijd…”
“Dany kon niet alleen frieten bakken zoals geen ander dat kon, hij was ook een echte entertainer voor de klanten, en vooral: hij steunde me in alles, door dik en dun”, mijmert Doris. Hij was het ook die haar naar Mesen bracht, waar de Deconincks een bekende familie dakdekkers waren.. “Eerst woonden we in de Kruisstraat op Wijtschate, daarna vestigden we ons in de Armentièresstraat. Aan de overzijde stond toen de verlaten feestzaal-dancing ‘The Times’. Daar hoorde een mooi burgershuis bij, en dat trok ons wel aan om er te gaan wonen.”
Horecabloed
“In 1981 hebben we het pand gekocht, en we hadden er meteen een cafeetje en een danszaal bij. Aanvankelijk hadden we daar geen plannen mee Dany gebruikte de zaal zelfs als stockageruimte maar we kregen af en toe toch wel eens de vraag om er een feestje te organiseren. Zo groeide gaandeweg het idee om alles grondig te renoveren en er zelf met een eigen zaak te beginnen. Ik gaf hiervoor mijn werk op als secretaresse bij senator Hilaire Lahaye in Ieper, maar de goesting was groot: ik ben iemand die graag bij de mensen is, en horecabloed heeft er altijd wel een beetje ingezeten: op mijn veertiende hielp ik al mee met tante Doris en mijn dooppeter Ernest, die café Au Canon uitbaatten.”
Een Franse naam
In 1985 was het dan zover, al moest eerst nog een naam gevonden worden voor het café. En ook hier was het manlief Dany die de doorslag gaf: “Au Faubourg d’Armentières stelde hij voor, waarmee hij wilde aanknopen met de naam die het pand heel vroeger had, toen het gebruikt werd door kolenhandelaar Aimé Ghekiere, die er ook een naftepomp had. “Toch geen Franse naam?, sputterde ik nog een beetje tegen. Maar hij overtuigde me met het feit dat alle cafés in Mesen in die tijd een Franse naam hadden. En taalkwesties zijn hier nooit aan de orde geweest. Er komen hier veel Fransen over de vloer, en we zien iedereen even graag”, zegt Doris, die in de loop der jaren een hechte band opbouwde met haar klanten en de belangrijkste horecawijsheden hoog in het vaandel draagt: Horen, zien en zwijgen, en Leven en laten leven.
De Faubourg werd al snel de draaischijf van het verenigingsleven in Mesen: “Biljartclubs, kaartclubs, een schuttersclub en een vogelpikclub, we hadden het hier allemaal”, weet Doris. “Maar dat is nu wel veranderd. Nu hebben we nog één biljartclub, De Vrolijke Vrienden. Al hebben we wel nog heel wat vaste feesten: de fanfare, de brandweer, het Sint-Elooisfeest van de boeren… En ook wel huwelijken of recepties allerhande, het is hier groot genoeg, en we hebben een groot terras en een tuin.”
Ook restaurant
Na verloop van tijd bouwde de Faubourg zich ook een stevige reputatie op als restaurant. “Aanvankelijk gaven we enkel in het weekend wat snacks en frietjes, maar nadat onze zoon Steve de hotelschool had gevolgd en daarna heel wat ervaring opdeed in internationale stages, wilden wij echt ook die weg inslaan. Ik heb toen nog twee jaar avondschool gevolgd in het vormingsinstituut in Ieper. In 1994 hebben wij zwaar geïnvesteerd in het restaurant, maar het is de moeite waard geweest.” Zoon Steve staat er op vandaag nog altijd in de keuken, al krijgt Doris ook heel wat hulp van haar twee andere kinderen en hun partner. Ook voor hen laat het verlies van papa Dany nog altijd een grote leegte na.
Aan stoppen denkt Doris nog niet. “In een vroeger interview heb ik ooit eens gezegd dat ik zou doorgaan tot mijn tachtigste, maar zo’n vaart zal het wel niet lopen. Laat ons zeggen dat ik doordoe zolang de goesting er is en de gezondheid het toelaat. En ik neem het al wat rustiger op: meer sluitingsdagen, en het nachtwerk is ook zo goed als voorbij. Al hebben we ons toch nog eens laten gaan op het feestweekend. Ik wil mijn klanten echt danken voor al die mooie momenten die we samen beleefden. En de buren ook. Het is hier bij momenten wel eens luid gegaan, maar nooit kwam er één klacht.”
The post 40 jaar ‘Faubourg’ in Mesen, maar aan stoppen denkt Doris Salembier nog niet is provided by KW.be.
