Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Jonas Rickaert. De West-Vlaamse renner van Alpecin-Deceuninck die zondag geschiedenis schreef in de Tour mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Jonas,
Het is een fijne vaststelling om te zien dat alles goed met je gaat in de Tour. Op dag vijf was er de tijdrit en toen ik er ’s avonds de uitslag op nasloeg, had ik al door dat dit wel eens de Tour van Ricky zou kunnen worden. Vijfentwintigste in een tijdrit van 33 kilometer zonder dat er van je verwacht werd om iets te tonen. Daar mag het label ‘straf’ op.
Afgelopen zondag voerde je dan samen met Mathieu van der Poel hét nummer van deze Tour op. Een aanval van kilometer nul die zevenhonderd meter te kort reikte voor de etappezege. Honderdvierenzeventig kilometer in de aanval met een gemiddelde snelheid van vijftig kilometer per uur. Mochten er geen bewijzen van bestaan, niemand zou het geloven. Je kan je stempel drukken met ritwinst, maar het kan dus ook met heldhaftigheid. De intimi waren ingelicht. Mathieu had Freddy Ovett, zijn Spaanse trainingsmaat, een aantal whatsappjes gestuurd die helder genoeg waren om er geen masterplan achter te moeten zoeken. ‘Zet je maar voor de televisie vanaf de start. Ricky en ik gaan demarreren van achter de jurywagen. Bedoeling is om een hele dag voorop te rijden. Ricky droomt er van om eens op het podium te staan voor de prijs van de strijdlust.’ Een keer zot doen. We beseffen plots opnieuw heel goed dat Mathieu bij de juiste ploeg rijdt. Een team waar alles professioneel is georganiseerd, maar tegelijkertijd genoeg ruimte overblijft om artiest te kunnen zijn. Als twee rockgitaristen jengelden jullie op de snaren. Het gaspedaal ingedrukt met snoeiharde muziek door de luidsprekers. Het raampje open en de elleboog eruit.
“Met de benen die je nu hebt, hoeft een ritzege in de Ronde van Frankrijk geen droom te zijn”
Wat jullie op weg naar Châteauroux toonden, was pure wielerporno. Ploegleider Gianni Meersman kwam begrijpelijk klaar in de volgwagen. We waren er niet bij maar hoorden hem toch de hele dag zeggen: ‘Oe zere rien die mannen!’ Wij keken vol verwondering naar het scherm en zagen een demonstratie van lef, kameraadschap en puur wielergenot. Voor en na de lunch, bij de koffie en het vieruurtje hetzelfde beeld. Jonas en Mathieu kop over kop. Ik genoot mee en mijn gedachten dwaalden meermaals af naar twee jaar geleden. De achterkant van het wielrennersleven. Je carrière geparkeerd bij dokters en kinesisten. Twee operaties aan de liesslagader, de toekomst hoogst onzeker. Je bent al een tijd terug, Jonas. Sterker dan ooit. Jullie fietsten de hele dag alsof het de laatste rit van de Tour was. Alsof die aankomstlijn zich vlak achter de horizon bevond. Had de ploegleiding wel verteld dat de rustdag pas op dinsdag en niet op maandag volgde? Jullie dolden met het script van een normale sprintersrit, herschreven het koersverhaal met sierlijke letters die uit een in gouden inkt gedrenkte veer vloeiden.
Het peloton bleef net niet verbouwereerd achter. Mathieu werd op ‘Cavendish Avenue’ in de laatste rechte lijn overspoeld. Zevenhonderd meter verder lag een ritzege te wachten. Tim Merlier kaapte die weg. Etappewinst zou het verhaal gewoon een klein beetje meer hebben uitdiept, maar was niet nodig om dit geweldige nummer te appreciëren en vast te klikken op de printplaat. En de missie was volbracht. Jij kreeg wat je wou: de prijs van de strijdlust is de erkenning die je al lang verdient. Voor al die anonieme kilometers, voor al die dagen waarop jij je lichaam tot het uiterste drijft om anderen te laten schitteren. De wind opvangen, gaten dichtrijden, meters vreten. Alles geven, tot kotsens toe. Jonas, je bent een meesterknecht met het hart van een kapitein. Deze prestatie smeekt bijna om een vervolg. Met de benen die je nu hebt, hoeft een ritzege in de Ronde van Frankrijk geen droom te zijn. Bestudeer het roadbook nog maar eens goed. Er zijn nog een paar etappes waarin je je slag kan slaan. Knoop het goed in je oren, Ricky. Je kan een Tourrit winnen. Je droomde ervan om op het podium te staan. Daar stond je nu al. Niet omdat je gewonnen hebt, maar omdat je de koers zondag je hart gaf. En dat, beste Jonas, is van een schoonheid die geen finishfoto kan vatten.
Warme groeten,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Jonas Rickaert: “Demonstratie van lef, kameraadschap en puur wielergenot” is provided by KW.be.
