De hitte slaat weer toe. Dagen waarop de lucht stilstaat, muren warmte ademen, en zelfs gedachten lui worden. Elke jaar brandt de zon feller en langer. Het officiële hitteplan? Drink water, blijf binnen, zorg voor kwetsbaren. Maar wat als de hitte ook in mij zit? Opgekropte stress, woede, verdriet. Geen weerkaart die dat laat zien.
Ik ken die dagen maar al te goed. Alles is me te veel. Een opmerking, een nieuwsbericht, zorgen die blijven plakken als zweet. Dan kook ik over. Emotionele hitte. Mijn lijf reageert zoals moeder aarde: oververhit, uitgeput, op zoek naar verkoeling.
Dus maakte ik mijn eigen hitteplan. Geen checklist op een overheidswebsite, maar een verzameling rituelen. Vertragen. Ademhalen. Schrijven. Fietsen. Wandelen. Het liefst naar zee. Niet om te zwemmen, maar om te zakken. In mezelf. In het ruisen. Net alsof de zee het even van mij overneemt. Ze weet wat het is om overspoeld te worden. De zee is mijn koelte.
Maar zelfs de zee raakt oververhit. Ze warmt op, zuurt aan, stijgt. En wij koken langzaam mee.
En net zoals wij grenzen stellen aan wat we toelaten, stelt de planeet zijn grenzen. Bosbranden, smeltende gletsjers, verzengende hittegolven. En ik besef: als zelfs de zee wankelt, is het tijd om te handelen. Het helpt om minder te kopen, anders te reizen, meer bewust te zijn. Want moeder aarde heeft geen hitteplan. Ze heeft alleen maar ons.
Wij hebben verkoeling nodig. Voor onze geest, voor ons lichaam en voor onze planeet. Want zonder verkoeling kan niemand of niets leven.
The post Mijn hitteplan is provided by KW.be.
