Vanop een Bretoense klif schittert ‘Le Grand Bleu’ in de avondzon. Het Grote Blauw, een poëtische allusie voor de oceaan, ligt de Bretoenen nauw aan het hart, en terecht! Ook ik, nietig mens, sta in bewondering voor die blauwe reus. Emoties komen los, ook gemengde, want naast de gulheid aan energie, vis en schaaldieren neemt de zee ook mensenlevens. Maar deze blauwe levensader staat onder druk door de negatieve invloed van de mens. Net daarom moeten we hopen dat de zeeën volharden in hun helende werking en niet als vuilnisbelt moeten dienen. Veel Bretoense stranden ogen nog ongerept en ‘t fijn zand nodigt uit om tussen aangespoelde wieren en schelpen te genieten van het geluid van de golven. Op zandstrandjes, geflankeerd door geërodeerde rotspartijen, zijn beach bars, cabines en vuilbakken absent. Afval, aangespoeld of achtergelaten, vind ik niet, het lijkt wel een mirakel. Of het in grotere badplaatsen anders is, weet ik niet. De visserij beleeft hier een bloeiperiode, net als vroeger bij ons. Het onvervalst respect voor de vissers is hier echt. In de haven van Guilvinec liggen 256 vissersboten, kleine en grotere die constant in – en uitvaren. De langoustines worden aangeland en levend verkocht want juni is de feestmaand voor ‘Les demoisselles de Guilvinec’. In de winkels is het aanschuiven om les demoisselles te strikken en daarna culinair klaar te stomen. Raar om die kriebelende beestjes levend aan de man te brengen. Maar de roerloze mosselen wachten gelaten op hetzelfde lot!
The post Het Grote Blauw is provided by KW.be.
