En zo word je dus toptrainer. Sven Vandenbroeck was als “best slim” kind eerder timide, maar toen hij aanvoerder werd van zijn jeugdelftal veranderde dat snel. En bij de nationale beloften bleek hij over een meer dan gemiddeld tactisch inzicht en communicatieve talenten te beschikken. Steeds meer leider dus, zijn hele spelerscarrière – op het einde in zijn hoofd al meer coach dan speler. Waarop een doordachte carrière volgde van T2 naar T1. In acht landen.
Bij de start van de nieuwe competitie kijken de trainers van de West-Vlaamse eersteklassers naar hun ontwikkeling tot toptrainer, van hun kinderjaren tot vandaag. Aflevering 1: Sven Vandenbroeck, T1 van Zulte Waregem.
0-20 jaar – “Ik zei het CLB: ik word toch profvoetballer”
“Ik kom hoegenaamd niet uit een sportieve familie, alleen mijn broer en een aangetrouwde nonkel voetbalden, maar ik deed als kind alle sporten graag. En merkte ook snel dat ik bij het sporten op school altijd bij de beteren was. En de snelste van de klas was, al kon ik dat later in mijn voetbalcarrière niet meer zeggen, ik was eerder gematigd tot traag. Maar ik was dus vooral een voetballertje, zonder dat ik ervan droomde later profvoetballer te worden. Ik voetbalde voor mijn plezier, vooral over de middag op het schoolplein. Maar van een trainer bij de jeugd van Erps-Kwerps kreeg ik twee dagen in de week afzonderlijk extra training, dat duidde toch op talent. Ik was ook nooit fanatiek, was dat eerder thuis bij spelletjes en kaarten zo. Dan kon ik niet tegen mijn verlies, kon ik echt ontploffen. Maar op school hoefde ik heus niet de eerste van de klas te zijn of de beste bij het sporten. Mijn schoolresultaten waren ook goed, altijd een acht of een negen. Ik denk: best een beetje slim én de discipline van mama die toekeek en mij wat structuur aanleerde. Maar al bij al was ik een rustige en vrij serieuze jongen.”
Timide jongen
“Ik was ook lang heel timide, dat zou pas toen ik bij de U-16 van de nationale ploeg aanvoerder werd veranderen. Ik trok op mijn twaalfde naar Diegem, een eerste trapje hoger, ik kon er spelen tegen de provinciale jeugd van Anderlecht, Molenbeek… En ik kwam in de Brabantse jeugdselecties. Toen was voetbal al een stuk serieuzer, maar vooral ook leuker, geworden. Maar nog steeds geen gedachten: ik word topvoetballer! Die kwamen pas bij KV Mechelen, waar ik op mijn 13de naartoe was getrokken. Als enige kadet, bij de U-14, werd ik voor een elitegroep geselecteerd die werd samengesteld door Vercauteren. De selectie bevatte ook jongens van 17, 18 jaar… En toen het vroegere PMS (nu CLB, red.) mij voor de laatste graad van het middelbaar vroeg wat ik later wilde worden, zei ik: hoef je mij niet te vragen, ik word voetballer. Dat zag je ook aan mijn dalende schoolresultaten in de richting economie-wiskunde. Niet onlogisch, ik was vaak weg met de nationale ploeg, kwam soms in zes weken nauwelijks op school. Ik werd ook steeds fanatieker, ik wilde voetbal én studies combineren. Omdat ik school belangrijk vond. Ik hoefde geen 10 op 10 maar toch minstens 6 op 10, begrijp je?
En mijn ouders hebben mij nooit gepusht in een of andere richting, mijn stiefvader zei altijd: ‘als je goed bent, komen ze je toch halen’. De druk van een vader die zijn zoon een voetbaltopper wilde zien worden, heb ik nooit gekend. Maar een topsportschool bestond nog niet, ik trainde omzeggens elke avond, moest mijn eerste twee lesuren leren op de bus naar school en lesuur drie en vier dan heimelijk onder de bank. En toch haalde ik nog zonder veel problemen mijn diploma middelbaar. Ik kwam ook al mijn 17de in de eerste ploeg van Mechelen, stilaan werd duidelijk dat mij een mooie profcarrière wachtte. Waarbij ik nooit het gevoel had dat ik daar in mijn jeugdjaren veel heb moeten voor opofferen. Ik was toch niet het type dat graag uitging, nog steeds niet eigenlijk. (lacht) En ik drink nog steeds geen alcohol. Neen, nooit spijt gehad over mijn jeugdjaren.”
20-30 jaar – “Het was niet alléén die knie”
Opmerkelijk: Vandenbroeck was van de U-16 tot de U-21 vaste pion in de nationale jeugdselecties maar kwam bij de Rode Duivels nooit verder dan een paar voorselecties. “Opvallend, behalve Tom Soetaers, haalde níémand van mijn lichting de Rode Duivels. Overigens: naast Nicky en ik zijn ook Wouter Vrancken, Jonas De Roeck, Kevin Van Dessel van 1979, van dezelfde lichting dus. Het was toen al een heel sterke tactische en communicatieve lichting, waardoor we ons als eerste beloftenploeg voor het EK konden plaatsen. Al hadden we misschien wat minder talent, we waren allemaal vrij slimme gasten. Geen toeval dat velen van die lichting trainer werden.” (lees verder onder de foto)
Vandenbroeck bouwde een meer dan degelijke profcarrière uit. Bij KV Mechelen, in Nederland bij Roda JC en De Graafschap, even bij het Griekse Liosia, bij Lierse en Visé en ten slotte bij het Noorse Lov-Ham Fotball. Een knieblessure maakte vroegtijdig een einde aan zijn carrière, hij was pas 31 jaar. Maar geen erg, in zijn hoofd was de verdedigende middenvelder/centrale verdediger eigenlijk al trainer.
“Op tactisch vlak heb ik ontzettend veel geleerd van Franky Vercauteren”
“Ik was bij de nationale ploeg bijna altijd aanvoerder, was bij KV Mechelen al vice-kapitein, werd ook aanvoerder bij Roda JC, in Noorwegen… Zowel op de 6 als centraal achterin is communicatie en leiding heel belangrijk. Ik kan dan ook zeggen dat al heel vroeg in mij het idee sluimerde om na mijn spelerscarrière trainer te worden. En ik stak onderweg van elke trainer bij wie ik speelde wat op. Maar er steekt toch één iemand ver bovenuit. Ik had bij Mechelen al op heel jonge leeftijd Franky Vercauteren als trainer. Dankzij hem stond ik heel snel heel ver. Maar probleem was dat ik na Franky heel veel trainers vergeleek met hem. Vaak heel frustrerend. Op tactisch vlak heb ik ontzettend veel geleerd van Vercauteren. Inzake people management waren anderen wel beter, ik denk nu vooral aan Sef Vergoossen en Georges Leekens, mijn trainers bij Roda JC. Al was de manier waarop Leekens zijn spelers kon prikkelen anders. Maar op het veld tactisch… geen betere dan Vercauteren. Wij hebben trouwens altijd, tot vandaag, contact gehouden. Door problemen met mijn knie liep mijn voetbalcarrière al vroeg ten einde maar eerlijk… het was niet alléén die knie. Ik was omzeggen 15 jaar topvoetballer geweest en had het heus nog wel een paar jaar kunnen uithouden… was ik niet zó gefocused geweest op het trainerschap… Ook omdat ik niet altijd voluit kon trainen, vond ik het interessanter te zien hoe er wordt getraind, hoe een match wordt voorbereid… Dat heeft mij wellicht mentaal een tweetal jaren als voetballer gekost.”
30-44 jaar: “Na acht jaar weer thuis is niet zo evident”
Hij kon niet langer wachten. Wat volgt, is een bijzonder exotisch parcours als T2 en T1 in niet minder dan acht verschillende landen: behalve in België (KV Mechelen, OHL, Lierse Kempenzonen en Zulte Waregem) ook in Griekenland, vijf Afrikaanse landen (Tunesië, Kameroen, Zambia, Tanzania en Marokko) en in Saoedi-Arabië. Een doordacht parcours: na winst met Kameroen in de Afrika Cup als assistent van Hugo Broos was hij in 2018 klaar om T1 te worden.
“Zo lang assistent blijven, was een gerichte keuze, jawel. Ik wilde zoveel mogelijk bijleren. En dan moet ik meteen twee trainers noemen die mij enorm hebben geholpen. Jacky Matthijssen (als T2 bij OHL, red.) en Hugo Broos (als T2 bij Kameroen). Jacky kon heel goed een globaal verhaal maken en daar de hele groep in meetrekken. En Hugo kon heel goed de prioriteiten herkennen. Eens met die speler gaan praten, eens met die twee. Daar was hij heel sterk in. En zoals hij omging met die typische Afrikaanse problemen rond het nationaal elftal… Altijd rustig. Ik was sneller gefrustreerd en lastig dan Hugo. ‘Laat vallen’, zei Hugo dan. Zal ook wel met zijn ervaring te maken hebben, maar voor mij was dat heel leerrijk. Dat ik in Griekenland heb gewerkt, was niet helemaal toevallig, mijn vrouw is Grieks en ik spreek Grieks, toen Jacky er trainer werd, kwam hij snel bij mij terecht. Dat ik assistent werd van Broos bij de nationale ploeg was dan wel weer toevallig. Hugo had Frank en Jacky gecontacteerd en belde mij in februari op: ga je mee naar Kameroen? Ik zei ja, puur uit passie voor het voetbal. En ik wist: als je de Afrika Cup wint, gaan alle deuren in Afrika open.
Dat bleek ook: ik kon meteen hoofdcoach worden van Zambia. Maar dat was niet zo leuk als Kameroen. Om Kameroens internationals te scouten in Europa kon ik gaan kijken naar Manchester City, naar Schalke 04… dat was super. Maar Zambia telde in Europa maar twee internationals. Sakala in… Oostende en Kangwa in Rusland. Ik had gewoon tussen die paar interlands per jaar gewoon te veel vrije tijd en heb daarom getekend voor Simba, topclub in Tanzania. Na twee jaar in Tanzania was mijn keuze voor AS Rabat in Marokko ook heel bewust. Ik kon na de Afrika Cup niet terug naar Europa of het zou naar een derde- of vierdeklasser in België moeten zijn en dat wou ik niet. Hier werd en wordt nog steeds geredeneerd: hij is ‘maar’ assistent geweest in Afrika. Ik besefte dat ik noordelijker moest gaan, naar een Maghrebland om dan eventueel wel in Europa bij een tweedeklasser te kunnen starten. Maar zelfs nadat ik AS Rabat van de voorlaatste naar de derde plaats had gebracht én we de beker hadden gepakt, ging de deur naar Europa nóg niet open. Waarop ik zei: foert, ik kies voor mezelf en ik ga naar Saoedi-Arabië (Abha Club, red.), niet meteen een sportieve keuze. Maar dan was ik echt klaar in het buitenland, ik wilde terug naar België, op welk niveau maakte niet zoveel meer uit.”
“We wonen nog steeds in Vlaams-Brabant maar gemiddeld één keer per week blijf ik in Waregem logeren”
Hij had acht jaar ver van huis gewerkt, ver van zijn vrouw Suzanna en van dochter Alexandra, vandaag 17. Dat woog. Maar het zou pas na zijn terugkeer in België (Lierse Kempenzonen in 1B) nog meer gaan wegen. “Toen ik naar Afrika trok, wisten we allemaal waarom. En ja, ik was veel weg, maar elke vakantie konden vrouw en dochter afkomen. Exotische vakanties die ze anders niet zouden meemaken. Bovendien had ik het geluk dat Suzanna al wat had rondgezworven, in Rusland oorlogen meegemaakt zelfs. Ze had niet meteen dat ‘kerk’-gevoel, we hoefden niet altijd bij elkaar te zijn. Een zware opoffering was het dus niet: zij had haar job hier, Alexandra deed het goed op school. Eenmaal terug in België vroeg en vraagt het voor alle drie wél een hele aanpassing, dat ‘normaal’ gezinsleven. We wonen nog steeds in Vlaams-Brabant maar gemiddeld één keer per week blijf ik in Waregem logeren. Als mijn vrouw en dochter op reis zijn, moet ik nu twee weken op Bella, onze hond letten. Maar de afstand tússen ons bleek toch groter dan wij dachten. Na acht jaar weer thuis zijn, is niet zo evident.”
2024-2025: “Volgende stap is een topclub”
“Ondanks de succesvolle passage bij Lierse Kempenzonen (dat Vandenbroeck van onderin naar een veilige 10de plaats loodste, red.) kon ik de kans om aan de slag te gaan bij het ambitieuze Zulte Waregem niet laten liggen. We pakten de titel, ik ben voor het eerst T1 van een Belgische eersteklasser. Hoe noemen jullie deze reeks, ‘toptrainers’? Mooie naam (lacht). Het eerste deel van mijn ambities is nu ingevuld. Maar elke topsporter verlegt zijn ambities. Mijn parcours liep niet recht van A naar Z. Mijn eerste objectief was trainer worden, eerst T2, zeer bewust, en dan T1. De volgende ambitie was hoofdtrainer worden in Europa. Nog eens de volgende: in de hoogste klasse. En nu steek ik niet weg: op termijn wil ik naar een topclub, hier of in het buitenland. Of eerst nog een tussenstap, maakt niet zoveel uit.” En dan liever Panathinaikos of Club Brugge, willen we weten. “In elk geval niet Panathinaikos, de familie van mijn vrouw is nogal fanatiek AEK Athene.” (lacht)
The post “Ik kon niet wachten om trainer te worden. Dat kostte mij een paar jaar als speler”: Sven Vandenbroeck ontpopt zich van timide jongen tot slimme leider is provided by KW.be.
