Nadat ze hem zagen verongelukken, zorgden de motorvrienden van Jean-Marie Desodt (66) vrijdag voor een ronkend eerbetoon dat niemand onberoerd liet. “Ik sprak hem nog moed in, daarna stopte z’n hart”, zegt Dirk De Moor, voorzitter van z’n motorclub.
Tientallen motards begeleidden hun vriend Jean-Marie Desodt vrijdag na de uitvaartplechtigheid in de Ieperse aula van Uitvaartzorg Leo naar zijn thuisdorp Boezinge. Aan z’n voormalig café ‘t Katspel vormden ze een erehaag en lieten hun motoren brullen.
“Hij zou het zo gewild hebben”, zegt een geëmotioneerde Dirk De Moor (66). Hij is voorzitter van motorclub Speedy waar Jean-Marie zich jarenlang voor engageerde. “Door z’n inzet werd ‘Speedy’ een van z’n bijnamen. We noemden hem ook ‘legend’ of gewoon ‘J-M’.”
Reanimatie
Dirk was erbij, op die noodlottige zondag van 15 juni in Damme. “Ik reed er een beetje achter. Plots zag ik die wagen op het midden van de baan. ‘Het is geen waar hé, ‘t is Jean-Marie!’ Dat was het eerste dat door mijn hoofd ging. Dat abominabel beeld herinner ik me liever nooit meer. Er was net een huisdokter in de buurt die ons adviseerde hem niet te verplaatsen vanuit zijn geknelde positie bij dat achterwiel omwille van mogelijke breuken aan de nek.”
“Ik bleef tegen hem babbelen. ‘Ik heb pijn aan mijn schouders’, zei hij. Toen ik de MUG hoorde aankomen, sprak ik hem nog moed in. Daarna stopte zijn hart: de arts controleerde z’n pols… hij ademde niet meer. Dan moesten we die reanimatie aanzien van liefst 20 minuten. We stonden aan de grond genageld (snikt), we konden niks doen. Een banaal motorongeluk met een tragisch einde.”
Orgaandonatie
De motard blijft het incident “meedragen”. “Ik moest hem vanonder die auto getrokken hebben, maalt het door mijn hoofd, maar we mochten niet. Ik moet het leren plaatsen. Voor mij en zoveel anderen was hij een vriend uit de duizend. Een toffe vint die zich overal voor engageerde: de kermis, Sint-Maarten, de schuttersvereniging… hij pompte mee leven in z’n dorp. We moésten dit eerbetoon doen, in het hart van Boezinge. Zelfs nadat hij hersendood verklaard was, bleef hij mensen helpen door zijn organen te doneren. We maakten zodanig veel mee samen dat we anekdotes kunnen blijven vertellen. Jean-Marie, salut jong, ik zie jou geirn.”
Na het brullend eerbetoon stapten de motards in stilte van het marktplein naar de begraafplaats van Boezinge. Voordat de urne van Jean-Marie naar zijn laatste rustplaats werd gedragen, las Kurt Ameel van Uitvaartzorg Leo een dankwoord voor van zijn familie.
Pépé motto
“Beste vrienden. Wij, de Desodtjes, hadden ons graag nog even tot jullie gericht. Wij kiezen ervoor om niet mee te komen naar het kerkhof omdat deze week heel intens, lang en zwaar om dragen was. Maar we waarderen dat onze pa, ‘pépé motto’, nog een laatste rit kan rijden. Een motard in hart en nieren, een goeie vriend van jullie allen. We zijn erg preus dat we hem in ons leven mochten hebben. Merci vanuit het diepste van ons hart dat jullie uzn beir begeleid hebben, dat jullie er waren tot het einde. Hij zou het zelf niet anders gewild hebben.”
(TP)
The post Jean-Marie (66) krijgt pakkend eerbetoon van motorvrienden die hem zagen verongelukken: “We konden niks doen” is provided by KW.be.
