Julie Van Haverbeke (35) uit Ieper spurtte door het leven: ze was lerares, werkte in de horeca, schoolde zich om tot vastgoedmakelaar, opende een vastgoedkantoor, werd moeder… Tot ze instortte en in een depressie belandde. Haar levenslange passie voor paarden trok haar uit het dal en nu coacht ze lotgenoten met De Inspiratiepraktijk.
Mentale problemen behoren nog steeds tot de taboesfeer, maar Julie Van Haverbeke is heel open over de depressie die haar een vijftal jaar geleden overviel. Het leidde immers tot de oprichting van De Inspiratiepraktijk. “Nadat ik mijn vastgoedkantoor oprichtte, werd ik ook mama van Marie, maar toen ben ik een beetje te enthousiast geweest. Dan heb ik diep gezeten en beslist om niet meer te werken als makelaar. Omdat ik al van mijn 7 jaar ruiter ben, kwam ik terecht bij een paardencoach. Dan ben ik in opleiding gegaan en zo het pad beginnen bewandelen van zelf mensen te ondersteunen. Ik geef psychologische begeleiding op vlak van zelfvertrouwen en assertiviteit, met en zonder paarden.”
Wanneer had je door dat er iets ernstigs mis was?
“De mensen die het langst volhouden, zijn de mensen die het tegenkomen. Je weet dat het niet oké is, maar toch doe je voort. Niet flauw doen… Ik ben altijd een harde werker geweest: van mijn vijftiende werkte ik al in de horeca, soms drie plekken tegelijk… Dan denk je: gewoon even op de tanden bijten, maar op een gegeven moment blokkeerde mijn lichaam. Ik zat aan de computer en wilde een mail typen en ik kon niet. Ik kon bijna niet meer babbelen. En dan volgde de hele rimram: naar de dokter, naar psychiater…”
Hoe werd je beter?
“De grote kentering kwam door het werken met paarden. Zij maken dingen duidelijk die je met woorden niet duidelijk kan maken. Daardoor kan je beweging maken in jezelf, want de oplossing bij depressie zit niet in je hoofd. Er zit al te veel in het hoofd. Dat is het probleem. Je overdenkt alles, wil rationele oplossingen zoeken… Heel vaak gaat het om je lichaam dat in angst zit.”
Je had al iets met paarden?
“Mijn ouders denken al heel hun leven dat mijn paardenpassie opeens voorbij zal zijn, maar op mijn 35ste brandt die nog steeds. Hele brieven heb ik geschreven om een pony te kunnen krijgen. Ik ben een wandelruiter. Je ziet alles, je wordt gewiegd, dat lichaam is heel de tijd in beweging, de reactie van de mensen… Je ziet mensen opleven als ze een paard zien. Ook de connectie met de natuur is veel groter op een paard.”
“Paarden maken dingen duidelijk die je met woorden niet kan overbrengen”
Heb je zelf paarden?
“Mijn eerste paard Fandango kocht ik toen ik 21 was, dus van zodra ik het kon betalen. Hij is nu therapiepaard en met pensioen. Mijn tweede paard was Gigi, een reusachtig paard. Toen ik zwanger was, heb ik negen maanden niet gereden, maar het wel geleerd aan een goeie vriend. Uiteindelijk werd hij zodanig zot van Gigi dat hij hem heeft gekocht. Mijn huidig paard Mistral heb ik nu vijf jaar, een kleine felle merrie. Ik zeg het soms tegen Mistral: jij hebt mijn leven gered!”
Je richtte een vastgoedkantoor én een coachingpraktijk op. Zit er ondernemersbloed in jou?
“Ja, hoewel mijn ouders niet zelfstandig waren. Mijn grootvader wel. Ik zie overal opportuniteiten, wat ook een valkuil is, want dan wil je met alles iets doen. Ik heb dat lang gedaan en heb echt moeten leren focussen. Ik heb ook een podcast. Dat doe ik bij Piet (Candeel, red.), mijn buurman. Ondertussen hebben we een twaalftal afleveringen. Twee zijn interviews: met een rouwconsulent en met Oliver Schelinski, de paardencoach die mij heeft opgeleid. De rest zijn monologen, mijmeringen over van alles en nog wat. Ik geef ook graag workshops. Onlangs gaf ik nog een in d’Yzerpasserelle in Alveringem. Hoe vrij zijn jouw vrije dagen? Mijn doel is ook wel om grotere groepen te kunnen inspireren.”
Dat altijd doordoen, zit ook in de mentaliteit van onze regio zeker?
“Ik heb de moeilijkste regio uitgekozen om dit te doen. Vraag hier: oewist? Dan hoor je: goed, druk. Voortdoen! Er is hier ook al veel gewerkt moeten worden om te geraken waar we zijn. De boeren zijn goed vertegenwoordigd. Noeste werkers, al laat de mentale gezondheid van de boeren heel vaak ook te wensen over. Dat hebben we hier in de regio gemerkt de laatste jaren, jammer genoeg.”
Maar je bent wel een trotse Ieperlinge?
“Volmondig ja. Dit klinkt misschien een beetje pocherig, maar als je met mij over de Grote Markt loopt, dan is het constant: hey Julie hier en hey Julie daar. Ik ken veel mensen in Ieper. Ook mijn vader Luc is een echte volksmens. Ik voel me hier zo thuis. Als ik op reis ga, ben ik altijd blij om terug te zijn.”
Privé: Julie werd geboren op 6 december 1989 in Ieper. Ze is de dochter van Caroline De Vuyst en Luc Van Haverbeke. Samen met Nick Tanghe heeft ze een dochter Marie (5). Het gezin woont in de Hommelhofstraat.
Loopbaan: Ze werkte twee jaar als leerkracht, daarna twee jaar in de horeca, twee jaar een administratieve job en dan schoolde ze zich om tot vastgoedmakelaar. Ze werkte drie jaar voor Dewaele tot ze in 2019 Immo Julie oprichtte. Nu werkt ze deeltijds voor Ouders Steunen in Opvoeden (OSIO), een deelorganisatie van Ons Tehuis en is ze zaakvoerder van de Inspiratiepraktijk. Ze volgt nu ook een de studie Toegepaste Psychologie aan Vives.
Vrije tijd: Paardrijden, lezen, sporten, genieten van de natuur en haar gezin.
The post “Mijn paard Mistral heeft mijn leven gered”: Julie (35) geeft coaching en therapie is provided by KW.be.
