Zestig jaar geleden vond de eerste editie van de rally van Ieper plaats. Die werd toen gewonnen door wijlen Jean-Pierre Vandermeersch. Maar ook zijn echtgenote Yvonne Debleu stond toen aan de start met de auto van haar vader… die van niets wist.
De voorgeschiedenis van de Ieperse rally begon eigenlijk al in 1963, toen enkele vrienden en autosportliefhebbers beslisten om AC Targa Florio op te richten. Het was toen nog een afdeling van de Automobielclub Midden-Vlaanderen uit Roeselare. Een jaar later werd op de Grote Markt een stempelcontrole georganiseerd voor de roemruchte Rally van Monte-Carlo.
Bolletje-pijl
In 1965 organiseerde Targa Florio de eerste editie van de Ypres Rally, meer bepaald op pinkstermaandag 7 juni 1965. Het parcours, via onder andere Westvleteren, Langemark en Geluveld was geheim en werd via het bolletje-pijl systeem gereden. Er was ook een snelheidsrit van 6,5 km in Hollebeke, waar Alain Dex de snelste was met een Lotus Elan, maar wel enkele poortjes miste in een slalom. Zo ging de overwinning naar wijlen Jean-Pierre Vandermeersch, de Ieperse dealer van Austin, met een Cooper S. Zijn echtgenote Yvonne Debleu reed toen ook mee met de Austin Mini 850 van haar vader.
“Zoveel rally’s heb ikzelf echter niet gereden”, reageert Yvonne. “Het begon indertijd met de Rally van Watou, waar ik zelfs voor de toen gerenommeerde broers Rouseré finishte. Later verscheen ik dan aan de start van de 6 Uren van Ieper, met de Mini van mijn pa, die van niets wist. Deze klaagde in de week erna dat de banden van die Austin Mini toch wel vlug versleten. Tot hij enkele dagen later in de krant een foto zag verschijnen van zijn wagen in de Ieperse rally. Hij had zijn bolide herkend aan de nummerplaat. Daar stond ik dan met de mond vol tanden en kon niets anders dan opbiechten.”
Straftijd
“De rally’s van toen kan je in niets meer vergelijken met de hedendaagse wedstrijden. Vroeger was het meer op het systeem van bolletje-pijl gericht, tegen een vooraf bepaalde gemiddelde snelheid. Ietwat in de stijl van de huidige regularity-wedstrijden. Te vroeg of te laat inklokken, betekende automatisch straftijd. Gaandeweg kregen we dan vooraf het parcours, waarbij we ’s nachts opstonden om de nodige nota’s te maken. We deelden dit met andere teams, die ook hun deel van het traject hadden verkend. Dit voornamelijk met de leden van autostal Duindistel, waarbij Jean-Pierre toen aangesloten was.”
“Wat ik wel spijtig vind, is dat de sfeer en de ambiance wat verdwenen zijn. Vroeger was er al animo weken vooraf tijdens de zogenaamde trainingen, waarbij heel wat mensen naar een klassementsproef trokken om de piloten aan het werk te zien. Tijdens de rally kon je echt over de koppen lopen op de Grote Markt, en dit tot tegen de ochtenduren. Nu is er enkel wat volk te bespeuren wanneer de eerste wagens hun opwachting maken. En weken vooraf zorgden de sigarettenmerken er voor dat de hele Westhoek bestickerd werd. Je kon er gewoon niet naast kijken.”
“Ik schakelde al vlug over van het rijden naar de assistentie doen voor Jean-Pierre. Dat was dan samen met de vrouw van de copiloot echt van hot naar her koersen met wat benzine en enkele banden in de auto, en wat proviand voor het team. We reden bijna evenveel kilometers als zijzelf, en dat was vaak tot in de nachtelijke uren. Nu zetten de grotere teams op de assistentiezones bijna een garage op en staan mecaniciens klaar om meteen in te grijpen wanneer nodig.”
“Door het feit dat Jean-Pierre dealer was van Engelse merken als Austin en Triumph, kregen we ook fabriekspiloten over de vloer met hun hele entourage. Ik kan me nog goed herinneren dat ik een ritje mocht meerijden naast gekende namen als Tony Pond en Per Eklund in hun Triumph TR7 V8, wat op zijn zachtst gezegd vrij impressionant was.” (DT)
The post Yvonne Debleu nam stiekem deel aan de eerste rally van Ieper: “Vader herkende zijn wagen in krant” is provided by KW.be.
