Fotografe Emma Ostyn (21) volgt een master fotografie aan KASK in Gent. Als eindproject voor haar bachelor maakte ze een project rond een Oekraïense passiebom die in Menen terechtkwam. Menen, het is haar tweede thuis geworden. Ze is ondertussen ook al een dik jaar huisfotografe bij cc De Steiger. “Voor cultuur moet je in Menen zijn!”, zegt Emma.
Heb je altijd iets gehad met fotografie?
“Zeker! Ik werd verliefd op fotografie rond mijn elfde. Mijn opa had thuis een doka (lichtdichte ruimte die geheel donker gemaakt kan worden zodat je fotografisch kan experimenteren, red.). Dan kreeg ik zijn camera – een analoog toestel – en fotografeerde ik alles wat ik tegenkwam. Die foto’s waren achteraf gezien heel slecht, maar ik denk wel dat het daar begonnen is. Ik kreeg in diezelfde periode voor sinterklaas een kleine digitale camera, waarmee ik van alles foto’s nam, onder andere van mijn tand die uitviel! (lacht) Dat bleef altijd zo’n beetje amateuristisch, maar na het middelbaar ben ik gesprongen. Ik wou altijd al een creatieve studierichting doen en ben begonnen aan KASK met fotografie.”
Een wijze keuze. Has it been ‘one hell of a ride’?
“Ja, jong! Ik begon er als zeventienjarige aan. De opleiding is best intens… Maar kijk, volgend jaar begin ik al aan mijn master en nu ben ik bezig met een leuk project om het einde van mijn bachelortraject te beklinken.”
Over dat project: je hebt gekozen voor een duidelijke link met Menen. Niet je woonplaats, maar ondertussen wel je tweede thuis?
“Dit jaar moesten we vier grote projecten doen op school. Het laatste was een ‘autonoom project’ – je mocht doen wat je wou. Ik stelde al snel voor om Menen te fotograferen. Ik ben dan wel van Moorsele, Menen is mijn tweede thuis geworden. Ik heb lang in scouts JFK Menen gezeten en mijn lief is ook van Menen. Voor cultuur moet je in de streek ook gewoon hier zijn. Soit, voor mijn eindproject ben ik eigenlijk heel toevallig op een vrouw gestoten in de Kringloopwinkel hier. Het is een Oekraïense vrouw. Ze staat zó positief in het leven! Ondanks alles, kiest ze telkens opnieuw voor de zonnige kant van het leven. Meer mensen zouden zoals haar moeten zijn. Ze kleedt zich ook superkleurrijk, is spiritueel en schrijft bijvoorbeeld elke dag wat motivatie voor zichzelf. Kortom, ze is een interessante figuur. Ze had me veel over haar dromen en ambities verteld bij onze kennismaking. Nu leert ze Nederlands, maar ze zou ook graag nog gitaar leren spelen. Bovendien danst ze heel graag. Er zijn al veel leuke momenten geweest waarop ik haar kon fotograferen. Ik hoop dat ik daarin geslaagd ben.”
“Ik wil met paard en kar door de Benelux trekken en foto’s nemen”
Nog een link met Menen: je bent huisfotografe van De Steiger.
“Inderdaad. In mijn eerste jaren aan KASK kreeg ik via mond-tot-mondreclame weleens een opdracht en zo kwam De Steiger op een gegeven moment bij mij aankloppen. Zo zijn er telkens meer evenementen bijgekomen. Ik doe het enorm graag. Het is een mega privilege om met je passie je centen te kunnen verdienen. Elke keer ik op een feestje of evenement ben om foto’s te maken, ben ik weer dankbaar. Ik kom op zulke leuke plekken, zie heel interessante mensen en kom op fantastische evenementen. Als je dan een mooi beeld maakt – en ziet dat het een plaatje wordt – krijg je echt energie. Dan kom ik thuis, steek ik het SD-kaartje in de computer en begin door de foto’s van die dag te gaan. Het mooiste moment is wanneer je de foto’s overhandigt aan de mensen. Die zijn vaak heel blij en koesteren dat.”
Wat zijn voorlopig de hoogtepunten? Aan het gebouw van De Steiger hangt jouw foto sinds april vorig jaar heel groot uit.
“Dat blijft echt insane! Ik ging in maart foto’s nemen van de voorstelling Fratssen van Ballet Dommage & BRONKS in wijkcentrum De Koekuit. Het was de allereerste keer dat ik foto’s nam voor De Steiger. Dat was een heel leuke theatervoorstelling en ik was ook echt content met mijn foto’s. Ik doe altijd mijn best, maar deze keer waren de omstandigheden ook extra goed: de setting was top, ik kon vrij rondlopen en het licht zat juist. De Steiger vroeg me later of ik het ‘erg zou vinden’ als ze mijn foto 11 bij 4 meter zouden printen en uithangen aan het gebouw, waar iedereen elke dag passeert. Natuurlijk zei ik ja! Het went na een jaar eigenlijk nog totaal niet dat mijn foto hier zo groot uithangt. De allereerste keer dat ik het zag, ben ik beginnen te wenen. Dus, ja, dat is zeker mijn hoogtepunt tot nu toe.”
Wat mag je master in de fotografie je ten slotte nog brengen?
“Wel, tijdens je master heb je meer tijd voor je opdrachten en ik wil daar wel gebruik van maken. Ik heb een zot idee: ik wil met paard en kar door de Benelux trekken en foto’s nemen. Toen ik klein was, ging ik met mijn vader al eens op een dergelijk avontuur en ik heb dat altijd opnieuw willen doen. De wereld raast aan ons voorbij. Ik ben 21, maar alles komt zo snel op je af. Ik wil even iets trager doen, weggaan van alles en mensen ontmoeten. Ik wil ook de gastvrijheid testen van de mensen.”
The post Fotografe Emma Ostyn maakte voor haar bachelor een eindproject rond een Oekraïense passiebom: “Het went niet dat mijn foto hier zo groot hangt” is provided by KW.be.
