Jelle Wallays is volop bezig met zijn fietsavontuur door Europa. Jelle wil voor Kom op tegen Kanker in 100 dagen maar liefst 15.000 km fietsen door 23 landen. Hij heeft ondertussen het verste punt op zijn tocht bereikt en is nu aan het terugkeren richting België.
Jelle Wallays begon op 2 april aan zijn avontuur aan het Stationsplein in Roeselare. Het was de dag van Dwars door Vlaanderen, de koers die hij in 2015 won en die ook nu startte op het Stationsplein in Roeselare. Jelle reed al door België, Frankrijk, Spanje, Portugal, Italië, Andorra, Slovenië, Kroatië, Bosnië-Herzegovina, Montenegro, Albanië en Griekenland. We contacteren Jelle net op het ogenblik dat hij met zijn echtgenote Vé op weg is naar een restaurantje in een Grieks haventje. Ook de cameraman van Moon-shot gaat mee uit eten. “Natuurlijk wel”, lacht Vé, “We gaan die man toch niet achterlaten in de camper. Welke manieren zouden dat zijn!” Vé is enkele dagen haar man achterna gereisd en is van plan dat nog te doen. Nu volgen voor Jelle nog ritten door Noord-Macedonië, Bulgarije, Servië, Hongarije, Slovakije, Oostenrijk, Tsjechië, Polen, Duitsland, Denemarken, Nederland om dan terug in België aan te komen. Het is de bedoeling dat Jelle op 10 juli op de honderdste dag in Brugge aankomt. Op dag 101 kan iedereen die dat wil en kan, meefietsen van Brugge naar Roeselare.
Geen rustdagen
“Ik ben dan wel stilaan aan het terugkeren, maar ik voel wel dat het steeds lastiger wordt”, vertelt Jelle vanuit Griekenland. “Ik heb nu bijna 10.000 km gefietst en ik voel dat mijn lichaam opraakt. Ik heb soms echt lastige dagen waarbij ik zelfs nu en dan dreig in slaap te vallen op de fiets. Nochtans had ik vooraf niet zo veel schrik van de fysieke uitdaging omdat ik een goede conditie had, nog van vroeger als beroepsrenner en omdat ik ook triatlons heb gedaan in het laatste jaar. En dat klopt ook wel, maar ik had niet verwacht dat de fysieke inspanning van iedere dag mentaal zo zou doorwegen. Collega-renners hebben grote ogen getrokken dat ik geen rustdagen heb ingecalculeerd onderweg. Het is inderdaad 100 dagen aan een stuk presteren en dat blijkt toch zwaar te zijn. Maar hoe lastig het ook is en hoe zeer ik ook soms afzie, ik zal niet opgeven, ik geraak er. Ik steek niet weg dat ik vanaf dag 50 ben beginnen aftellen.”
“Onvoorziene zaken zijn er natuurlijk ook altijd bij. Ik had bijvoorbeeld de hele route uitgetekend via de pc, maar ik had op een bepaald ogenblik 100 km gemist. Het is leuk om op een kaart met je handen 100 km in en uit te zoomen maar als je die 100 km extra moet fietsen, is dat niet zo plezierig (lacht). Gelukkig werd dat snel rechtgezet of beter, rechtgefietst.”
Mooie momenten
“Ik vind het fijn als er mensen onderweg meefietsen. Vé heeft nu een heel eind meegefietst, maar ook mijn sponsor Koen heeft al meegefietst en zelfs onbekende mensen zoals die man die enkele dagen geleden 60 km heeft meegefietst. Dat breekt een beetje de eenzaamheid, want geloof me, je hebt heel veel tijd om na te denken wanneer je moederziel alleen de kilometers afmaalt.”
“Je hebt dus niet alleen de zwaarte van het parcours, maar ook de eenzaamheid en dat maakt het soms heftig. Ik heb al geweend op de fiets, ja, maar dat hoort er bij, denk ik. Het lastigste waren onder meer de vijftien dagen voortdurende regen en wind in Frankrijk, Spanje en Portugal. Ik heb zelfs eens twee uur moeten opwarmen in een bar onderweg, ik was volledig onderkoeld.”
“Ik heb een keer overwogen om te stoppen, ja. Alles sloeg op dat moment tegen: het was een lastige rit, slecht weer, veel regen, het zat niet goed in mijn hoofd op dat ogenblik en er was de wetenschap dat er nog veel werk wachtte wanneer ik mijn stopplaats zou bereiken: de fiets wassen en in orde zetten voor de volgende dag, zelf de extra was en plas doen na een regen- en modderdag, daarna eten maken of een restaurantje zoeken, de afwas doen,… Gelukkig kon ik me snel herpakken en doorbijten.”
“Ik merk welke impact dit avontuur heeft op Jelle”
“Ik ben ook eens gevallen, dat was in Montenegro. Ik heb maar één dag door Montenegro gefietst en precies daar lag ik tegen dek (lacht). En het was mijn schuld, ja. Ik was een beetje emotioneel vertrokken: tante heeft een kalender gemaakt voor mij en ik had net een foto bekeken van nonkel Luc en ik en ik was daar nog te veel mee bezig. Ik had een draagzak aan mijn fiets niet goed vastgemaakt en bergaf is die in mijn wiel beland. Baf, ik maakte kennis met het Montenegrijnse wegdek. Veel blutsen en schaafwonden, maar gelukkig niets gebroken. Maar dat was een serieuze wake up call: zelfs als ik niet meer 100 procent fris zit, moet ik goed nadenken en alles dubbel controleren vooraleer ik vertrek.”
“Anderzijds zijn er ook veel mooie momenten geweest. Dan denk ik aan de prachtige route langs de Kroatische kust of aan mijn ontmoeting met een Belg in een supermarkt in Albanië. Die man vertelde me onmiddellijk dat hij mij had gezien op televisie en hij wenste mij veel succes. Dergelijke zaken doen deugd. En ik hoop natuurlijk dat er nog veel mensen geld storten voor KOTK tijdens de rest van mijn rit.”
“Het is nu de vierde keer dat ik Jelle bezoek onderweg”, besluit echtgenote Vé. “Tijdens het bellen en tijdens mijn bezoekjes heb ik gemerkt wat voor een grote impact dit avontuur heeft op Jelle. Kleine, onbelangrijke zaken spelen niet meer mee. Hij moet iedere dag tot het uiterste gaan en probeert te focussen op die zaken die voor hem belangrijk zijn in zijn leven. Jelle zal de finish halen maar hij zal blij zijn als het voorbij is.”
Volg het avontuur op: www.jellewallays.be.
The post Jelle Wallays heeft verste punt in zijn fietsavontuur van 15.000 km voor Kom op tegen Kanker bereikt: “Eenzaamheid maakt het heftig, maar stoppen doe ik niet” is provided by KW.be.
