Het staat nooit stil in het hoofd van Frederik Turpyn. De Roeselaarse horeca- en kunstondernemer is voortdurend bezig om creatieve geesten te ondersteunen en een platform te geven. De uitbater van Barlaban zal tijd te kort komen in zijn leven. Zo veel is zeker.
Jij bent een geboren en getogen Roeselarenaar?
Frederik Turpyn: “Eigenlijk een Rumbekenaar want mijn mama hield het café het Torentje open toen ik werd geboren. Vroeger hield ze ’t Winkeltje open, een kruidenierswinkel voor de dekenij van Roeselare. Zij was ook een van de eerste in Vlaanderen die startte met een zelfstandige kinderopvang. Ze deed dat boven haar winkel.”
Die kinderopvang heeft ook jouw studiekeuze bepaald?
“Inderdaad, want ik heb ook kinderopvang gestudeerd en dat was toen geen evidente keuze. In het Sint-Lutgartinstituut in ’t Hof van ’t Henneken waren we maar met twee jongens.”
Daar heb je ook je eerste bedrijf opgericht?
“We moesten met onze klas alle ramen lappen voor het schoolfeest. Dat moest tijdens de lessen gebeuren, maar dat zag ik eigenlijk niet zitten. Daarom vroeg ik aan leerkrachten en directie om gewoon les te krijgen tijdens de schooluren en we zouden dan, met een eigen en pas opgericht bedrijfje, de ramen lappen op zaterdag. Tegen een voordelig prijsje weliswaar (lacht).”
Na je schoolcarrière moest er gewerkt worden?
“Ik ben gestart bij Krëfel en daarna werd ik vertegenwoordiger bij Phaz Breemersch waar ik rolluiken en zonwering verkocht. Ook nu is dat nog mijn hoofdjob en ik word bijgestaan door mijn zoon die de installaties doet. Ik verkoop en mijn zoon installeert, toch een mooie combinatie?”
“Daarnaast ben ik in 2001 ook gestart met een zelfstandige kinderopvang in de Hoogstraat. We waren zeven dagen op zeven open en de kindjes konden ook blijven overnachten. Ik wilde een 100 % dienstverlening geven.”
De dood van je pa veranderde veel?
“Zijn dood legde de basis van mijn durffactor. Ik maakte een klik en begon meer te investeren in zelfstandige projecten. Het ene project was al meer geslaagd dan het andere, maar ik gaf nooit op. Van 2006 tot 2012 had ik in Eernegem een cultuurdomein in de Herdershoeve, maar daar ben ik zwaar tegen de lamp gelopen. Dat werd geen succes.”
Maar je gaf niet op?
“Ik bleef ondernemen in de sector die ik zeer graag zie: ik wil creatieve mensen ondersteunen en een platform geven waar ze zich kunnen ontplooien en groeien. Met de vzw Amate Galli waarvan ik voorzitter ben, leren we mensen muziekinstrumenten bespelen op hun tempo en ritme. We hebben momenteel een honderdtal cursisten die negen instrumenten kunnen leren. Dat gaat van een man die op zijn 83ste piano wil leren tot kinderen die geen tijd hebben om twee keer per week enkele uren naar de muziekschool te gaan.”
Je bent ook nauw betrokken bij een tweede culturele vzw?
“Samen met Sander Vandeburie hebben we vzw AzoKantWok opgericht. Sander is voorzitter van die vzw. We huren de vroegere bibliotheek De Vriendschap en stellen die open voor sociaal-artistieke en sociaal-culturele projecten zoals tentoonstellingen of theatervoorstellingen. Zes keer per jaar willen we zelf iets organiseren zoals een metalfest of een folkbal. Daarbij houden we telkens rekening met de buurt.”
Ook van een zomerbar met opnieuw een culturele inslag, was je niet vies?
“In 2023 hield ik de Kaaibar open aan de kop van de vaart. Het zou een hangmattendorp worden met graffitikunst die op het einde van de zomer zou geveild worden. Maar we hadden de weergoden allerminst mee: we werden 36 van de 40 dagen uitgeregend en we kunnen moeilijk zeggen dat dit een financiële meevaller was.”
Je focust met Barlaban en AzoKantWok 100 % op Krottegem?
“Krottegem is fantastisch: het is een multiculturele buurt die verbindend werkt. Ik zie me hier niet snel vertrekken. Integendeel, in april 2026 neem ik nog een nieuw pand in gebruik op Krottegem. Ik heb een grote loods gekocht en daar komt Bar-st. Dat wordt een culturele en artistieke hub waar er optredens, workshops en de Maker’s Fair komt. In die loods zullen we vooral de kaart van punk, metal, rock, comedy en burlesque trekken terwijl er in Barlaban folk, jazz en kleinkunst aan bod komen.”
Waar zien we Frederik Turpyn binnen 15 jaar?
“Dan ben ik misschien met pensioen en zal ik waarschijnlijk niet meer voltijds in België wonen. Hopelijk baat ik dan ook een B&B uit in Frankrijk langs de ‘camino’.”
The post Frederik Turpyn (48) steunt creatieve en artistieke mensen: “Ik durf meer sinds de dood van mijn pa” is provided by KW.be.
