Zahra Saha belandde bijna vier jaar geleden in Ieper nadat ze samen met haar mama, die werkte voor Moeders voor Vrede, moest vluchten voor de taliban. Ondanks de taalachterstand volgt ze nu alle vakken in het zesde leerjaar van de Sint-Michielsschool. Haar drijfveer: net als haar mama dokter worden en tonen dat meisjes wel het recht moeten krijgen om naar school te gaan.
Op 15 augustus 2021 grepen de taliban de macht in de Afghaanse hoofdstad Kaboel. Negen dagen later arriveerden vijf opgejaagde Afghaanse medewerkers van Moeders voor Vrede dankzij Jennie Vanlerberghe in The Menin Gate Hotel in Ieper, dat door de coronacrisis leeg stond. Onder hen dokter Shanaz Saha, die haar achtjarig dochtertje Zahra kon meesmokkelen. Bijna vier jaar later zit Zahra in het zesde leerjaar van de vrije basisschool Sint-Michiels in het hartje van Ieper, waar ze indruk maakt op directeur Anne-Sophie Artois.
“Zahra startte in het vierde leerjaar met een apart traject in onze school, nu zijn we twee jaar later en volgt zij op alle vlakken mee met de gewone klas”, zegt Anne-Sophie Artois, die Zahra voordroeg als Kinderkrak. “Naar intelligentie, studeercapaciteiten, inzet, hobby’s, vriendschappen… is het een meid die altijd zichzelf overtreft, want het is niet altijd evident voor haar. Ze heeft alleen maar haar mama, maar ze zet toch iedere keer door, want ze weet dat haar mama die keuze heeft gemaakt om haar een betere toekomst te geven. Die kans wil ze echt wel met beide handen grijpen.”
Alles was nieuw
Nochtans zegt Zahra, die op 18 april haar twaalfde verjaardag vierde, dat haar leven in Afghanistan goed was. “Een beetje zoals hier. Ik ging naar school en mijn mama ging naar haar werk, maar alles veranderde toen de taliban kwamen. Nu mogen meisjes niet meer naar school”, vertelt ze. “Ik kende niks van België. Alles was nieuw: de mensen, de taal, de cultuur, het eten, het landschap… In het begin was het dan ook heel moeilijk, ook de school. Ik was helemaal alleen, had geen vriendinnen, kon niemand verstaan…”
Toekomst
Ondertussen is het tij helemaal gekeerd. “Nu heb ik veel vriendinnen en vind ik school heel leuk, zowel de lessen als de speeltijd. De vakken die ik het liefst doe, zijn wiskunde en wereldoriëntatie. Ik heb echt een lieve leerkracht en directeur. Ze helpen me veel. Ik vind het ook belangrijk om goed mijn best te doen op school. Mijn mama heeft zo hard gewerkt en veel opgeofferd om me hier een toekomst te geven. Mijn droom is om net zoals mama dokter te worden en daarvoor moet je gewoon de beste zijn.”
“Ik heb nu echt het gevoel dat ik er helemaal bij hoor op school”
In het vijfde leerjaar zat Zahra ook in de leerlingenraad. “Toen de andere leerlingen me in de leerlingenraad stemden, was ik heel blij. Je moest een tekening maken of iets schrijven over de school, en de leerlingen van je klas konden dan stemmen op de tekening of tekst die ze het leukst vonden. Ik had toen echt het gevoel dat ik er helemaal bij hoorde, dat ik me echt thuis voelde.”
Goede resultaten
Ook mama Shanaz zag dat haar dochter helemaal openbloeide in de Sint-Michielsschool. “In het begin was Zahra altijd alleen, maar het duurde niet lang of ze was altijd omringd door vriendinnen. Ook haar schoolresultaten zijn goed. Ik ben dan ook heel trots dat ze ondanks het moeilijke begin haar weg gevonden heeft op school. Voor mij geeft dat ook een goed gevoel. Als ze blijft voortwerken, kan ze al haar dromen verwezenlijken.”
Toch blijft het gemis knagen. Zahra moest dan ook alles en iedereen achterlaten in Afghanistan. “Ik mis Afghanistan zeker. En dan vooral mijn familie, zoals mijn broer, mijn opa, mijn tante… Mijn broer Soleyman is 22 en woont in Iran. Het is ook wel tof om hier alleen te zijn met mijn mama, maar met mijn broer erbij zou het nog veel toffer zijn”, vertelt Zahra, die met haar mama in de Menenstraat tussen de Grote Markt en de Menenpoort woont. “Ieper is echt een mooie stad. Het zijn ook allemaal echt vriendelijke mensen. Ook de natuur is mooi. Ik ga soms wandelen met mijn mama. Dan kan ik echt genieten van de groene omgeving rond Ieper.”
In de beste traditie van de vriendenboeken vroegen we onze Kinderkrak enkele vraagjes in te vullen:
Later word ik …
dokter. Het lijkt me heel leuk om anderen te kunnen helpen.
Je mag me altijd wakker maken voor …
lekker eten. Vooral Afghaans, zoals mantu.
Ik hou niet van …
ruzie en alleen zijn.
Dit doe ik het liefst in mijn vrije tijd:
Schilderen. In onze woonkamer hangen al enkele schilderijen van mij.
Dit is mijn grootste wens: Nog eens terugkeren naar Afghanistan. Mijn wens is vooral dat meisjes daar weer naar school mogen gaan.
Lees hier alle verhalen van de Kinderkrak.
The post Zahra Saha (12) is de Kinderkrak van Ieper: “Ik wil dokter worden, net als mijn mama” is provided by KW.be.
