Colin Vansevenant uit Westende is amper 13 jaar, maar hij staat al met vaste tred op het voetbalveld als scheidsrechter. Terwijl zijn leeftijdsgenoten zelf nog dromen van een doelpunt in de slotminuut, blaast Colin onverbiddelijk op zijn fluitje wanneer de regels worden overschreden – ook al zijn de spelers ouder dan hij. “Sommigen kijken verbaasd als ik hen een gele kaart geef. Dan zie je ze denken: ‘Moet ik van hem een sanctie aanvaarden?’ Maar ja, dat moet dus. De regels zijn voor iedereen gelijk.”
Colin is tweedejaars leerling aan het Sint-Godelievecollege in Gistel en woont met zijn ouders Christophe Vansevenant en Nancy Hosten en oudere zus Chloë (17) in de Henri Jasparlaan in Westende. Wie hem aan het werk ziet, merkt meteen dat hij de ernst en discipline van een volwassen scheidsrechter koppelt aan de bezieling van een jonge voetballiefhebber. “Ik probeer me altijd rustig te houden, ook al is het druk. Als ik op het veld sta, wil ik vooral duidelijkheid en eerlijkheid bieden. Want dat verwachten spelers ook van een goede scheidsrechter.”
Verantwoordelijkheid
“Toen ik hoorde dat ik was verkozen tot Kinderkrak, was ik superblij”, vertelt Colin. “Eindelijk krijg ik de kans om mensen te tonen hoe het is om een jonge scheidsrechter te zijn. Veel mensen beseffen echt niet hoeveel verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt. Iedereen kijkt naar jou. En als je fluit, heeft altijd wel iemand een andere mening. Maar ik probeer altijd eerlijk te zijn, dat is het belangrijkste.”
Colin is ondertussen al drie jaar actief als jeugdscheidsrechter. Officieel mag hij pas vanaf zijn 15de een echte Ref in one day-opleiding volgen bij de voetbalbond, maar dat houdt hem niet tegen. “Als ik bij mijn club FC Beaufort Middelkerke – campus Westende – ben, en er is geen scheidsrechter aangesteld, vraag ik of ik mag fluiten. Zolang beide ploegen akkoord gaan, mag het. Ik heb dat al regelmatig gedaan. Zo verzamel ik ervaring, en tegen dat ik officieel mag fluiten, ben ik er helemaal klaar voor. En eerlijk: je leert elke keer iets bij, zelfs van een klein duel.”
Thuis tussen de lijnen
Zijn mooiste herinnering tot nu toe? “Zonder twijfel mijn eerste officiële aanduiding op Club Brugge KV. Dat was zo’n moment waarop ik dacht: dit is het. Alles voelde anders. Serieuzer. Het niveau was hoger. Ik stond daar met klamme handen, maar zodra ik het veld opstapte, wist ik dat ik thuishoorde tussen de lijnen.”
Colin is zich goed bewust van zijn leeftijd. “Sommige volwassenen denken dat ik veel ouder ben. Als ze dan op een strenge toon beginnen te roepen omdat ze het niet eens zijn met een beslissing, dan wil ik soms gewoon zeggen: ‘Rustig, ik ben 13, geen 30.’ Maar ik blijf beleefd en probeer het professioneel op te lossen. Ik kan ook fouten maken, ik ben ook maar een mens. Maar ik wil leren, altijd. Daarom kijk ik ook veel naar hoe andere scheidsrechters het doen op tv of in echte matchen.”
Stevig karakter
Colin leeft voor zijn droom: professioneel scheidsrechter worden in de Jupiler Pro League. “Mensen vragen mij soms of ik niet liever zelf voetbal. Maar dit is wat ik het liefste doe. Je mag me altijd wakker maken met de vraag: ‘Colin, kan je op die datum een wedstrijd fluiten?’ Dan spring ik meteen uit mijn bed. Fluiten is voor mij geen last, het is een passie. Elke wedstrijd is anders, elke situatie vraagt een beslissing. Dat houdt mij scherp.”
In zijn vrije tijd is hij ook gewoon een tiener. “Ik ben vaak op de club, ook als toeschouwer. Maar ik ben ook bezig met mijn studies, en thuis probeer ik af en toe te ontspannen. Mijn ouders en zus steunen mij enorm, ook al vinden ze het soms spannend wat ik allemaal op mijn jonge leeftijd al onderneem. Ze zeggen vaak dat ik al veel meer verantwoordelijkheid neem dan mijn leeftijdsgenoten.”
Colin houdt niet van mensen die hem op een neerbuigende manier aanspreken. “Ik ben misschien nog een kind, maar ik weet wat ik doe. En ik neem mijn rol serieus. Respect is iets wederzijds. Als mensen mij behandelen alsof ik niets weet, dan komt dat hard aan. Maar gelukkig zijn er ook veel mensen die me steunen, ook oudere scheidsrechters en trainers. Zij geven mij vertrouwen.”
In de beste traditie van de vriendenboeken vroegen we onze Kinderkrak enkele vraagjes in te vullen:
Later word ik …
professioneel voetbalscheidsrechter.
Je mag me altijd wakker maken voor …
de vraag: “Colin, kan je deze wedstrijd fluiten?”
Ik hou niet van …
mensen die denken dat ik ouder ben en mij als volwassene aanspreken. Ik ben nog maar een kind.
Dit doe ik het liefst in mijn vrije tijd:
Naar FC Beaufort gaan, aanwezig zijn bij wedstrijden, soms zelf fluiten als dat kan, en ervaring opdoen.
Dit is mijn grootste wens: Fluiten in de Jupiler Pro League.
Lees hier alle verhalen van de Kinderkrak.
The post Colin Vansevenant (13) is de Kinderkrak van Middelkerke: “Fluiten op Club Brugge, dat vergeet ik nooit meer” is provided by KW.be.
