Na een spannende apotheose tegen Haasrode Leuven pakte Knack Volley zijn 16de landstitel. De kers op de taart, nadat het team dit seizoen al de beker, Bene Cup en BeNe Conference won. En vooral ook een afscheid in stijl voor Matthijs Verhanneman, die bij 11 van de 16 titels op het veld stond. De kapitein speelde zijn allerlaatste match en wordt straks hoofdcoach van Knack Volley.
Proficiat, Matthijs! Al wat bekomen van de festiviteiten?
“Zeker wel. Met de jaren worden de vieringen misschien iets minder intens, maar het deed wel deugd. Echt emotioneel was mijn afscheid evenwel niet, vooral omdat de slotmatch in Leuven plaatsvond. In ‘mijn’ Schiervelde zou dat wel wat anders geweest zijn. Voorts was mijn blessure aan de buikspieren een beetje een domper. Ik ben in mijn carrière grotendeels gespaard gebleven van blessures en mag dus zeker niet klagen, maar de laatste weken was ik helaas nooit honderd procent. Al bekijk ik het liever positief. Door mijn blessure kreeg Erik Siksna voluit zijn kans in de play-offs en hij deed het fantastisch. Een extra troef dus voor de coach van volgend seizoen.” (lacht)
Bij een afscheid als speler hoort ook een terugblik op de absolute hoogtepunten.
“Dan kies ik eentje uit het recente verleden en eentje uit mijn beginjaren. Mijn eerste echte hoogtepunt was de allereerste titel die ik beleefde als speler op het veld. Je eerste is en blijft altijd de speciaalste. Destijds was het ook niet evident om als jonge Belgische speler door te breken bij Knack. Pas nadien is de club steeds meer de Belgische kaart beginnen te trekken. Ik ben dus blij dat ik mee aan de basis lag van die trend. Dat zorgde er namelijk voor dat wij constanter waren dan sommige concurrenten – onze Belgische as bleef jarenlang intact – en dat heeft ons toch aardig wat successen opgebracht.”
“Het recente hoogtepunt is de Europese finale, die we twee jaar terug in eigen huis speelden tegen Modena. Schiervelde vol, de expohallen vol. Ook al haalden we het uiteindelijk niet, het werd toch een onvergetelijke dag. Toen slaagden we er ook nog eens in om het Belgisch volleybal écht onder de aandacht te brengen. Dat hebben we echt wel nodig om meer jongens aan het volleyballen te krijgen. Bij Knack merkten we het jaar nadien alvast een stijging in het aantal inschrijvingen. Daarvoor doe je het.”
Als speler zette je een straf parcours neer, maar het blijft pittig om in de voetsporen van succescoach Steven Vanmedegael te stappen.
“Eerlijk is eerlijk: nóg beter doen, dat is quasi onmogelijk. Er is natuurlijk druk om resultaten te halen, maar ik zou het niet anders willen. Ik ben dan ook heel trots dat ik meteen deze kans krijg bij ‘mijn’ club. Het is iets vroeger dan verwacht – ik dacht nog een jaar te spelen – maar deze kans kon ik niet laten liggen.”
“Nóg beter doen dan Vanmedegael, dat is quasi onmogelijk”
“We willen ook in de toekomst jonge talenten in twee à drie jaar klaarstomen voor de absolute topcompetities, zoals Polen of Italië. Budgettair is er een groot gat met de absolute top in Europa. Alleen door de allergrootste talenten aan ons te binden, kunnen we hen blijven bedreigen. Daarnaast zijn er natuurlijk ook de ervaren pionnen. Stijn D’Hulst en Pieter Coolman zijn bijvoorbeeld al jaren ploegmaats én vooral goede vrienden. De verhouding speler-coach wordt voor iedereen een beetje zoeken, maar eigenlijk beschouw ik het vooral als een cadeau om met zulke jongens te mogen werken. De winnaarsmentaliteit die zij hebben, dat heeft elke ploeg nodig.”
Niet alleen op het veld tref je vrienden. In de bestuurskamer zit Stijn Dejonckheere, bij jullie uitdager voor de titel is Hendrik Tuerlinckx coach. Spreken we binnen twintig jaar over de Grey Boys in plaats van de Golden Boys?
“Grijs zullen we zeker zijn tegen dan! Voor het volleybal is het alleen maar een goede zaak dat sterke spelers, die veel gewonnen hebben, zich engageren voor de sport. Hendrik maakte het ons knap lastig dit seizoen, maar tegelijk geeft het me ook vertrouwen dat zijn debuutjaar als coach zo goed verliep.”
“En met Stijn is er inderdaad ook een goede vriend aan de slag gegaan als co-CEO. Maar wees gerust: contractonderhandelingen met zijn vrienden, daar houdt Stijn zich bewust buiten. De rest van de sportieve cel neemt die taak op zich. Natuurlijk heeft hij op andere manieren wel een grote impact op de club en ver daarbuiten. Zo zit Stijn ook in het bestuur van Volley Vlaanderen, samen met enkele andere ex-spelers. Een stevige uitdaging, dus juich ik zeker toe dat zij hun schouders hieronder zetten.”
We hebben het nu enkel over jou gehad, maar eigenlijk ademt jouw hele gezin volleybal.
“Klopt helemaal. We zeggen het soms lachend dat de sporthal niet onze tweede, maar onze eerste thuis is. Mijn partner Yana (De Leeuw, red.) heeft met Darta Bevo Roeselare een superjaar gehad. Na de overname van Hermes Oostende is het pas hun tweede seizoen in Liga A en nu al werden ze tweede. Heel straf! Samen coachen wij nog eens twee jeugdploegen van Knack én ook onze drie kinderen (Vince en de tweeling Quinn en Jayda, red.) volleyballen allemaal. Ik denk dat zij op hun jonge leeftijd al 90 procent van de Belgische sporthallen hebben gezien.”
Maar nu even geen volleybal dus. Genieten, hoe ziet dat eruit ten huize Verhanneman?
“Tijdens het seizoen zit onze agenda zó vol dat we heel wat in te halen hebben. Zo zitten de volgende weekends helemaal vol met afspraken met vrienden en familie. En terwijl ben ik ook al volop bezig met volgend seizoen. Ik merk nu al een groot verschil met vroeger en zal daarin wellicht wat moeten groeien. Als speler laat je het volleybal als het ware in de sporthal achter. Nu ben ik contacten aan het leggen met spelers en volop plannen aan het maken. Je neemt het veel meer mee naar huis. Het doel is dan ook om er volgend seizoen weer helemaal te staan.”
The post “Trots dat ik meteen deze kans krijg bij ‘mijn’ club”: Matthijs Verhanneman, van kapitein tot hoofdcoach bij Knack Volley is provided by KW.be.
