Na bijna een halve eeuw sluit Marleen Vanthournout (65) eind dit jaar de deuren van ’t Wolhuisje. Wat begon als een klein winkeltje voor wol groeide uit tot een begrip in Lichtervelde en omstreken. Met veel dankbaarheid kijkt Marleen terug op 49 jaar vakmanschap, klantencontact en warme verhalen.
Marleen Vanthournout begon op 16-jarige leeftijd haar winkel, oorspronkelijk enkel gericht op wol, vandaar ook de naam. “Mijn grootmoeder kon goed breien en die microbe heb ik van haar overgenomen”, vertelt ze. “Ik was jong, nog maar net 16, en sommigen vonden mij te onervaren. Maar ik had er een goed gevoel bij en ik ben er gewoon aan begonnen.”
In augustus bestaat ’t Wolhuisje 49 jaar. Bij de start was het aanbod puur wol, maar al snel groeide het assortiment: naaigarens, knopen, ritsen, sjaals, sokken en handwerkspullen volgden. “Op een bepaald moment ben ik ook les beginnen geven. Mensen kwamen uitleg vragen over breien of naaien. Dat persoonlijk contact, die uitleg kunnen geven, dat was voor mij echt belangrijk.”
Door de jaren heen zag Marleen trends komen en gaan. “Er zijn altijd ups en downs geweest. Als de vraag naar breiwol wat inzakte, kwamen de handwerken op en omgekeerd. Naaien is tegenwoordig dan weer helemaal in, bij jong en oud. Soms moest ik de focus aanpassen, maar het bleef altijd rond creativiteit en vakmanschap draaien. Nu is zowat alles terug in de mode: breien, naaien, borduren…”
Jonge mensen
Ook het klantenbestand veranderde. “Toch heb ik veel klanten die al tientallen jaren terugkomen. Veel van hen zijn echte vrienden geworden. Wanneer in mindere periodes klanten langskwamen om hulp te bieden, dan besef je dat ze het klant-zijn overstijgen. Dat vergeet je nooit meer. Momenteel komen veel jonge mensen langs om te leren breien. Dat is een kunst die velen opnieuw willen leren, maar het wordt hen niet meer geleerd op school, zoals in onze tijd.”
In die 49 jaar heeft Marleen heel wat gezien. Veel mooie momenten, maar niet alles was rozengeur en maneschijn. “Er is wel eens iets gestolen”, zegt Marleen. “Een paar jaar geleden werd er handwerk uit de etalage meegenomen. Dat geeft een vreemd gevoel. Of die keer dat tijdens een avondles iemand zogezegd kwam bellen en ondertussen de kassa leegroofde.”
Toch overheerst het positieve. “Wat ik het meest zal missen, is de babbel met de mensen. Het contact. Ik ben een prater, ik hou van die band met mijn klanten. Het is heel fijn als mensen zeggen: Waar moeten we nu naartoe?”
Het klopt ook wel, want Marleen was de enige overblijvende wolwinkel in de buurt. Vroeger bestonden er meerdere zaken, maar die zijn allemaal al gestopt. Marleen is de laatste in Lichtervelde die beslist om ermee op te houden. De beslissing om te stoppen was niet eenvoudig, maar wel doordacht, want het is tijd voor een nieuw hoofdstuk. “Ik word 66, heb drie kleinkinderen en het is tijd om wat meer te genieten. Vroeger was ik maar twee namiddagen in de week vrij. Nu ik ouder word, wil ik meer tijd voor mezelf en mijn familie. We willen gaan fietsen, op reis gaan, naar zee, gewoon genieten van de tijd samen. En ja, ik wil een gekke oma zijn die zelf truien en mutsen breit voor haar kleinkinderen”, lacht ze.
Heeft het breien nog toekomst? “Ik geloof van wel, maar je moet er je ziel in leggen. Het is meer dan gewoon een winkel openhouden. Je moet mensen warm maken, modellen maken, uitleg geven. Je winkel moet leven.”
Marleen heeft een duidelijke boodschap voor wie droomt van een eigen zaak: “Kom gerust langs voor uitleg over hoe je daarmee start. Je moet het doen met passie. Als je dat doet, is het zeker haalbaar. Het is echter wel hard werken. Er kruipt meer in dan enkel de uurtjes in de winkel staan”, stelt ze.
Ontmoetingsplek
Het is duidelijk dat Marleens winkel meer was dan enkel dat. Naast haar grote muur vol knopen aan de ene kant en haar wand met wol aan de andere kant, was de winkel ook een ontmoetingsplek. “Het was een plek waar mensen samenkwamen. Daarom wil ik al mijn klanten bedanken. Niet alleen voor hun aankopen, maar voor het vertrouwen, het gesprek, het samen zoeken naar de juiste wol of knoop. Ik hoop dat ik hen iets heb kunnen bijbrengen over breien, over creativiteit. Ik ben hen allemaal heel dankbaar. Zij zijn de belangrijkste bron waarom ik het bijna een halve eeuw heb gedaan. De winkel zal misschien verdwijnen, maar de contacten die ik over de jaren heen heb gelegd zeker niet.”
The post “Klanten zijn vrienden geworden”: Marleen Vanthournout (65) en ’t Wolhuisje zwaaien af na 49 jaar is provided by KW.be.
