Middelkerke is meer dan het casino en de kust: burgemeester Jean-Marie Dedecker wandelt er elke dag tussen koeien en karpers voor z’n gezondheid na de levensreddende operatie. En of de oude Dedecker terug is. “Ze moeten stoppen met zeveren over de droogte.”
Jean-Marie Dedecker telt af. “Ik ben 73, dus heb nog 400 weken te leven als ik het uitreken ten opzichte van de gemiddelde leeftijd en realistische levensverwachting. En dan heb ik nog geluk, want het konden 400 minuten zijn. Nu wil ik m’n laatste weken in volle gezondheid doorbrengen en nog een beetje rekken.”
Gezondheidswandeling
Daarom wandelt Dedecker elke dag sinds z’n openhartoperatie eerder dit jaar. “Ik had een favoriete route op de zeedijk, maar mijn gezondheidswandeling doe ik ‘rond de blok’ en ik volg rigoureus de orders van de dokters. Het scheelt intussen elf kilo. Ik voelde me eerst heel kwetsbaar en emotioneel, maar de oude Dedecker is aan het terugkeren.”
Graaf
Huis Dedecker ligt in de afgelegen Wateringstraat aan het kanaal Plassendale-Nieuwpoort. “Ik heb dat huisje al heel lang. De laatste plannen zijn van 1728, toen eigendom van graaf d’Ursel en wellicht bewoond door één of andere keuterboer in zijn dienst.” In de voortuin prijkt een kunstwerk van Don Quichote. Uit die bekende 17de-eeuwse roman komt de uitdrukking ‘tegen windmolens vechten’: een denkbeeldig gevaar bestrijden, of een hopeloze strijd voeren.
“Vechten tegen windmolens doe ik letterlijk en figuurlijk (lacht), m’n leven lang. Het kunstwerk is gericht naar de windmolens daar tussen Lombardsijde en Nieuwpoort. Ze waren een van de eerste, staan er intussen twintig, dertig jaar en zijn aan vernieuwing toe. Ik doe er alles aan opdat er geen van die ‘klimaatminaretten’ meer komen. We hebben één voordeel: de luchthaven – die Oostende van ons afnam – waarrond geen windmolens gezet mogen worden.”
Zonnende karpers
We volgen een beek aan de rechterkant van de Wateringstraat. “Misschien zien we karpers. Wanneer het warm is, komen ze naar boven om op te warmen. Zalig hé, dit weer. Ze moeten stoppen met zeveren over de droogte. Ik zie geen probleem.” Dedecker schreef ‘De aarde warmt op en de geesten verhitten, ecologisme als nieuwe machtige religie’ en is bezig aan een nieuw boek over het klimaat. “Ik las een encyclopedie van meer dan 7.000 pagina’s door de Nederlander Jan Buisman over wind, weer en water in de Lage Landen van 850 tot 1850.”
“Als ik lees over de vele rampen, jaren van stortvloeden en droogtes in die duizend jaar, dan zouden we nu beschaamd moeten zijn bij het benoemen van klimaatcrisissen. We moeten alles in de juiste context plaatsen. Trouwens, momenteel lopen we op Testerup, ooit een schiereiland dat in de middeleeuwen meermaals overstroomde. Het laatste dat wij ons herinneren, is de overstroming van Oostende in 1953.”
Elke vijf minuten passeren wielertoeristen op deze zonnige zondagvoormiddag. “Dag Jean-Marie”, klinkt het voortdurend. Af en toe stoppen auto’s. “Oe ist me je? Beiresterk é.”
Dedecker maakt voor iedereen tijd. “Of ik hen ken? Nee, maar zij kennen mij. Het is hartverwarmend: de meest vreemde stopt om te vragen hoe het gaat. Het was precies een shock dat het zelfs de zilverrug van Middelkerke kon overkomen. Ik kan hier niet meer op straat komen zonder dat de mensen hun duim opsteken. Hartverwarmend. Dit is meer dan bekendheid: ik voel waardering, hoe ijdel het ook klinkt. Het betekent dat ik niet voor niets leefde.”
Fruit naar scholen
“De steunbetuigingen na de operatie kwamen van vriend én vijand. Onverwacht, want in m’n lange carrière heb ik mensen voor het hoofd gestoten. Ik zei en deed consequent mijn gedacht. Toch was mijn huis precies een bloemenwinkel en moest ik fruitmanden uitdelen in de scholen, anders zouden ze rotten.”
“Het lukt in het gemeentehuis, maar in het begin was het moeilijk. Ik ben sneller moe, maar doe nu een middagdutje. Onderhandelen gebeurde altijd met eten. Ik tracht thuis te eten en weg te blijven van restaurants en broodjes. Ik heb mijn les geleerd. Vroeger zat ik meer in mijn auto dan in mijn salon. Het was een gejaagd, stressvol leven en een zwaar laatste jaar met die twee verkiezingen. De coalitievorming in Middelkerke werkte op mijn zenuwen. Ik voelde me machteloos, tussen hamer en aambeeld. Nu ben ik content.”
Atlantikwall
Een bord waarschuwt voor overstekende koeien. “Men heeft een verkeerd beeld van de kust hier. De mensen denken aan hinder en de ‘Atlantikwall’, maar deze grootste kustgemeente is liefst 80 vierkante kilometer groot. Amper 14 vierkante kilometer is kust en bebouwd, 82 procent van het grondgebied is landbouwgrond. Dit is agrarisch gebied met landschappelijke waarde. We hebben negen dorpen, een gigantisch hinterland dat loopt tot Diksmuide, en een ontzettend groot netwerk van fiets- en wandelpaden.”
Aan de horizon doemt de ‘Atlantikwall’ op. “Een architecturale schande. Vroeg of laat moeten die gebouwen vervangen worden. Straks zijn we met 12 miljoen, er komt een betonstop en de kust blijft even lang. We moeten dus de hoogte in, maar de gebouwen staan beter los van mekaar met respect voor de natuur. Dat is de oplossing voor de kust. En van het hinterland moeten ze afblijven. We moetn oasem ebn.”
Boerenkrijg
Eendjes en reigers stijgen op. “Ik heb al meer herinneringen dan dromen. Er is een prachtig casino, maar ik droom nog: we stelden pas de plannen voor van de nieuwe groene zeedijk en dan is er nog een dossier dat 50 jaar aansleept: de ringweg, een absolute noodzaak want al het zwaar verkeer passeert door centrum Middelkerke.” Boeren protesteren tegen de ring.
Op een kruispunt is een straatnaambord verdwenen. “Wellicht weer afgereden door een boer, ginder ligt ook een paal om. Dit is de Kousestraat. Zulke wegen zijn te smal geworden voor de grote machines. We doen er ook iets aan. Wat verderop deden we een proefstukje dat we zagen bij de noorderburen: extra verharding, maar waterdoorlatend. En nu zie ik dat ze er de gracht dichtgooiden. Kom nooit aan een vierkante meter van een boer of er is boerenkrijg.”
Oorlog met Dedecker
“Bij elk project ontstaat protest. Er heerst een grote klaagcultuur: mensen zijn egoïstisch, bang van verandering, kijken niet verder dan de eigen achtertuin en procederen, maar met visie en durf blijf ik vechten om m’n wil door te drijven voor het algemeen belang. Nog zoiets: overal zit wel een vleermuis of kamsalamander. Ik denk dat de groenen ze kweken om uit te zetten als ergens een project komt. Ik wou eens een duin in oorspronkelijke toestand herstellen en er een krot afbreken, maar dat moest blijven omwille van een eikelmuis. Dan valt mijn broek af en is ’t oorlog met Dedecker. De Vlaamse overheid bestaat uit keizer-kosters, hun regelneverij is groter dan van de Sovjet-Unie.”
Beste premier
“Ik ben twee keer uit de partij gezet en heb zelf één opgericht om m’n ideeën door te drijven. Ik ben er nog, Verhofstadt niet meer en met De Wever sloot ik vrede. Ik vind hem de beste premier sinds de Tweede Wereldoorlog. Intelligent, visie en de enige Vlaams-nationalist die erin slaagt dit land te regeren. Ik begin nu ook weer in Brussel. Dromen heb ik daar niet, maar ik wil de macht blijven controleren: de keizers eraan herinneren dat ze geen kleren hebben. Na 25 jaar strijden in het parlement ga ik het ritme van mijn leeftijd volgen. Als eenzame parlementair, een zalige status: ik kan zeggen wat ik wil.” (TP)
The post Hier wandelt Jean-Marie Dedecker elke dag sinds z’n zware hartoperatie: “Mensen steken hun duim op, hartverwarmend” is provided by KW.be.
