Melissa Mommerency (38) is een van de elf Ieperse kunstenaars die dit weekend haar atelier open zet voor ‘Atelier in Beeld’. Hoewel ze zich nog maar twee jaar geleden nestelde in het vroegere gemeentehuis van Hollebeke, heeft ze al vele jaren een Ieperse connectie dankzij haar werk voor Trefpunt4, dat haar in 2020 zelfs een gedeelde Prijs Van Wonterghem-De Brabandere opleverde.
Wie tijdens ‘Atelier in Beeld’ ook eens bij Melissa Mommerency in Hollebeke-Dorp 26 langsgaat, ziet niet alleen drie kunstenaars aan het werk – naast Emmily ook haar vader Filip en smid Guido Gryson –, maar kan ook eens gluren achter de gevel van een stukje Hollebeeks erfgoed. “Vroeger was dit het gemeentehuis van Hollebeke, maar ondertussen is het ook al een café en een benzinestation geweest”, zegt Melissa. “We hebben het pand twee jaar geleden gekocht en al twee jaar zijn we samen met mijn familie aan het verbouwen. Het schilderen geraakte zo wat op de achtergrond, nu begin het stilletjes aan terug te keren.”
Hoe kwam je in Hollebeke terecht?
“Toevallig. Op onze huwelijksreis waren we aan het kijken naar huizen en ik zag plots dit pand in Hollebeke. Voordien woonde ik in Poelkapelle. Ik hou wel van de rust in Hollebeke, ook al luiden ieder uur de klokken, maar dat hoor ik al niet meer. Ik ga ook wel graag naar de stad, maar ik heb wel mijn rust nodig. Het is ook een heel toffe buurt. We werden met open armen ontvangen. Hier in Hollebeke-Dorp hangen de buren nauw aan elkaar.”
“In het atelier staat ook een podium waar mijn echtgenote Wilma zal zingen”
Wanneer werd je gebeten door de schildermicrobe?
“Als kind deed ik al niets liever dan tekenen. Mijn pa volgde beeldhouwen aan de Academie in Harelbeke en ik mocht geregeld met hem meegaan. Ik herinner me het atelier met al die beelden waar ik als klein meisje mocht boetseren nog levendig. Ik heb altijd de drang gehad om iets met kunst te doen, al ben ik wel in de richting van schilderen en tekenen gegaan.”
Zijn jouw schildervaardigheden talent of was het toch vooral heel veel oefenen?
“Het is toch wel talent. Ik zeg dat eigenlijk niet graag want het is ook wel veel oefenen. Als ik mijn werken van tien jaar geleden bekijk, dan denk ik: oei, er waren toen nog veel dingen die ik niet wist. Ik heb het gevoel dat ik nog beter word. Gelukkig maar, anders zou het maar saai zijn. Ik ben wel iemand die bescheiden is, dus zeggen dat ik talent heb, vind ik wel moeilijk. Maar ik heb ook al veel positieve reacties gekregen van andere mensen, onder andere van leerkrachten.”
Heb je ambitie om verder te geraken met je kunst?
“Ik kan er nu zeker niet van leven. Mocht dat wel het geval zijn, dan zou het plezier om te schilderen wellicht ook anders zijn. Nu hoeft het niet. Het is omdat ik het wil doen. Maar goed, mocht ik er van kunnen leven, dan direct… Het gebeurt wel eens dat ik een werk kan verkopen. Veel tentoonstellingen heb ik nog niet gedaan, maar misschien moet ik mezelf meer promoten. Vandaar dat ik eind vorig jaar mijn website online heb gezet.”
Je werkt voor Trefpunt 4 in Ieper. Wat is dat?
“Dat is een activiteiten- en ontmoetingscentrum voor mensen met een langdurige psychische kwetsbaarheid. Als mensen ontslagen worden uit de psychiatrie zijn ze soms eenzaam, of weten niet goed wat te doen en dan zijn we er voor hen. We koken samen, schilderen, gaan op uitstap, spelen gezelschapspellen. Het doel is om hen een zinvolle dagbesteding te geven. We hebben ons lokaal achter de Aldi in de Haiglaan, samen met Stuurkracht 2. Dat is meer arbeidsgericht, met ateliers zoals een meubelatelier, een atelier om broodjes te beleggen voor scholen en psychiatrisch ziekenhuis Heilig Hart, een tuinatelier met een moestuin, een wasserette…”
Samen met jouw collega’s was je een van de coronahelden die in 2020 de Prijs Van Wonterghem-De Brabandere kregen. Hoe kijk je daarop terug?
“De mensen mochten tijdens corona wel nog komen, maar niet in grote aantallen. Dus werkten we één op één. Bovendien moest de wasserij blijven draaien. Dat moesten we dan allemaal zelf doen. Dat was eigenlijk niet zo’n toffe periode, maar het deed wel deugd om erkenning te krijgen voor wat we deden.”
Wat valt hier allemaal te beleven tijdens Atelier in Beeld?
“De mensen mogen eens komen snuisteren in mijn atelier en op de koer kan je kennismaken met mijn pa, die beeldhouwer is. Guido Gryson uit Watou zal er zijn met zijn smeedwerk. En we hebben nog een extraatje want op zaterdagavond zal mijn echtgenote Wilma zingen. We delen immers ons atelier. Vandaar dat we in de atelierruimte een podium hebben ingericht, ook met de bedoeling om in de toekomst huiskamerconcerten te kunnen organiseren.”
Voel je je ook Ieperling?
“Eigenlijk wel, aangezien ik al vele jaren in Ieper werk. Ieper is wel echt een stad. Je voelt duidelijk het verschil met het dorp Hollebeke. De mensen van het dorp gaan naar de stad, maar de mensen van de stad komen ook naar Hollebeke om te wandelen in de Palingbeek of te fietsen op onze landelijke wegen. Onrechtstreeks ben je dus wel verbonden met elkaar.”
Privé: Melissa werd geboren in Roeselare op 29 oktober 1986. Ze is de dochter van Filip Mommerency en Hilde Deschuyter. Ze is getrouwd met Wilma Van de Bunt en heeft twee pluszonen: Timo en Sandro Vandecasteele.
Loopbaan: Ze werkt al acht jaar deeltijd voor Trefpunt4, activiteiten- en ontmoetingscentrum in Ieper. Daarnaast geeft ze ook schilder- en tekenles in een dienstencentrum in Diksmuide.
Vrije tijd: Vooral bezig zijn met kunst, maar ook verbouwen.
The post “Als kind deed ik al niets liever dan tekenen”: Melissa Mommerency zet deuren van haar atelier open is provided by KW.be.
