Wim Danneels (64) uit de Oude Molenstraat heeft – mede door zijn vele vrijwilligerswerk – een goedgevuld leven. Als vrijwilliger bij Poverello Brugge, in het asielcentrum Clep in Hoogstade, De Netzak in Veurne en de muziekverenigingen van Leisele en Houtem maakt hij écht het verschil. “Iets betekenen voor wie het minder goed heeft, heb ik van thuis meegekregen.”
“Ik ben iemand die uitkeek naar mijn pensioen”, vertelt godsdienstleraar op rust Wim Danneels. “Ik gaf les in het college van Veurne, maar kreeg er de laatste jaren niet meer de steun die ik meende te verdienen. Ik heb dus afgeteld naar mijn pensioen. Het heeft er lang naar uitgezien dat ik op 58ste zou kunnen stoppen. Maar kort voor mijn 58ste verjaardag veranderde het systeem en moest ik er plots vijf jaar bij doen. Dat was even slikken, want ik was het meer dan beu. Op drie maanden van mijn 63ste verjaardag ben ik eindelijk met pensioen kunnen gaan.”
Poverello
Verveling is een woord dat Wim niet kent. Echtgenote Annemie Caris is ondertussen ook met pensioen, er zijn de kinderen en kleinkinderen én zijn vrijwilligerswerk in minstens vier organisaties.
“In 1986 heb ik Poverello Brugge helpen oprichten en ben ik er vrijwilliger geworden”, vertelt Wim. “Ik deed er klusjes, haalde oud brood op bij de bakkers, op woensdag hielp ik bij het maaltijdgebeuren en ik organiseerde mee de bezinningskampen. Tien jaar lang heb ik daar veel voldoening uitgehaald. Maar in 1996 zijn we van Brugge naar Izenberge verhuisd en moest ik Poverello loslaten. “
“De dag dat ik met pensioen ging, heb ik dat engagement weer opgepakt. Ik ben nu dagverantwoordelijke van de maandag, waarbij ik help koken, opdienen en achter de bar sta. Bij Poverello Brugge komen er dagelijks 70 à 90 mensen in nood van een warme maaltijd genieten. De organisatie brengt ook vier keer per jaar een gratis krant uit op 30.000 exemplaren en ik ben de hoofdredacteur.”
“Een jaar lang ben ik met enkele collega’s naar het vluchtelingenkamp in Duinkerke gegaan. Met dekens, warme kledij en voedingsmiddelen. We zijn daarmee moeten stoppen. De plek wordt niet voor niets ‘De Jungle’ genoemd. We hebben ons een paar keer onveilig gevoeld. Maar mijn werkkot lag nog vol met kledij en de garages van mijn collega’s ook! We zijn uitgekomen bij Fedasil Clep Hoogstade, waar de kapel een kledingwinkel is voor de vluchtelingen die er verblijven. Elke vrijdag sorteer ik er de kinderkledij. En elke woensdag ben ik chauffeur voor De Netzak in Veurne die aan kansarme inwoners voedselpakketten bezorgt. Mijn sociaal engagement kreeg ik van thuis mee, want ook mijn ouders waren erg sociaalvoelend.”
Stoppen als muzikant
Wim Danneels is ondertussen ook 25 jaar spelend lid bij de koninklijke harmonie Sint-Cecilia in Leisele en tien jaar spelend lid bij de koninklijke fanfare ‘Houthemnaere Blyft te Gaere’. Die laatste bestaat honderd jaar en Wim schreef een lijvig boek. “Ik was net met pensioen en had dus tijd om de archieven van ‘Het Wekelijks Nieuws’ te consulteren. Ik heb een jaar aan dat boek gewerkt en het resultaat is mooi, vind ik zelf.”
“Ik heb nu wel beslist om te stoppen als spelend lid. Toen Leisele mij indertijd vroeg om voorzitter te worden, ben ik beginnen mee spelen, omdat ik op die manier een voorzitter tussen mijn muzikanten was. Maar ik ben nooit de meest getalenteerde muzikant geweest! Als mijn collega bassist er niet is, voel ik mij verloren.”
“In Leisele is er geen muziekonderwijs meer. Dat is wel jammer. In 2028 bestaat Sint-Cecilia Leisele 200 jaar! Hopelijk kan dat gevierd worden”, geeft Wim nog mee.
Het boek ‘Houthemnoare Blyft te Goare’ aankopen, kan via [email protected]
The post Vrijwilliger Wim Danneels schrijft boek over 100 jaar fanfare in Houtem: “Sociaal engagement van ouders” is provided by KW.be.
