1.368 kilometer. Zo lang heeft Victor Vercouillie dit wielervoorjaar al vol in de aanval gereden. Bij zo goed als elke vroege vlucht kon je er gif op innemen dat de goedlachse Beveren-Leienaar er zijn karretje aan had vastgehaakt. En zo mee het begin van de koers kleurde. “Dit is mijn manier om me in de kijker te rijden”, lacht hij. “En het loont, want ik maak steeds meer naam.”
Van zijn voordeur in de Waregemse deelgemeente Beveren-Leie tot net buiten de stadsgrenzen van Sevilla. Zo ver stampte Victor Vercouillie (22) de voorbije maanden op de pedalen van zijn Eddy Merckx-racefiets, terwijl hij telkens als een van de eersten uit het peloton wist te ontsnappen. Beukend in de wind, de elementen trotserend, met maar één doel voor ogen: het zo ver mogelijk met zijn collega-vroege vluchters uitzingen. Het liefst helemaal tot aan de meet.
Eén keer was het bijna van dattum. Tijdens de GP Monseré van Ichtegem naar Roeselare haalde Vercouillie net het podium niet en strandde hij op de zesde plaats. “Aanvankelijk was dat best zuur, maar al snel kwam het besef dat ik trots mocht zijn op mijn prestatie”, glimlacht de tweedejaarsprof bij Team Flanders-Baloise.
“Het is zowat mijn handelsmerk geworden. Wanneer de koers goed en wel op gang is geschoten, probeer ik het hazenpad te kiezen. Het heeft me in het peloton zelfs als een bijnaam opgeleverd: Breakaway Vickie. Machtig, toch?”
“Ik weet dat ik niet zo explosief ben, dus probeer ik vroeg mijn kans te grijpen”
Over zijn voorjaar is Victor tevreden. Zo kaapte hij in februari in de Ster van Bessèges de bergprijs weg. Die blauwe trui heeft een ereplaats gekregen in de ouderlijke woonst. “Ik ben niet zwaar gevallen, kende weinig pech en ben niet ziek geweest. En vooral: ik heb me vaak kunnen tonen.”
Krachttraining
Dat laatste is zeker waar, want er is geen wielerliefhebber die Vercouillie níet opgemerkt heeft. Vooral tijdens de Ronde van Vlaanderen, de Scheldeprijs en Gent-Wevelgem viel er niet naast de jonge coureur te kijken. “Al kunnen er altijd zaken beter”, is hij kritisch voor zichzelf.
“Mijn koerskennis en -inzicht is stilaan on point, maar ik voel dat ik nog wat extra spierkracht moet winnen. Ik ben op de goeie weg, want het verschil met mijn debuutjaar is nu al aanwezig. Ik ben afgelopen winter vaak de fitness ingedoken om aan krachttraining te doen en dat werpt nu vruchten af. Het is niet mijn meest favoriete bezigheid, maar ik zal er komende winter opnieuw op focussen.”
Al jong leren afzien
Victor wordt stilaan als de koning van de ontsnapping omschreven. Een titel die spontaan een brede glimlach op zijn gelaat tovert. “Mooie woorden. Het ligt me gewoon goed. Ik weet dat ik niet zo explosief ben, dus probeer ik vroeg mijn kans te grijpen.”
“Ik heb sowieso een flinke portie aanvalslust in mij en beschik over een best grote motor. Ik heb als jonge gast al leren afzien op de fiets, dus dit ligt me wel. Bovendien zorg je zo dat er over je gesproken wordt. Wanneer de écht grote tenoren nog diep in het peloton zitten, zie ik mijn kans om de koers te kleuren.”
Elke keer Vercouillie er in slaagt weg te springen, zorgt dat keer op keer voor een klein hoera-momentje. “Het besef dat je weg bent, dat je gelanceerd bent… dat is echt onbetaalbaar. Zeker wanneer je voelt dat verder uitloopt. Maar ik hou elke keer ook rekening met het omgekeerde scenario. In Dwars Door Vlaanderen, mijn thuiskoers, lukte mijn poging. Waarschijnlijk voelde ik nog de naweeën van Gent-Wevelgem, waar ik best diep ben moeten gaan.”
“Het besef dat je weg bent, dat je gelanceerd bent… dat is echt onbetaalbaar”
Intussen is Victor ervaringsdeskundige wanneer het aankomt op welke factoren een cruciale rol spelen in wat een vroege vlucht doet slagen. “Het aantal renners is van doorslaggevend belang. Met een groepje van vijf of iets meer heb je de beste kaarten in handen.”
“Daarnaast moet je ook de kalmte bewaren. Het is niet omdat de achtervolgers iets dichterbij komen, dat je daarom plots spreekwoordelijk dubbel zo snel moet trappen. En je moet doseren. Niet meteen alle cartouches verschieten, maar opbouwen. Al hang je uiteraard altijd af van wat het peloton beslist. Al dat begint te rijden, kan je enkel de koers weer ondergaan.”
Complimenten
Victors aanvalslust zorgt voor complimenten vanuit de buik van de koers. “Tijdens de Scheldeprijs kreeg ik plots de vraag wat ik nog in het peloton deed. Mijn collega-renners waren ervan geschrokken dat ik nog niet weggesprongen was”, lacht hij.
Zijn mooiste moment van het voorjaar was dan weer de Ronde van Vlaanderen. “Mijn vriendin is van Ruddervoorde, Brugge is dus zowat mijn tweede thuis. Daar vroeg kunnen vertrekken en dan via bekende wegen voorop richting mijn eigen streek rijden, dat was fantastisch.”
Parijs-Roubaix moest hij, na een eerste kennismaking vorig jaar, aan zich voorbij laten gaan. “Ik heb op zaterdag de Challenge voor wielertoeristen gereden en heb me zondag op Carrefour de l’Arbre geposteerd.”
“Het voelde wat vreemd aan om naast en niet óp de kasseien te staan, maar volgend jaar wil ik er opnieuw bij zijn. Eerst focussen op de rest van de lente. Morgen (woensdag 16 april, red.) start in de Ronde van Limburg, volgende week woensdag rij ik de Waalse Pijl en midden mei staat de Ronde van Hongarije op het programma. Schrijf maar op: ook daar wil ik me tonen.”
Trainen met Lampaert
Vercouillie, die pas als tweedejaars nieuweling voor het eerst op de fiets kroop, beleeft naar eigen zeggen zijn droom. “Hoeveel mensen hebben het geluk om van hun hobby hun beroep te kunnen maken? Ik prijs me elke dag gelukkig. Ik heb lang gevoetbald, hier bij KSK Beveren-Leie, maar heb uiteindelijk de overstap naar de koers gezet. Die keuze heb ik me nog geen seconde beklaagd.”
“Soms knijp ik me nog wel eens in de arm wanneer ik plots naast kerels als Tadej Pogacar of Mathieu van der Poel fiets, maar uiteindelijk schakel ik snel over naar de orde van de dag”
“Soms knijp ik me nog wel eens in de arm wanneer ik plots naast kerels als Tadej Pogacar of Mathieu van der Poel fiets, maar uiteindelijk schakel ik snel over naar de orde van de dag. Ik voel me ook steeds meer thuis in het wereldje. Met streekgenoot Yves Lampaert heb ik een erg goed contact. We gaan af en toe samen trainen en hij geeft me ook regelmatig advies. Niet alleen sportief, ook over wat er achter de schermen belangrijk is. Daar ben ik hem best dankbaar voor.”
De komende jaren wil Vercouillie een mooie carrière bij elkaar fietsen. “Ik wil zo hoog mogelijk mikken”, klinkt het ambitieus. “Ik voel wel iets voor een bestaan als superknecht, zoals Tim Declercq. Ik weet stilaan waar mijn kwaliteiten liggen, die wil ik zo optimaal benutten. En uiteraard wil ik de vroege vlucht blijven kleuren. Wie weet, wordt die vroeg of laat met een overwinning bekroond…”
The post “Ik heb al een bijnaam in het peloton: Breakaway Vickie”: maak kennis met Victor Vercouillie,de ontsnappingskoning van het wielervoorjaar is provided by KW.be.
