In het West-Vlaamse Lissewege is zaterdagochtend afscheid genomen van Toon Walleyn. De Bruggeling overleed begin april op amper 36-jarige leeftijd aan hersenvliesontsteking. En dat amper zes maanden nadat zijn mama Kristin (68) stierf na een aanval van Europese hoornaars. Het ongeloof blijft onwaarschijnlijk groot. “Het verlies van mama viel je héél zwaar. Maar je krabbelde recht. Dat jij er nu niet meer bent is surreëel”, getuigde zijn broer.
Het ongeloof bij familie, vrienden en kennissen van Toon Walleyn (36) is bijna twee weken na zijn plotse overlijden nog steeds groot. Voor de tweede keer op enkele maanden tijd moet de familie afscheid nemen. En voor de tweede keer op een manier die moeilijk te aanvaarden is. Nadat Kristin Pickery (68) in oktober stierf na een aanval door Europese hoornaars met een allergische reactie tot gevolg, stierf begin deze maand ook haar zoon Toon (36) aan hersenvliesontsteking.
Ongeloof
Waarom? Waarom net zij en op die manier? Het zijn logische vragen. Al is het noodlot wellicht het enige antwoord op die knagende vraag. Twee weken geleden was Toon – die enkele jaren geleden met zijn mama Kristin verhuisde naar het kleine Franse dorpje Blesle – nog eens in Brugge. Hij vierde Lissewege Carnaval en keerde nadien huiswaarts. Maar eenmaal thuis voelt Toon zich al snel moe. Hij wijt het aanvankelijk op de zware rit, alleen naar Frankrijk. Maar dinsdag wordt duidelijk dat er meer aan de hand is.
Een kameraad brengt hem naar de huisdokter en die belt meteen de ambulance op. In het ziekenhuis stellen ze vast dat Toon een bacteriële hersenvliesontsteking heeft. Het ziet er dan al niet goed uit. “Onderweg van de huisarts naar het ziekenhuis is hij al buiten bewustzijn gegaan”, zegt broer Fons. “Het was zijn kameraad die ons belde. Ik ben meteen met mijn vader richting Frankrijk gereden, maar het werd onheilspellender met elke update die we kregen. Ik geloofde het eigenlijk niet. Eerst mama en nu Toon? Dat kon toch niet? Dat zou gewoon niet eerlijk zijn.”
Maar toen Fons en zijn vader woensdag in het ziekenhuis arriveren – Toon is dan al verhuisd naar een universitair ziekenhuis in de buurt – , slaat de werkelijkheid keihard in. Zijn broer is dan eigenlijk al hersendood en de dokters kunnen niets meer voor hem doen. “Het klinkt cru, maar we hebben toen eigenlijk gevraagd om nog heel even te wachten. Een andere broer en zus waren ook nog onderweg. We hebben nog met vier afscheid van hem kunnen nemen. Een verschrikkelijk moment. Uiteraard dachten we allemaal aan mama. En nu was het Toon die daar lag. Gewoon… onwerkelijk.” Het lichaam van Toon werd overgebracht naar ons land en zaterdag namen vrienden, familie en kennissen afscheid van de man die véél te vroeg om het leven kwam.
Typerend hoedje
Mathijs Goderis, een goede vriend van Toon, nam als eerste het woord in de kerk van Lissewege – het dorp bij Brugge waar Toon jarenlang vertoefde. Goderis sprak mooie woorden over zijn vriend. “Lieve Toon, telkens ik voorbij je galerij in Lissewege wandel waar je naam nog steeds staat, bekruipt me nog steeds het gevoel dat je elk moment naar buiten kan komen voor een babbeltje. Of dat je buiten zit met je zo typerend hoedje.”
“Het is ook zo dat je altijd herinnerd zal worden in Lissewege. Van een oud krantenwinkeltje maakte jij opnieuw een plaats waar mensen graag kwamen. Je was een luisterend oor. Want dat kon jij als geen ander: écht luisteren. Je nam de tijd voor iedereen en iedereen was welkom in je galerij. Je was eigenlijk de belichaming van wat een dorp moet zijn. Je was gul en zocht verbinding. En dat alles met tijd, vriendschap en inzet. Altijd stond je ten dienste van iemand anders. Enkele jaren geleden vertelde je ons dat je zou verhuizen naar Frankrijk. Altijd hebben we gehoopt dat je op een dag definitief zou terugkeren naar Lissewege. Helaas zal dat niet meer zijn. Op Lissewege Carnaval enkele dagen voor je overlijden zag ik je voor het laatst. Wat ben ik blij dat we elkaar toen nog eens hebben vastgepakt en een pintje dronken. Niemand durfde toen denken dat het ons laatste pintje samen zou zijn. We gaan je missen, Toontje.”
Ook zijn nichtjes Annelies en Lieve namen het woord. “Het is met een hart vol verdriet dat we verslagen achterblijven. Je was altijd goedgezind en blij en was zó graag gezien. Je was altijd zo empathisch”, spraken ze liefdevol. “In oktober 2024 kwamen we door het noodlot terug samen in Frankrijk na het abrupte overlijden van je mama. Het verdriet was zo groot. Hoe kan iemand met zo’n groot en oprecht hart er nu niet meer zijn? Je was niet de man van de grote woorden, maar wel van de grootste daden. Dat we nu afscheid van je moeten nemen, is onaanvaardbaar. Het verlies van je mama had je gebroken. Ik put troost uit de gedachte dat je dit verdriet niet meer moet dragen. Je warmte en levenslessen draag ik voor altijd mee.”
Unieke band met mama
Daarop nam Fons het woord. Ook hij nam op een emotionele manier afscheid van zijn broer. “Toontje. Lieve kleine broer. Vandaag sta ik hier voor jou. Een laatste afscheid. Het is surreëel, onbevattelijk en zo oneerlijk. Onze zorgeloze jeugd in Brugge, ravotten in het bos, zwemmen in de vijver. Altijd positief en het zonnetje in huis. Toen je wat ouder werd boorde je je creatieve talenten aan. Als galeriehouder en fotograaf hier in Lissewege zorgde je voor verbinding. Je bracht ook de geschiedenis van de streek in beeld, samen met je vriend Mathijs Goderis.”
“Toontje, je stond altijd voor iedereen klaar. Je bouwde een unieke band op met mama. Enkele jaren geleden volgde je haar naar Frankrijk, waar jullie een fundament werden voor de lokale gemeenschap. Jullie lieten het ingedommelde dorpje ontwaken. Och Toon, wat zal je ook daar gemist worden. Jij en mama, twee handen op één buik. Haar plotse vertrek zes maanden geleden viel jou heel zwaar. Maar je krabbelde recht. Je had opnieuw plannen en zin om te ondernemen. Twee weken geleden was je nog bij ons. Ook oude vrienden zag je nog eens. Wat was je blij nog eens herinneringen te kunnen ophalen in Lissewege. Je stond altijd ten dienste van anderen. Onvoorwaardelijk. En verwachtte nooit iets terug. Een groot hart in een klein lichaam. Een lichaam dat plots niet meer mee wou. Op 12 uur tijd zagen we je wegglijden en is je ziel opgestegen. Maar je leeft verder in het hart van veel mensen. Toon, lieve broer, we gaan je missen en zorg goed voor mama daarboven.” (MM)
The post Emotioneel afscheid van Bruggeling Toon (36), die plots overleed aan hersenvliesontsteking: “Eerst mama en nu hij, dat is toch niet eerlijk?” is provided by KW.be.
