Claudine Deschacht (54) uit De Panne is afgelopen maandag overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding en trombose, nadat ze tijdens de kampioenenviering van Club Brugge op 27 mei onwel werd. Nu organiseert haar zus Kim een inzamelactie om Claudine een mooie afscheidsdienst te geven. “Claudine heeft drie weken lang in coma gelegen en daarna heeft ze iedere dag gestreden om hier te zijn. Maar nu was ze helemaal op. Claudine heeft altijd zoveel gedaan als vrijwilliger in De Panne voor het verenigingsleven. Ze verdient een prachtige afscheidsdienst vol liefde.”
Maandag 30 september moesten vrienden en familie afscheid nemen van Claudine Deschacht (54) uit De Panne. De laatste vier maanden bracht Claudine door in het AZ Sint-Jan in Brugge. “Mijn zus was een fervent supporter van Club Brugge. Ze was er dan ook uiteraard bij maandag 27 mei op markt van Brugge toen club vierde dat ze kampioen waren geworden. Op een bepaald moment werd ze onwel; ze liet haar gsm vallen en kon niet meer praten. Omstaanders hielpen haar naar de hulppost en vandaar werd ze overgebracht naar AZ Sint-Jan in Brugge”, vertelt haar zus Kim.
“Ik heb een dagboek gekocht om alles bij te houden voor Claudine toen ze in coma lag”
“De dokters zagen dat ze een ernstige hersenbloeding had gekregen en daar bovenop had ze ook nog eens een trombose gehad. Bijna drie weken lang lag Claudine in een coma. Op dat moment heb ik een dagboek gekocht, waarin ik van alles bij hield voor haar, zodat ze achteraf kon lezen wat er gebeurd was. Ik schrijf al mijn hele leven lang en mensen uit mijn omgeving hadden me nu ook aangeraden om haar verhaal neer te pennen. Maar toen Claudine uit de coma ontwaakte zagen we al dat het nooit meer goed ging komen.”
Hard gevochten
“Op vrijdag 14 juni werd Claudine overgebracht naar de dienst Intensieve Zorgen. Twintig dagen later zei ze terug haar allereerste woord: hey. Dat ene woordje was zo’n opluchting. Zo klein en toch zo gemakkelijk om aan vast te klampen”, gaat Kim verder. “Claudine was half verlamd na de coma, maar vastberaden om te blijven vechten. Zelf zei ze: “Als mijn leven verder moet in een rolstoel, dan is het maar zo”.”
“In het begin herkende Claudine mij niet. Door omstandigheden hebben we 15 jaar lang geen contact gehad. Ik was gaan studeren en onze moeder had dit nooit goedgekeurd. Vanaf dan ben ik nog heel weinig teruggekeerd naar huis. Het was pas toen mijn moeder twee jaar geleden overleed dat het contact terugkwam en we weer naar elkaar toegroeiden. Wekenlang kwam ik haar kamer binnen en vroeg ze me wie ik was van de verzorging. Toen moest ik haar telkens vertellen dat ik haar grote zus ben. En op een dag kwam ik haar kamer binnen en leek ze bijna terug de oude. Ze vroeg me “Ah zus, waar heb je zo lang gezeten?”. Net wanneer alles wat beter ging tussen ons, gebeurt dit. Je kan onmogelijk 15 jaar inhalen in vier maanden tijd, maar we hebben er het beste van gemaakt.”
“Eind augustus bleek dat ze de ontsteking overwonnen had, maar we wisten dat ze nooit meer zou herstellen”
Op dag 46 na de hersenbloeding en trombose mocht Claudine revalideren op de dienst neurologie. “Maar die revalidatie vlotte niet, het was vechten met ongelijke wapens voor haar. Op 5 augustus kreeg zus dan ook nog eens een ontsteking, waardoor ze opnieuw erg snel achteruitging. De dokter raadde ons dan aan om mensen in te lichten en afscheid te nemen. Maar wonderbaarlijk eind augustus bleek dat ze die ontsteking toch overwonnen had. We wisten toen wel dat ons een zware tocht voor de boeg stond en dat ze hiervan nooit meer zou herstellen.”
Afscheid
Vier maanden lang kreeg Claudine dagelijks bezoek van familie en vrienden. “Zelf woon ik in Brussel, maar ik ging graag op en af naar Brugge voor mijn zus of bleef vele nachten in de auto slapen. We hebben samen talloze keren gepicknickt in Brugge. De laatste week was ze erg zwak en bleef er met een beurtrol telkens iemand dag en nacht bij haar. We hadden haar Monchichiknuffel van toen ze nog een kind was teruggevonden en aan haar gegeven. Ze heeft die knuffel geen seconde gelost. Het was alsof die knuffel haar houvast was aan onze wereld.” (Lees verder onder de foto)
De twee zussen Kim en Claudine Deschacht. © gf
Kim bleef de laatste nachten van Claudines leven bij haar zus. “We hebben samen muziek geluisterd en nog veel met elkaar gepraat. Op een avond vertelde zus me dat ze me een geheim wilde zeggen. Ze zei me terwijl ze naar boven wees dat ze op reis ging gaan, heel ver weg van hier, meer dan 3.000 kilometer. “Ik ga veel verder dan waar jij kan komen.” Toen ik haar vroeg wanneer ze zou terugkomen, antwoordde ze nooit meer”, vertelt Kim met een krop in de keel.
“Op de vraag of ik haar kon bezoeken reageerde ze ietwat angstig. “Nee, je mag niet komen. Nu nog niet, later wel, maar nu nog niet.” Ze vertelde me ook hoe ze een mooie wereld vol groen en veel bomen voor zich zag, waar er geen pijn is. Dat laatste gesprek met haar was bizar, maar anderzijds ook zo mooi.”
“Haar laatste woorden waren: zie elkaar graag”
Ook de laatste avond lag Kim aan Claudines zijde. “We lagen neus aan neus en ik hoorde haar onregelmatig ademen. Ze voelde heel angstig, terwijl ik haar probeerde gerust te stellen dat ze niet alleen was. Ze stelde me de vraag of ik het haar zou kwalijk nemen. Het is pijnlijk dat ik mijn zus nu al terug moet afgeven, maar ik zal het het haar nooit kwalijk nemen. Ze was een prachtig persoon. Haar laatste woorden waren dan ook: “Zie elkaar graag”. Daarna is ze nooit meer wakker geworden. Claudine was helemaal op.”
Goed voor anderen
“Claudine heeft het nooit erg gemakkelijk gehad”, gaat Kim verder. “Ze werd op jonge leeftijd mama en heeft haar zoon alleen opgevoed. Veel had ze niet, maar toch heeft ze zich altijd onvoorwaardelijk ingezet voor iedereen. Zo ging ze naar de voedselbank, maar deelde ze dat eten zelf uit aan mensen, die ze kende en die het nodig hebben. Ze voerde ook mensen rond, die slecht te been waren. Ze filterde zich constant weg voor mensen en heeft zoveel mensen samengebracht. Ondertussen heb ik al ontelbaar veel mails gehad van mensen over Claudine voor haar betekende.” (Lees verder onder de foto)
“Mijn zus filterde zichzelf weg en zette zich onvoorwaardelijk in voor anderen”, vertelt Kim. © gf
Ook talrijke evenementen en bij verschillende vzw’s in De Panne was Claudine actief als vrijwilligster. “Ze was er overal bij. Bij carnaval, of een evenement van de brandweer of als er iets te doen was zoals koers stond ze paraat om te helpen. Iedereen kende haar: de vrouw met het zwarte haar, die rondrijdt op haar fiets. Ze was ook groot supporter van Club Brugge. Daarom noemen we haar nu de blauwe engel met de zwarte vleugels. Mijn zus was een harde bolster, die zich sterk hield in deze wereld, maar tegelijkertijd was ze zo kwetsbaar en vol liefde.”
Inzamelactie
De uitvaartdienst van Claudine gaat door aanstaande zaterdag om 13 uur bij Uitvaartzorg Kesteloot in Veurne. “Mijn zus had op het einde van haar leven niet veel meer. Ze heeft alles gegeven aan anderen. Maar toch wil haar beste vriendinnen en ik Claudine het prachtige afscheid geven dat ze verdient. Daarom zijn we een inzamelactie gestart. We hopen dat iedereen, die mijn zus doorheen haar leven geraakt heeft, een kleine bijdrage wil schenken om te tonen hoe geliefd ze niet was. Als dit niet mogelijk is voor mensen, kunnen ze ook altijd hun waardering voor haar tonen met een kaartje. Alle bijdragen zullen gaan naar de afscheidsdienst van Claudine en wat er mogelijks overblijft, doneren we aan een goed doel in De Panne.”
Wie wil een donatie doen, kan dat via deze link of kan vrijblijvend een gift storten op de rekening van DESCHACHT: BE08 0011 5862 7513 Met vermelding: Y N W A.
The post Inzamelactie voor begrafenis Claudine Deschacht, die onwel werd op Club Brugge kampioenviering: “Onze blauwe engel met zwarte vleugels” is provided by KW.be.
