Het wonder van Rijsel zal nog lang nazinderen in de kantine van het Iepers sportcentrum. De trouwe supporters tierden ‘hun’ Belgian Cats zondagmiddag naar Parijs. De tranen volgden.
Het trauma van Tokio was nog niet vergeten in de kantine van het Iepers sportcentrum, waar de jarenlange supporters van de Belgian Cats hun olympische droom in de laatste seconde zagen uiteenspatten tegen Japan. Dit keer moesten ze niet alleen winnen, ze moesten een klein mirakel verrichten. En ze deden het. Met de Ieperse Emma Meesseman en Elise Ramette op kop.
Tranen
“Ze speelde vree hoed”, reageert Kristiaan Ramette (57), peter van Elise. “De passie voor basket zit onze familie. Ik speelde zelf ook basket, net als mijn broer. De laatste minuut was heel spannend en slecht voor de tikker, maar we leven nog. Nu gaan we een feestje bouwen. Ja, ook bij mij waren er tranen. De emoties die bovenkomen, daar kan je niks aan doen. We waren al heel content dat Elise de selectie haalde. Waar dit eindigt? Hopelijk de halve finale en dan dromen. We zullen zien. Een medaille is het bijzonderste. Nooit wanhopen.”
De kleine Gil zorgde voor het getoeter in de kantine, met wat hulp van grootouders Francis Devick (62) en Carla Vannieuwenhuyze (62). “Wij zijn basketliefhebbers van bij onze geboorte. Dit was ongelooflijk en geheel onverwacht. We zagen onze kleine ‘Cats’ hier opgroeien en blijven heel ons leven voor hen supporteren.”
Onmogelijk
“Het was onmogelijk”, stelt Francis. “Wat nu gebeurd is, gebeurt nooit. En dan nog een Remco-scenario: in plaats van een platte bland op het laatste moment nog eens een bal verliezen zodat echt iedereen op het puntje van hun stoel zou zitten. We bleven er altijd in geloven en we denken dat we geen offday zoals tegen Duitsland meer zullen hebben. Een medaille is haalbaar, we moeten het proberen. Onze Ieperse speelsters maakten enorm veel punten.”
“Elise deed het prachtig, Emma is een wereldwonder en vergeet niet dat ook de soigneur een Ieperling is. We zijn enorm gelukkig. Onze kleinzoon Gil is nu 2,5 jaar. Zijn papa rijdt graag met de fiets en voetbalt graag, maar we nemen hem toch mee naar het basket. Geen druk? Toch wel een beetje (lacht). Hij kreeg al twee basketballen en een basketgoal.”
“Ik bekijk het altijd tactisch en zo hebben ze het ook prima aangepakt”, vindt geboren en getogen Ieperling Steve Deconner (48). “De Ieperlingen blonken uit. We zijn heel trots, ook op de mensen die deze generatie heeft grootgebracht. Met de voormalige bondscoach (Philip Mestdagh uit Ieper, red.) op kop.”
Trauma wordt trots
Jo Baert, ‘mama Mestdagh’, stond ook te nagelbijten in de kantine. “Dit was dag en nacht verschil in vergelijking met de eerste match tegen Duitsland: de Cats zoals we ze moesten zien. Ik dacht dat we de latere uitslagen van de andere landen nog moesten afwachten. Nooit durfden we vermoeden dat ze het meteen gingen presteren.”
“Van Emma zijn we haar niveau gewoon. Maar kijk naar Elise: we wisten dat haar verdedigend werk goed was, maar haar aanvallen en driepunters in deze match… schitterend! Dat trauma van Tokio kwam nog altijd een beetje terug en die Japanners bleven gaan. Nu blijft alleen nog trots over.” (TP)
The post Tranen in Ieper nadat hun Belgian Cats meestreden voor basketwonder: “Dit was slecht voor de tikker” is provided by KW.be.
