Nu ook voor de Kortrijkzanen het laatste fluitsignaal van 2025 heeft weerklonken, maken we de balans op. Wat begon als een club die na de degradatie haar laatste hoofdstukken leek te schrijven, evolueerde naar een ploeg die opnieuw durft te dromen. De vraag is alleen: vaart KV Kortrijk richting veilige haven, of is de ommezwaai te mooi om waar te zijn?
Prestaties (16/20)
Eerlijk is eerlijk: de cijfers van KV Kortrijk in 2025 mogen gezien worden. Negentien overwinningen, zes gelijke spelen en elf nederlagen, het had veel slechter gekund. Toch zal over tien jaar niet die ene sterke reeks het meest blijven hangen, maar wel dat ene moment waarop alles fout liep. De collectieve offday tegen Beerschot zal nog lang nazinderen bij de achterban. Net toen alles mogelijk leek, zakte de ploeg door het ijs. Het strafste van alles: nooit eerder zakte een ploeg met zoveel punten.
Toch verdient deze ploeg ook erkenning. Het nieuwe seizoen startte in stijl: vijf overwinningen op rij, de beste reeks in meer dan tien jaar tijd. In de laatste tien maanden verloor KV Kortrijk amper vijf keer. Door het bijna foutloze parcours van Beveren bleven de prestaties van Kortrijk wat onder de radar, maar dat maakt ze niet minder bewonderenswaardig. Met negen punten voorsprong op nummer drie Beerschot mag rechtstreekse promotie eigenlijk niet meer uit handen worden gegeven. Goed begonnen is half gewonnen. Nu moet het ook afgemaakt worden.
Transferbeleid (16/20)
Je kan zeggen wat je wil, maar als KV Kortrijk al vanaf het begin van het seizoen had kunnen beschikken over de kern die het na Nieuwjaar op de been bracht, was degradatie nooit een issue geweest. Met de komst van Tsunoda keerde niet alleen een oude bekende terug, maar haalde KVK ook opnieuw stabiliteit in huis. Ilaimaharitra bewaakte de rust op het middenveld en toonde waarom hij intussen bij Standard meer dan zijn mannetje staat. Karim Dermane, die eveneens overkwam, was een absolute verschijning op de Belgische velden: een fantastische box-to-boxspeler met uitstekende voetjes.
Ook Ilic keerde terug, terwijl Ndjeungoue zijn waarde bevestigde, net als dit seizoen. Jean-Kévin Duverne groeide uit tot een van de beste rechtsachters van de reeks, was met vier doelpunten bijzonder productief en verzilverde zijn prestaties met een transfer naar KAA Gent. Ook de zomermercato bleek een schot in de roos te zijn. Gilles Ruyssen groeide meteen uit tot een rots in de branding. Anderson liet zich eveneens gelden als een eersteklassewaardige speler. Over Jellert Van Landschoot wordt vaak getwijfeld of hij bij promotie het niveau van 1A wel zal aankunnen, maar wat hij vandaag laat zien is misschien wel het beste uit zijn carrière. Als nieuwe publiekslieveling straalt hij het Kortrijkse DNA uit als geen ander.
Een Ambrose op niveau is een klasse apart en met voorsprong de beste speler in tweede klasse
De beste transfer? Zonder twijfel het behouden van Thierry ‘Titi’ Ambrose. Tien doelpunten en negen assists na amper achttien wedstrijden. Ja, je leest het goed: achttien wedstrijden. Een Ambrose op niveau is een klasse apart en met voorsprong de beste speler in tweede klasse.
Trainers (14/20)
Zonder de passage van Yves Vanderhaeghe had dit puntenaantal er ongetwijfeld een stuk beter uitgezien. KV Kortrijk wilde een moeilijk jaar doorspoelen en greep terug naar een oude bekende, maar die keuze draaide uit op een catastrofe. Met amper twee punten uit acht wedstrijden werd Vanderhaeghe na slechts 63 dagen alweer aan de deur gezet, meteen goed voor de op een na kortste trainersperiode in de geschiedenis van de club.
Nadien kwam degradatie-expert, aka Dokter Storck, maar ook hij slaagde er niet in om het schip te keren. De put die voor hem werd gegraven, was te diep om nog te dichten. Storck pakte het opnieuw op zijn manier aan: hij wisselde onder meer van bank en verbood gsm’s in de kleedkamer. De netten van het doel vervangen en de fitness aanpassen, zoals in zijn eerste periode, deed hij deze keer niet, al had hij dat misschien beter wél gedaan. Wat je Bernd Storck nooit zal kunnen verwijten, is dat het zijn fout was. In de bijna drie maanden dat hij aan het roer stond, verloor de Duitser slechts twee van zijn tien wedstrijden. Het opvallendste – en tegelijk typisch Storck – is dat hij zonder veel boe of ba zijn gerief pakte en vertrok richting die andere West-Vlaamse club die in vieze papieren zat: Cercle Brugge. Daar slaagde hij wél in zijn missie en hield hij de Vereniging in eerste klasse. Kortrijk bleef verweesd achter, met één prangende vraag: wat nu?
De onervaren maar veelbelovende trainer Michiel Jonckheere bracht weer rust, duidelijkheid en vertrouwen in het Guldensporenstadion
Het antwoord kwam pas eind mei. Kortrijk besloot het roer om te gooien en met Michiel Jonckheere een onervaren, maar veelbelovende trainer aan boord te halen. Een risico, zo leek het. Tot Hein Vanhaezebrouck Jonckheere omschreef als ‘een jongen met talent’. En als er één iemand is die zelden de bal misslaat, dan is het wel Hein. Jonckheere stapte langs de grote poort binnen, gewapend met cijfers die tot de verbeelding spreken: 42 op 54. In de volledige clubgeschiedenis haalde niemand ooit meer punten na twintig wedstrijden. Oké, niet in eerste klasse, maar cijfers blijven cijfers. Belangrijker nog: zijn aanpak maakte meteen indruk. Op de spelers, de omkadering, het bestuur én de supporters. Jonckheere bracht weer rust, duidelijkheid en vertrouwen in het Guldensporenstadion. Ook voor de media bleek hij een verademing: altijd correct, vriendelijk en rechtuit.
Bestuur (15/20)
De transfers waren grotendeels goed, dat mag gezegd worden. Maar uiteindelijk heeft Pieter Eecloo gefaald. De aanstelling van Yves Vanderhaeghe was een beslissing zonder visie, ingegeven door paniek. Als CEO Sports draag je de eindverantwoordelijkheid voor het sportieve beleid. Die keuze zal dan ook voor altijd een litteken blijven in de geschiedenis van KV Kortrijk. En toch rijst de vraag: waarom alsnog een vijftien op twintig? Het antwoord ligt bij wat Jelle Schelstraete als Operational Director Football en Nils Vanneste als Sporting Director vandaag aan het doen zijn. Dat verdient een applaus.
De sfeer binnen de club is 360 graden gedraaid en de mix tussen ervaren spelers en talentvolle jeugd begint duidelijk zijn vruchten af te werpen. Maar minstens even belangrijk is de herwonnen band met de achterban. Begin juni gingen Nils en Jelle rond de tafel zitten met de supporters om hun visie toe te lichten en duidelijk te maken waar ze met de club naartoe willen. Ook richting de pers tonen ze zich consequent toegankelijk en correct: steevast met een handdruk, iets wat bij hun voorgangers allerminst vanzelfsprekend was. Hoedje af voor Nils en Jelle. De eerste stappen zijn gezet, maar de weg is nog lang. (ED/foto Belga)
The post Het Kortrijkse voetbaljaar onder de loep: “Als Kortrijk bij de start van het seizoen had kunnen beschikken over de kern die het na Nieuwjaar op de been bracht, was degradatie nooit een issue geweest” is provided by KW.be.
