Kerstvakantie. Eindejaar. Het ideale moment om even stil te staan en te reflecteren over de afgelopen twaalf maanden. Welke hoogtes en laagtes noteren we in ons dagboek? Welke nieuwsfeiten hebben ons even stil doen staan? Welke onderwerpen domineerden de gesprekken aan de koffietafel?
Als we ons enkel zouden beroepen op de cijfers, dan zouden we dit jaar bijzonder somber afsluiten. Slecht nieuws scoort, zoveel is zeker. Jullie lazen gretig onze artikels en reportages met een donker randje. Er werd gemoord en gefraudeerd, levens werden verwoest door ziekte en verkeer, en als kers op de rotte taart stootte Oostendenaar Red Sebastian niet door tot de finale van het Eurovisiesongfestival.
Ik kies er echter voor om mijn roze (niet ontoevallig mijn lievelingskleur) bril op te zetten en het focussen op al dat schoons dat in 2025 de revue is gepasseerd. Ik ben dan ook in de wolken dat we op het einde van dit jaar kunnen uitpakken met het nieuws: Lucien uit Kortrijk wint ‘Mijn Restaurant’. Net als zestien jaar geleden heb ik met veel bewondering gevolgd hoe onze West-Vlaamse kandidaten allerlei topchefs wisten te verrassen met hun culinaire meesterwerkjes. En deze keer mocht ik ook zélf proeven van al dat lekkers, een kinderdroom die eindelijk kon afgevinkt worden op mijn bucketlist. Ik heb op de eerste rij kunnen ervaren hoeveel passie Aristide in zijn gerechten steekt en met hoeveel gedrevenheid Charlotte haar zaal runt. Dat ze dit hele spelletje konden winnen, daar heeft niemand ooit aan getwijfeld.
Niemand heeft ooit getwijfeld aan de kansen van Lucien
Als 14-jarige deed ‘Mijn Restaurant’ mij verlangen naar een opleiding in de hotelschool, als 30-jarige besef ik maar al te goed dat een keuken runnen niet voor tere zieltjes is weggelegd. Als ik zie hoeveel uren dit Kortrijks koppel heeft gestoken in het perfectioneren van hun konijn op drie wijzen en presentatie van het soms vervloekte dessert met appel, dan ben ik soms blij dat mijn kookervaring beperkt is gebleven tot uitgebreide etentjes met vrienden én vooral zelf veel de lokale horeca steunen. Wat ben ik blij dat er nog steeds mensen bestaan als Charlotte en Aristide, want als er één iets is waar West-Vlamingen het unaniem over eens kunnen zijn, dan is het de liefde voor lekker eten.
En met deze positieve noot maak ik me klaar om straks aan te schuiven aan de vier kerstdiners die deze week in mijn agenda staan. Smakelijk en santé!
The post OPINIE – Niemand heeft ooit getwijfeld aan de kansen van Lucien: “En ik mocht ook zélf proeven van dat lekkers” is provided by KW.be.
