We hebben natuurlijk ook nog ‘onze’ Emma Meesseman, voor de tweede keer Sportvrouw van het Jaar. ’s Lands grootste. Maar mag kort voor kerst, als laatste in dit reeksje Triomfen van 2025, ónze West-Vlaamse Sportvrouw Jilke Michielsen zijn? ’s Lands grootste hart. Nog steeds maar 18 en terminaal, maar na de verpletterende diagnose van ‘terminale botkanker’ in januari 2025 twaalf maanden lang een bewonderenswaardig voorbeeld van moed en positivisme. Acht maanden na ons eerste bezoek kijkt Jilke terug.
De Triomfen van 2025
Senior writer Frank Buyse selecteerde drie hoogtepunten uit het West-Vlaamse sportjaar 2025. Na de mama’s van Belgian Cats Emma en Nastja (deel 1) en de comeback van Shari Bossuyt (deel 2) is het nu aan de moedige strijd van Jilke Michielsen.
Begin april 2025 bezochten we samen met wielercommentator- en analiste Ine Beyen in Oostduinkerke Jilke Michielsen. Ine was zwaar onder de indruk geraakt van de kracht, moed en levenslust van de 18-jarige grote wielerbelofte – eerder bij de jeugd Belgisch kampioene op de weg, in het tijdrijden en op de baan.
Jilke had na maandenlange felle rugpijnen eind 2023 de vernietigende diagnose gekregen. Botkanker,het zeldzame Ewing-sarcoom.
In de zomer van vorig jaar had ze dan wel het goede nieuws gekregen dat de tumoren bedwongen waren, maar begin 2025 sloeg de ziekte terug. En meedogenloze verdere chemo kon de vuile K. enkel nog afremmen. “We gaan de kanker niet meer weg krijgen”, zeiden de dokters.
Jilke was terminaal. Maar ze gaf niet op. Al is ‘terminaal’ een vreselijk woord en al volgde de ene bestraling na de andere chemo: ze blééf ongelooflijk enthousiast en positief. (lees verder onder de foto)
Zoals de jonge vrouw zich in de kranten en op televisie – De Tafel van Gert, Vive le Vélo … – ontpopte als een inspiratiebron voor elke kankerpatiënt, wekte eenieders steile bewondering. Ook Ine Beyen, aanwezig op dezelfde Tafel van Gert, was zeer onder de indruk van Jilke en uitte daar het idee om de jonge wielrenster uit te nodigen in de volgwagen van de Ronde van Vlaanderen. Waarop wij begin april, twee weken voor de Ronde, Jilke en Ine samen bij Jilke thuis in Oostduinkerke uitnodigden.
Hier pikken we het verhaal weer op. Nu met Jilke alleen. Haar vrolijke korte krullen hebben moeten plaatsmaken voor een pruik, maar verder is Jilke nog steeds opvallend dezelfde Jilke.
“Het deed pijn toen ik in september naar de wedstrijden keek van de meisjes op het WK in Rwanda”
Een nog even energiek lachebekje dat nog steeds even vrolijk proeft van het leven van een meisje van 18 – volgende week wordt ze 19. Hoelang dat nog kan blijven duren, weet evenwel niemand. Want de ziekte is er nog steeds. Maar zij leeft nog steeds haar leven. Is dat niet dé triomf van het jaar? Twee weken na de Ronde volgde Pasen en straks is het alweer Kerstmis: Jilke kijkt terug op de acht maanden tussenin. En op het jaar waarin de ziekte haar niet klein kreeg.
De eerste vraag kon niet anders zijn dan: hoe is het vandaag met Jilke?
“Goed! Enkel mijn bloedwaarden krijgen het door de vele behandelingen zwaar. Wat mijn immuunsysteem ontregelt en waardoor ik snel ziek kan worden. Maar verder goed eigenlijk, ja….”
Eerst terug naar januari 2025? De tweede mokerslag. Hoe kijk je daar een jaar later op terug?
“Helemaal onverwacht was die mokerslag niet. Rond kerst had men op de scan alweer een nieuw plekje gezien. Dat had ook een ontsteking op het bot kunnen zijn, maar die plek werd toch drie keer bestraald. Maar op de volgende nieuwe scan waren al meerdere plekjes te zien. Dan besef je dat het allemaal terug is. Wat werd bevestigd door de dokter: We kunnen niet veel meer doen.“
En jouw dramatische verhaal in de volgende maanden in de pers nationale weerklank vond. En jouw positivisme eenieders bewondering kreeg. Jilke Michielsens werd een rolmodel!
“Al zag ik mezelf niet meteen als een voorbeeld. Hoewel die media-aandacht dan wel weer stimulerend werkte, omwille van de geweldige feedback die ik er op kreeg van ontelbaar veel mensen. Mensen die hetzelfde als ik meemaakten en me berichtten dat mijn verhaal een grote steun voor hen was. Daarom ook bleef ik zo beschikbaar.”
Je zag een verantwoordelijkheid als rolmodel?
“Niet echt. Ik vond het gewoon leuk dat mensen kracht putten uit mijn verhaal. Ik kreeg via Instagram almaar berichtjes van mensen die vertelden dat ze ook net een vreselijke diagnose hadden gekregen en ook zo positief mogelijk wilden blijven.”
En je beantwoordde al die berichtjes?
“Vooral de meest pakkende, het was echt niet mogelijk iedereen te beantwoordden. Zeker na de Tafel van Gert en Vive le Vélo ontplofte mijn gsm.” (lees verder onder de foto)
Je was ‘dat moedig meisje met kanker’. Terwijl je juist dat etiket níét wilde, legde je in april uit. Uit dat gesprek onthoud ik vooral hoe je na 17 chemotherapieën en 33 bestralingen beklemtoonde dat je toch zo normaal mogelijk wilde blijven leven. En dat heb je blijkbaar het hele jaar volgehouden. Afgestudeerd aan de Topsportschool, universiteit begonnen, ontspannen uitjes met vriendinnen zonder het almaar over je ziekte te hebben…
“De ziekte blijft een deel van je, ik heb intussen nog zes chemotherapieën gehad. Maar dat wordt een soort vaste routine, de dagen in het ziekenhuis voor mijn chemo’s. Maar de andere dagen probeerde ik mee te gaan in de flow van mijn vrienden en vriendinnen, gezin…. Ook daarom zijn we eind juni gestopt met die chemo’s om mijn lichaam wat rust te geven zodat mij een mooie en vrije zomervakantie wachtte. (kijkt blij) Bijna twee maanden zonder behandelingen!”
En wat heeft zo’n levenslustig meisje van 18 daar mee gedaan?
“Tripjes naar Londen en naar Parijs met mijn ouders, een keer met mijn zus en een broer ook. Heb ik superhard van genoten. Behalve op de momenten dat ik pijn had en dan begon te denken ‘oei, als die pijn maar niet erger en erger wordt’, spookte de ziekte niet door mijn hoofd.”
Nam je mama veel foto’s?
“Ja…?”
Bij ons vorig bezoek vertelde ze dat ze graag gezinsfoto’s nam voor later… als blijvende herinneringen. Maar jij dacht niet zo, zei je toen.
“Nu denk ik nog steeds niet zo. Al ken ik ook wel de achterliggende reden wanneer er wel héél veel foto’s worden genomen.”
En je bent met vriendinnen naar Pukkelpop geweest?
(lacht) “Vier dagen op de camping! Er was wel elke dag iemand die vroeg: ben jij dat echt? Echt wel gek. Op de koers was mijn verhaal intussen wel bekend, maar op een muziekfestival verwachtte ik niet dat de mensen mij zouden kennen.” (lees verder onder de foto)
Al zeker sinds jouw dag in de Ronde kende iederéén in de koerswereld jouw verhaal. Hoe was die dag?
(enthousiast): “Super! Té gek. Ik zag in de volgwagen van de vrouwenkoers eens de koers van de andere kant, maakte van dichtbij de valpartijen mee en zo. Een geweldig gevoel was dat.”
Maar ook het gevoel: liever nog koerste ik mee. Of zelfs: mee koersen zal nooit meer voor mij zijn?
“Niet echt. Maar dan vooral omdat het geen jeugdkoers was. Ik weet niet waar ik, enkele jaren ouder geworden, bij de profs zou zijn geraakt of wat ik er kon presteren? Dan deed het meer pijn toen ik in september naar de wedstrijden keek van de meisjes van mijn leeftijd op het WK in Rwanda.”
Dat was eind vorig jaar nog één van je doelstellingen. Ben je intussen aan een ‘andere’ bucketlist begonnen?
“Nog steeds niet. Ik laat liever alles op mij afkomen.”
Ik moet wel volgende vervelende vraag stellen. Je ziet er nog steeds even fris en vrolijk uit maar je mooie korte krullen, die jíj niet zo mooi vond, hebben moeten wijken voor een pruik. Waar je toen zwaar tegen opkeek?
“Na een tijdje was ik toch best tevreden geraakt over mijn korte kopje. Maar na de zomer volgde een nieuwe zware chemobehandeling waar ik blijkbaar niet zo resistent tegen was. Daarom is besloten daar mee op te houden. Maar ze zorgde ook voor veel haaruitval waarop ik besloot over te gaan tot een pruik. Wat toch pijn deed. Maar intussen krijg ik weer lichtere chemo waardoor mijn haar een beetje teruggroeit.” (lacht)
Die pijn: omdat die pruik van jou dat meisje met kanker maakt?
“Ja. Je zíét er ziek uit, hé. En daar heb ik geen enkele nood aan. Móéilijk dus… Dat was echt een reality check. Ik zet ze alleen maar af als ik ga slapen. Maar sporten met een pruik gaat ook niet.”
Je sport alweer? Je fietst zelfs niet meer elektrisch?
“Neen, fietsen zit er nog niet in, daar is het te koud voor, ik wil niet riskeren ziek te worden. Ik hou het nu vooral op fitnessen. Nog eens wat afzien, dat voelt goed. Sporten is altijd een deel van mijn leven geweest.” (lees verder onder de foto)
En mis je dan de competitie?
“Zeer zeker.”
Even terug naar vóór jouw mooie zomervakantie. Je keek uit naar je Honderd Dagen en ….
“Die dag van de Honderd Dagen heb ik intens mogen meemaken.”
… en je wilde vooral je middelbaar in de Topsportschool in Gent afmaken. En je kreeg met jouw diploma in Gent een pakkend eerbetoon?
“Ja, een hele benefiet ten voordele van het onderzoek naar kanker, was heel leuk. Ik was ook supergelukkig met mijn diploma. Dat is uiteindelijk redelijk vlot gegaan, ook dankzij een paar vrijstellingen.”
Waarop je na de zomer toch niet in navolging van jouw ouders aan de universiteit Geneeskunde ging studeren maar Biomedische Wetenschappen.
“Door de vele behandelingen was studeren voor het toelatingsexamen Geneeskunde vrijwel onmogelijk, vandaar. Het was uiteindelijk geen prioriteit. Ik heb voor mijn eerste jaar Bio 32 punten opgenomen, gespreid over twee jaar, dat moet lukken.”
“Je blijft hopen op een wonder. Dat de wetenschap iets ontdekt dat me toch kan genezen”
En je zit op kot in Bonheiden, begreep ik?
“Neen, ik ben er gewoon thuis, we hebben een tweede verblijf in Bonheiden. Tijdens de week zijn mijn ouders er ook, het is ook makkelijker voor het werk van papa in Brussel. In het weekend komen we dan naar Oostduinkerke. Alleen op kot gaan, was voor mij niet evident. (grijnst) Maar dan ga ik maar bij vriendinnen in Leuven crashen.”
Je crásht nog regelmatig ook? Door je ziekte ben je nu meer student dan topsporter.
“Eigenlijk wel, ik merk toch dat ik op mijn goeie momenten sneller naar een feestje trek. (denkt na) Maar niet zozeer omwille van het idee ‘zolang ik nog kan zoveel mogelijk van alles profiteren’. Alleen stond vroeger de koers altijd op nummer één en nu is dat niet meer het geval.”
Dat doet mij denken aan topvoetballer Brandon Mechele die me laatst zei: “Door het voetbal heb ik eigenlijk geen echte jeugd gehad, maar daardoor weet ik ook niet wat ik zou kunnen gemist hebben.” Een rare vraag: je proeft nu wel van het uitgaansleven, indien je ooit weer zou kunnen koersen, zou je het dan wél missen?
“Dan keer ik toch snel terug naar mijn sportleven zonder uitgaan hoor. (denkt na) Maar dan toch wellicht iets minder fanatiek, in het besef dat er ook nog een leven en amusement is naast de fiets.”
Mag ik je zeggen dat je er behalve de pruik fysiek en mentaal nog minstens even sterk uitziet als acht maanden geleden. Dat ik dan durf denken: misschien is er nog hoop.
“Er is nog geen zware achteruitgang, neen. En ja dus, je blijft hopen op een wonder. Dat de wetenschap iets ontdekt dat me toch kan genezen. Dan kan je dat maar proberen, hopen en zien wat er van komt. Maar intussen weet en voel ik dat mijn lichaam het door al die behandelingen toch steeds moeilijker krijgt. Dat merk ik ook aan de bloedwaarden.”
Hoe is het met je ouders? Je mama vertelde me dat ze al meer tranen hebben gelaten dan jij.
“Ja, ik denk dat ze iets negatiever denken. Al doen ze hun best om vooral naar mij toe recht te blijven. We zijn nog steeds een heel hecht gezin.”
Er wordt hier niet elke dag over gepraat?
“Neen.”
Ik denk dat ik jouw wensen voor het nieuwe jaar al ken.
“Genezing zal er wel niet meer inzitten. Maar als ik mij in december 2026 zou kunnen voelen zoals ik mij vandaag voel, zou ik al heel blij zijn.”
Én al je haar terug?
(schatert) “Dát zou leuk zijn.”
Mogen we je dan nu alvast als laatste aflevering in de reeks over dé Triomfen van 2025, in deze kerstkrant officieel uitroepen tot de sterkste West-Vlaamse sportvrouw van 2025?
“Ooh, dankjewel!”
Waarop we de nabije duinen intrekken voor de foto’s. Zo speels, zo lacherig, zo spontaan: Jilke Michielsen is echt de strafste van het jaar.
The post “Ik blijf hopen op een medicijn dat mij kan genezen”: Jilke Michielsen (18) is onze sportvrouw van het jaar is provided by KW.be.
